Ontmoeting met…

Het was ongeveer zo: Ik had afgesproken dat mijn lief mij op kwam halen aan het einde van een afspraak met iemand anders in de kroeg, dat was het idee. Maaaaaar, die iemand anders moest eerder weg omdat hij had afgesproken met zijn lief, dus ik had twee uur te doden. Ik bleef na het afscheid achter aan de bar en bestelde nog een eh, eh, consumptie.
De man die twee krukken verder had gezeten schoof nu op en vroeg of ik het erg vond dat hij naast mij kwam zitten. Erg was wat veel gezegd, dus ging hij zitten.
– Zou je het geloven als ik zou zeggen dat ik God ben?
Oh, nee, niet nu, niet hier, niet met mij, ik nam een slok en hij hervatte
– Ben je gelovig?
– Eh, nee.
– Ben je ook geen Ietsist?
– Zelfs dat niet nee.
– Okay, goed, for the sake of the argument, stel je zou wel gelovig zijn, wat zou je dan nodig hebben om te kunnen geloven dat ik God ben?
– Goed punt, dat is een van de redenen waarom ik niet gelovig ben, haha.
– Haha, ja, inderdaad en dat is mijn probleem, want ik ben namelijk wel God, alleen zijn er zo ont-zet-tend veel misverstanden over, en zoveel varianten van mij in omloop, dat ook al ben ik God, niemand daar wat mee kan.
– Maar als je, of moet ik ‘u’ zeggen?
– ‘Je’ is goed
– Maar als je God bent kun je ook wonderen verrichten, water in wijn enzo.
– En dat zou hoe indruk maken?
– Ah
– En als ik geloof af zou moeten dwingen, bevestig ik alleen het imago dat ik in de loop der eeuwen mee heb gekregen van de dramkonterige dwingeland zoals ik in bijvoorbeeld Leviticus 18 word afgeschilderd.
– Ik zie je probleem, poeh!
Hij nam een slok en keek even in de verte.

wordt vervolgd