Dat is schrikken!

Weet u, ik geloof dat het tijd is dat ik het hier maar eens openlijk neer pen: Sinterklaas bestaat niet. Tenminste, op cognitief nivo bestaat Sinterklaas niet. Tot ik er weer mee geconfronteerd word. Een toelichting:
Ik ging afgelopen zaterdag iemand van de trein halen. Het was druk op het station, want werkzaamheden aan het spoor, daar komen mensen op af 😉 Ik zou wachten bij het grote blauwe bord (Pavlov effect). Natuurlijk duurde het nog langer dus kocht ik een kofje en ging zitten op ‘t vrijgekomen plekje. Een juffrouw met gevulde kinderwagen en loswandelende kinderen keek moeilijk naar mijn bankje en wou eigenlijk al weglopen tot ik uitdrukkelijk opzij ging zitten om plaats te maken. Zij hoefde niet op het station te zijn, het was een uitje voor de kinderen, die vonden het geweldig. Ik was allang blij voor d’r dat ze de trein niet in hoefde, want de omroeppers hadden niet genoeg spreektijd om alles vaak genoeg rond te brullen. Eigenlijk hadden die het liefst gezegd:”Lieve mensen, het is een puinhoop”, maar dat kan natuurlijk niet.
Toen ging mijn telefoon:

– Ja ik sta bij het blauwe bord
– Okay, ik ook, dus moet ik je kunnen vinden
– Ik sta bij Sinterklaas

Sinterklaas, shit is er dan nog een ander blauw bord, want  Sinterklaas zie je niet snel over het hoofd. Ik draaide me om en stond oog in oog met de goede Sint. Hij keek wat verschrikt, want ik had geen aandacht voor hem. Ik keek dwars door hem heen, dwars door de Pieten want daarachter stond mijn afspraak met een telefoon in de hand breed te grijnzen.
Dat was een vreemde ervaring, want de laatste keer dat ik Sinterklaas van zo dichtbij zag, keek ik in de spiegel, dat is trouwens ook best eng.