Brandweerman

Ergens ben ik wel een brandweerman. Nouja, nee, ik zeg het verkeerd. Ik neig tot brandweermannen. Wacht ik zal het toelichten, even denken.

Ik was afgelopen zaterdag bij een pannenkoekenuitbater. De waarschijnlijkheid van het waarnemen van kinderen in dergelijke eetgelegenheid is vrij groot (zal u niet verrassen). Dus, en, maar, kinderen kleuren vaak fijn. Met viltstiften of in dit geval kleurpotloden.
Om kinderen nog zoeter te maken dan mogelijk is met poedersuiker, stroop en andere plakkerigheden, worden de kids (om dat woord maar eens te gebruiken) daar voorzien van een inkleurbare placemat en een blikje kleurpotloden. Erg stompe kleurpotloden die sterk slijpdruftig zijn. En dan krijg ik zo’n ernstige behoefte om al die blikjes erbij te pakken en met mijn ‘goede puntenslijper’ (want die heb ik), de botheid te lijf te gaan om na afloop tevreden en met ernstige onderarmblessures te zuchten van gedane arbeid.
Maar zoals met brandweermannen wel vaker gaat, ik heb me beperkt tot de ‘slechte puntenslijper’ die voorhanden bleek, en de potloden uit het potje dat bij mij op het tafeltje stond. De boom werd bruin met groene blaadjes en geel met rode appeltjes. De ezeltjes grijs (met een zwart kleurpotlood). De pannenkoek was lekker. De koningsweg gaf weer wind tegen. Een derde van het gezelschap bleek later koorts gehad te hebben. Maar zo raak ik wel heel ver van het brandweermannenverhaal verwijderd…