Een van de fijnste dingen die je iemand kunt geven

Zondag liep ik met U¹ naar zee. We hebben elkaar veel te vertellen, ook dit verhaal:

Ik was als kind een slimme luie donder en dat maakte me dom. Gek he? Dus wat niet hoefde qua op het gebied van leren, dat deed ik niet. Ik was langzaam, heel langzaam. Niet omdat ik het niet kon, maar omdat ik veel te veel weg te dromen had. Waarschijnlijk zou dat tegenwoordig beter onderkend worden, of nee, laat ik zeggen, ik hoop het. Hoewel, was ik ‘hier’ gekomen als het niet zo gelopen was.

Rekenen, dat was niet voor mij, want dat was routine, daar kon je geen dingen bij bedenken. En taal, wat kon ik daar nou toch mee? Niks toch, dat was vervelend.

Toch heeft iemand me aan het lezen gekregen en daar ben ik hem dankbaar voor. De Kleine Kapitein boeken waren voor mij de motivationele sleutel om te kunnen begrijpen dat je wat aan lezen had, dat het je toegang gaf tot nog veel meer dromerijen dan je zelf kon bedenken. En het was zo bijzonder, want niemand had me die boeken in handen gedrukt, ik had ze zelf gepakt en hupla hop uitgelezen. En nog krijg ik van die drie boeken hele warme gevoelens.

Op 21 oktober is Paul Biegel overleden, bedankt Paul²!

1 ze heet A. maar dat is verwarrend i.v.m. wijlen A. In mijn stukjes zal ik haar voorlopig U noemen, maar dan dus zonder punt (want om er nou weer een punt van te maken).
2 of toch maar mijnheer Biegel? Want als ik zijn boeken lees ben ik weer eventjes heel klein, kleiner dan de kapitein