Les triplettes de Manhattan

Voor mij was 11 september 2001 (vijf jaar terug) een gewone dag. Goed vergelijkbaar met 10 september bijvoorbeeld. A. en ik hebben gewoon de dingen gedaan die we toen deden. Nouja gewoon, de dingen van de dag. Misschien kunt u zich herinneren dat u tot laat nog voor de tv gezeten hebt, met ongeloof in de ogen wrijvend (altijd naar het midden), of hoofdschuddend. En ondertussen zat ik te knikkebollen en viel in een vredige droomslaap.
De volgende dag las ik mijn mail, ergens in de loop van de ochtend, ik denk een uur of elf, twaalf. En daarin vond ik een Weetje van de dag Extra. Met deze inhoud:

Het World Trade Center (WTC) in New York waarop zojuist een aanslag is gepleegd bestaat uit twee torens. De eerste toren werd in 1972 voltooid en heeft een hoogte van 416 meter. De tweede toren kwam in 1973 gereed en is 414 meter hoog.

Voor de torens is in totaal meer dan 200 000 ton staal gebruikt. De totale bouwkosten bedroegen zo’n 400 miljoen dollar. Eind jaren ’90 telde het WTC zo’n 450 verschillende huurders uit 26 landen.

Elke toren van het WTC heeft 21 800 ramen en 104 liften (excl. vrachtliften). De grootste liften kunnen wel 55 mensen tegelijk vervoeren. Er werken zo’n 40 000 mensen in het WTC. Dagelijks bezoeken nog eens 100 000 anderen de beide torens in New York.

Een goed moment om de krant maar eens uit de brievenbus te gaan halen. Het grote voordeel van geen televisie.

Waarom ik dit stukje schrijf? Ach ik zag in de snekbar dat er inmiddels een actiefilm over is. Waarmee de regel bevestigd is dat ellende na vijf jaar gebruikt mag worden als amusement. Maar nee, het eerste wat ik er over las viel al in die categorie, niks om me druk over te maken dus.

Het heeft overigens ook tot de film van Michael Moore geduurd dat ik bewegende beelden heb gezien van de flietuitjes. Ik moet zeggen dat het ook weinig bijdroeg.