Ach, nu het toch weer brandt…

Ik ben niet iemand die snel over politiek schrijft. Dat heeft met meningen te maken en die heb ik niet zo vaak, want waar moet ik ze op baseren? Natuurlijk denk ik wel regelmatig van: och och och, dat dan weer wel.

En als het dan weer ergens flink brandt en je hoort toevallig weer een liedje dat daar op aansluit, dan wil ik voor een keertje best even als activist aangemerkt worden hoor:

I Come and Stand at Every Door

I come and stand at every door
But no one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead.

I'm only seven although I died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow.

My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind.

I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead.

All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow and laugh and play.

 -- Nazim Hikmet

Wat mij raakt in deze tekst is minder (hoewel ook hoor) de inhoud, danwel de toon. Als iemand vanaf de barrikaden brult is dat ook maar weer een mening, maar dit is een beschrijving van iets dat echt is, op een droge en emotieloze manier verteld. Er zit geen verwijt in, alleen het verzoek om er mee op te houden. En dat komt aan. Niet bij wie het zou moeten aankomen, maar dat is drama van de wereld.

Dankzij de zegeningen van het internet lees je zo es wat en blijkt dat dit eigenlijk een erg opgeklopte vertaling is, gek he? Want zo ziet het er niet uit. Op de pagina van bovenstaand linkje, staat ook de originele Turkse tekst en een letterlijker vertaling:

Kiz Cocugu

Kapilari calan benim
kapilari birer birer. 
Gozunuze gorunemem 
goze gorunmez oluler. 
 
Hirosima'da oleli 
oluyor bir on yil kadar. 
Yedi yasinda bir kizim, 
buyumez olu cocuklar. 
 
Saclarim tutustu once, 
gozlerim yandi kavruldu. 
Bir avuc kul oluverdim, 
kulum havaya savruldu. 
 
Benim sizden kendim icin 
hicbir sey istedigim yok. 
Seker bile yiyemez ki 
kagit gibi yanan cocuk. 
 
Caliyorum kapinizi 
teyze, amca, bir imza ver. 
Cocuklar oldurulmesin 
seker de yiyebilsinler

Little Girl

It's me who knocks
the doors one by one.
You can't see me
--the dead are invisible.

I have been around for ten years
since I've died in Hiroshima.
I'm seven years old
--dead children do not grow.

First my hair caught fire,
my eyes burned.
I've turned into a handful of ash,
and that was scattered into the air.

I don't ask you for anything
for myself.
A child who burns like a piece of paper
cannot eat even candy, anyway.
 
I knock on your door,
dear lady, dear sir, give me your signature
so that children won't get killed,
so that they can eat candy.

Wow he? Het is een wat honkebonkerige vertaling, maar ik geloof dat poezie vaker honkebonkerig vertaald zou moeten worden als ik dit zo lees. En ik kan het weer niet laten, ik kan er niet met mijn vingers van afblijven:

Een klein meisje

Neem me niet kwalijk,
dat ik bij u aanklop.
U ziet mij niet,
want doden zijn onzichtbaar.

Ik ben hier al een hele tijd,
vanaf dat ik stierf in Hiroshima.
Ik ben zeven,
want doden worden niet ouder.

Mijn haar verschroeide,
mijn ogen verbrandden.
Ik veranderde in een hoopje as,
en waaide weg in de wind.

Ik vraag niets voor mezelf.
Een kind,
dat verbrand is als papier,
eet geen snoep.

Ik klop op uw deur, lieve mevrouw, lieve mijnheer, 
voor uw handtekening,
dat kinderen niet meer gedood worden,
dat kinderen snoep kunnen eten.

En toen zat ik inene frieten te eten en kreeg ik een idee. Zo kan dat gaan:

Ik ga even een zalfje zoeken, want ik ben een beetje opengeschaafd nu.