Adriaan

Het valt niet mee om Adriaan te heten, als een circusduo besluit een kinderserie te maken met jouw naam erin. Ben je ook nog een beetje ‘raar’, dan ligt het plaaggoed voor de het oprapen.
Als je over het schoolpein loopt en iedereen roept je: “Adriaan is acrobaat!” na, terwijl iedereen weet dat je in de gymzaal niets presteert, dan slijpt dat gleufjes in je ziel.

Het ging heel lang slecht, tot de dag dat Bas in de klas kwam, toen werd het een hel. Bas werd onmiddelijk meegesleurd in Adriaan’s neergang. Hij nam Adriaan kwalijk dat hij Adriaan heette en wachtte hem zelfs een keer op na school. Knal, dat was een blauw ook. Maar Adriaan voelde zich net als de Hulk. Niet dat hij groen werd, niet dat hij groot en sterk werd, maar hij voelde een woede opkomen die de Hulk niet misstaan had. Met de woede van maandenlange de treiterij viel hij aan als een berserker.
Kort daarna zakten ze op de grond neer. Auw! En daar was meester Henk: “mee naar binnen”. Toen meester Henk de zin: “Bas en Adriaan…” begon, voelden de jongens al nattigheid. Terecht, want onmiddelijk ontstak hun leraar in een schaterlach die iets deed knappen in Bas en Adriaan. Dit kwam niet meer goed.

Adriaan en Bas besloten vriendschap te sluiten en zich er niets meer van aan te trekken. Als zij Bassie en Adriaan waren, dan was daar blijkbaar niets aan te doen. Negeren. Gewoon negeren, en laten slijten. Tot die tijd waren ze tot elkaar veroordeeld.