WAAAAASZINNIG

Als u niet van mijn wazige stukjes houdt is dit het moment om intensief af te haken en morgen te kijken hoe het er dan voorstaat. Ik heb u gewaarschuwd.

Want wat weert het wonderlijk, niet? Dan zon, dan wolkgedekte en krijgt het balkon met deze regen wel genoeg binnen? Want bladerdekjes willen nog wel eens afwijzend tegenover regen de druppelstroom op de tegels laten siepelen, die dat weer opsorberen en uitlekken op de vers gebitumineerde onderlaag, zo hopla hup het putje in, langs mijn benedenburen en de grond in, floep, zomaar weg.
En dan dus weer zonnezon, zodat ik twijfel of gieten nu toch niet erg van belang is, of dat ik daar mezelf (en indirect u) onnodiglijk mee belast. Twijfels van beginnende balkontuinierders met vliegende start perikelen in de vorm van 54 bakjes, potjes en emmers.

Zo heb ik blijdschap met mijn in bloei schietende ceanotus, och hoe fijn. Want A. is er zo lang mee bezig geweest. Eerst met de ceanotuswens, daarna de ceanotusqueeste en uiteindelijke aanschaf. En daarna de blijdschap die nu dus mij ten deel valt.
Maar als beginnend balkonist ontwikkel je ook snoeibehoefte. In een toestand van hoge snoeinooddruftigheid kijk ik lijdzaam toe hoe e.e.a. uit de hand groeit. Ik hunker naar vormsnoei! Maar och, zo’n onkunde en zo’n bibliotheek geschikt voor de leniging van elke vorm van snoeikennisnood. Maar waarin te beginnen en hoe tegensprakig zijn die boekwerken en -werkjes. Het laatste dat ik wil is twijfel op twijfel. Dan liever twijfel zonder argumenten, want dat is gewoon de achtergrondonzekerheid die je vanzelf hopla meekrijgt, maar onderwezen onzekerheid is veel zwaarder. Je zou kunnen zeggen dat mijn snoeipersoonlijkheid in existentiele nood verkeert.
In geval van twijfel: niet inhalen. Maar als e.e.a. nou uit krachten en met name vorm groeit, helpt later snoeien ook weer niet. Want snoeien doe je ook voor bossigheid, tegenover stakigheid. Dus enige haast is wel, eh, haastend.

Ach weet u? Laat u mij maar even. Morgen weer goed hoor, denk ik. Denkt u niet?