Ophortig

Soms ben ik ophortig, daar merkt u (als het goed is) niet zo veel van. Ik ben er dan niet, maar de logjes zijn er wel, want vreemdgenoeg hoef ik voor het leesbaar zijn van mijn logjes, zélf níet aanwezig te zijn. Dat is een van die wonderlijke (en toen dwaalden mijn gedachten weg, zo van dwarrel dwarrel, langs leuke dingen en minder leuke dingen en was ik zomaar ‘hop’ kwijt wat ik in ‘snaam wilde met het begin van deze zin).
Als ik weg ben en dat wegzijn beslaat meer dan twee dagdelen, dan komen de logjes wel in gevaar, aiai. Ik probeer dat altijd te voorkomen door een stukje in-het-voor-uit te caligraferen (och u moest eens weten hoe ik mijn stukjes schrijf, op perkament, met gansche veren en Boris die ondertussen met het zwiepende puntje speelt). Ik vermoed dat dat zondag de reden was van twee stukjes, maar zondag was schemerig, hoe dat precies gelopen is weet ik niet meer, vaag ende schemerig dus.
Nu! Ik was er van overtuigd dat ik een stukje had geschreven voor dinsdag, want ik wist dat ik op maandag het stukje voor de DvD wilde plaatsen, had ik gedacht, ergens, op een moment, zo: plok. (Ik ben soms plokdenkig).
En dus had ik een stukje voor dinsdag, want dat stukje kon niet op maandag omdat ik dan twee stukjes. En dat niet bedoeld, waardoor waarschijnlijk zondag en dinsdag helemaal niet maar dan ook nog vandaag heel laat! Hoe dat en waarom? Dat vraagt men zich dan, wederweer! ‘Dikkie!

Even een klap in het gezicht van Boris gehad, dankje Boris, dat had ik van node. Rest mijn nog te zeggen: Hiephoi! Want het was leuk, twee dagen ophortig, hele verschillende dingen, maar heel leuk, over drie weken kan ik misschien zelfs wel echt en openbaar jubelen, nu doe ik dat nog in beschloten kring, doen gaan. Boris ga weg, niet weer slaan, een tweede keer helpt niet, ik moet nu gewoon het stukje plaatsen, dan kunnen we er morgen samen om huilen.