Decemberhaikus
Terwijl iedereen druk aan het sintenpietendichten is, ben ik weer zo blij als ik door de stad loop en zie dat ik lekker geen kadotjes hoef te kopen en lekker een restaurant in kan lopen voor een heerlijke kop koffie. Mijn laatste sinterklaasviering was denk ik in 1989, ja dat was het geloof ik. En ik heb het geen dag gemist. Diep en innig respect hoor voor iedereen die het wel doet, want het kan ontzettend leuk zijn, maar dan moet het wel leuk zijn. A. en ik deden nog wel eens een klein geitje, maar geen suppriesus of dichtsels.
Wat er wel weer aan komt is de kerstkaart, een traditie die ongeveer even oud is als het ophouden met sinterklaaskapoentjeviering. Elk jaar weer een sprankelende nieuwe, verse originele, zelf ontworpen en geproduceerde kerstkaart. Alleen is er nu iets veranderd natuurlijk, het is niet meer van yak en A. maar van yak in z’n eentje. Maar eens rustig over nadenken dus.
Ondertussen ben ik weer gegrepen door de haiku, zoals sommigen al in hun reactiedingetje hebben kunnen zien. Dus laat ik dit stukje afsluiten met een decemberhaiku, dan is dit rommelige stukje ook weer klaar.
Ojee de olijf
Staat nog steeds op het balkon
Hij zal dood vriezen
- evt. zei: Volgens mij heeft iedereen het te druk om zelfs maar te reageren. Ik ga snel ook weer door.
- Cockie zei: Sint gaat mijn deurtje ook voorbij.
- aargh zei: In de kale tak op een winters stadsbalkon berust het leven
- Irene zei: Als je nu eens een heel andere richting inslaat? Eentje van yak en Boris, bijvoorbeeld? Wat haikoes betreft. Als ik die kon, durfde ik nu niet meer. Wat een mooie, aargh. (dit is er geen, je hoeft de lettergrepen niet na te tellen).