Kinderachtige taalscheuten

Ik heb van die taalscheuten, net als iedereen. Waarschijnlijk heeft u er ook wel een regeltje tot trauma’s aan toe ingestampt gekregen. Een familielid die u corrigeerde tot u letterlijk blauw zag. Scheuten als ‘overnieuw’ of ‘groter als’. Het kan een kinderleven vermalen tot pulp.

Ik heb nog een ander fenomeen. Zelf toegebrachte taalscheuten. Scheuten waar ik met niemand over praat omdat ze eigenlijk te flauw voor woorden zijn, maar ik weet ze en elke keer scheuten ze.

Uit door mij persoonlijk uitgevoerd empirisch onderzoek is gebleken dat de gemiddelde man niet in staat is om een w.c. rol te vervangen. Het werken in een omgeving met louter mannen is een perfecte researchground. Een werkomgeving met aparte heren en dames w.c. werkt ook trouwens. “Denk niet bij het laatste vel…”, dat effect zeg maar. Als het dan écht nodig is, pakt menman een nieuwe rol en zet deze op de grond, waar hij gracieus afrolt en ondergeplast wordt door volhardende staandplassers, het lege kartonnetje nog op de houder.

En dan heb ik de neiging bij het verlaten van het toilet:”Wie heeft de w.c. rol niet vervangen?” Maar ik doe het niet, want voor ik de woorden kan articuleren gaat er een scheut door me heen. Het is namelijk (zij het flauw) een onzinvraag: de w.c. rol is niet vervangen dus iedereen heeft het niet gedaan. Als maar een iemand het niet niet had gedaan, dan was hij vervangen geweest. Ik weet het, het is onzin, maar ik krijg het niet over mijn lippen. Ik zou zo’n goede kruisvaarder kunnen zijn tegen het niet vervangen van w.c. rollen, maar de scheuten weerhouden mij. Ik ben een verdrietig mens.

Maar als u wilt taalgrappen kunt u natuurlijk grappig variëren door te vragen:”wie heeft de w.c. rol vervangen?” Waarop iedereen geestdriftig zal ontkennen. Hierop kunt u dan antwoorden:”Doe dit in het vervolg dan alsjeblieft wel!”