A-

Ik was gisteren met een aantal mensen in gesprek en dat hobbelt door. Ik werd net wakker en ‘ploep’ daar schoot ineens een citaat naar boven (wat is geheugen altijd weer frappant!) van Oliver Sacks:

Hét favoriete woord van de neurologie is ‘uitval’, waarmee een beschadiging of onvermogen wordt aangeduid van neurologische functie: van spraak, taal, geheugen, zien, behendigheid, identiteit etn tal van andere vormen van gebrek aan en verleis van specifieke functies (of vermogens). Voor al deze dysfuncties (nog zo’n favoriete term) hebben we allerlei geheel eigen woorden: Afonie, Afasie, Alexie, Apraxie, Agnosie, Amnesie, Ataxie – één woord voor elke specifieke neurale of mentale functie waarvan patiënten soms merken dat ze deze als gevolg van ziekte, letsel of ontwikkelingsstoornis ten dele of gehele niet meer bezitten.

Een paar bladzijden verder:

Van meet af aan dient echter te worden gezegd dat een ziekte nooit alleen maar een verlies of een overmaat is, dat er altijd een reactie is van de kant van het getroffen organisme of individu om de eiten identiteit te herstellen, te vervangen, aan te vullen en te bewaren, op welke manier dan ook. Het onderzoek naar of de beïnvloeding van deze reacties vormen niet minder dan die naar het primaire insult van het zenuwstelsen een wezenlijk deel van de rol die wij als arts vervullen.¹

Fijne vent die Ollie. Hij schrijft het vanuit een neurologisch perspectief, maar het geldt natuurlijk voor elk specialisme, maar ook buiten het ziekenhuis. Als er een gat in een muur zit, zie je het gat en niet de muur.
Dit stukje gaat niet over ziekte, maar over de manier van kijken die zo voor de hand ligt en toch vaak onpraktisch is, dat je jezelf en je situatie definiëert in negatieve termen, in wat er niet is. Maar waar blijft het gat (van daarnet) als je de muur weghaalt? En wat knap van die muur, dat hij precies het gat omsluit, naadloos! (Op het gevaar af in koans te praten.)

1 Een lieftallige lezeres merkt op dat dit een draak van een zin is, die nog fout is ook. En daar heeft ze helemaal gelijk in. Een poging van mij om het leesbaarder te maken zou zijn:

Het onderzoek naar, of de beïnvloeding van deze reacties is niet minder belangrijk in de rol van arts, dan de behandeling en het onderzoek naar het primaire insult van het zenuwstelsel.

Nouja, ik ben ook verkouden zullen we maar zeggen.