Yak maakt een meisje gelukkig

Ik had er wel een foto van willen maken en waarschijnlijk had ze het nog goed gevonden ook, maar ik had mijn camera niet bij me.
Gisteren liep ik door de stad en in de armen van een meisje met een clipboard. Met een vriendelijk smekende blik zorgde ze ervoor dat er geen ontkomen aan was, dat zou wreed zijn geweest.

Ze stond al uren buiten denk ik, ze had het koud, kon niet meer schrijven, wel vinken in vakjes doen en ze was blij met me, heel blij. We babbelden, ik vroeg hoe het met de reliegie zat, nou daar zat het wel goed me. Ik vroeg of het echt zo slecht ging, dat ging het, in de regen hadden mensen nog wel medelijden, maar nu het droog was liep iedereen snel door om voor de volgende bui weer in een winkel te zijn.

Normaal doe ik dit soort dingen niet op straat. Beloof ik op de website te kijken, want voor je het weet moeten ze wél bekeerd zijn voordat ze aan kunnen kloppen, een soort food-for-religion programma. Maar op de een of andere manier zou ik door me hier als donateur op te geven méér doen dan alleen financiëel steunen, ik zou er ook een fondsenwerfster mee op de been houden voor die dag.

“En als het na een maand tegen mocht vallen, kun je het gewoon opzeggen hoor.”

En nog één keer zei ze dat ze blij was en ik weet dat dit vreselijk sentimenteel klinkt, maar achteraf zag ik door haar ogen, de oogjes van de kindjes ginder¹.

Al geef ik toe dat deze zin er ook een beetje is om de link een beetje natuurlijk in te kunnen voegen op een moment dat u ook opgewarmd bent om erop te klikken 😉