De mens is een doodgewoontedier

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets serieus geschreven heb hier en dat komt goed uit, want dat betekent dat u inmiddels wel weer een wat serieuzer stukje van me kunt hebben. U en ik waren  uit wandelen in Zeeland¹ en even voorbij Zouterlande zag ik bij een bunker bovenstaand hekje met daarop een hele verzameling groeten aan overledenen. Vreemd en tegelijk ontroerend. Hoe is dit gegroeid? Was er een schaap dat daar een speciale plek had met zijn/haar geliefde en om dat te markeren daar een boodschap achtergelaten? En was een schaap genoeg om de kudde mee te krijgen? Het was best een mooie plek, maar het opschrijven van een naam op een hekje? Ik krijg er meteen van die emo-puber-associaties bij. [colletout] Ik denk wel eens dat ik gewoon wat egocentrisch ben in mijn herdenken. Als ik iets schrijf of een liedje maak, dan gaat het vooral over mijn gevoel daarbij. Elke poging om een soort van monument voor A. te maken strandt in de eerste ronde.

Vooral omdat elk monument zo lelijk is in vergelijking met het origineel. En een eerbetoon op zo’n directe manier kan toch nooit iets opleveren.

Ik hoop van ganser harte dat Tonnie zacht rust, wat en waar dat ook moge zijn. Ik hoop dat het de graffitiïst  een warm gevoel geeft dit bij wijze van meditatie geschreven te hebben. Maar ik denk niet dat Tonnie het komt lezen. Hoeft ook niet. Toch?