Als een boer…

Och och och, ik zag er natuurlijk een beetje tegenop. En nadat ik er tegenop had gezien, was het ook nog eens best wel een ingreep (van een uur), maar mijn asbestvullingen waren vervangen door composiet¹ en mijn bekkie was 3/4 up to date. Mooi en goed.
Tot het zaterdag werd. Bij het eten van wat sjippies voelde ik iets raars. Het voelde als een gaatje, nee als gaatjeS. Mijn achterste twee kiezen (die dus hervuld waren) deden zeer bij belasting. Behoorlijk zeer trouwens ook. Niet als ik met rust liet, maar als ik at?! Oh, men wat een pijn. Zondag deed het ook zeer met poetsen, onderaan, op de grens van kies en tandvlees, meeeeeen! Het deed zoveel zeer dat ik het niet alleen aan U toegaf, maar uiteindelijk ook aan mezelf: ik moest de tandarts bellen.
Maandagochtend, de pijn was nu echt debiliserend, zodat ik naar de paracetamol en de telefoon greep. Ik mocht goddank dinsdag al langskomen, half 12, de eerste tandarts afspraak waarvan ik de tijd de rest van mijn leven zou onthouden, omdat ik absoluut niet te laat wilde zijn. Ondertussen zag ik al weer een uur voor me in de stoel, alles er weer uit en een nieuwe berg erin, met bbh verdoving, hu.
Niets was minder waar. Met vijf minuten stond ik met tranen van geluk weer op de stoep. De vullingen waren ‘gewoon’ te hoog waardoor ze de volle brunt des gekauw over zich heen kregen. Het vlies dat tussen de kies en de kaak zit raakt dan geïrriteerd of erger. Het voelde en voelt bij mij als erger, maar het wordt minder, langzaam. Ik heb er zelfs vertrouwen in dat het goed komt. Tot die tijd lijd ik nog even verder, als een boer…