Ja, ik hem, maar hij mij?!

Kijk, ik loop natuurlijk gewoon op een tafeltje af, met twee mennekes erachter. Eentje met een penseel en eentje met een pen. Klaar als klontje. Geen probleem. Maar hoe gaat dat andersom? Het is natuurlijk wel zo leuk dat hij zegt, als ik de deur open doe:”Hee, daar is yak” en amicaal zijn hand opsteekt, zo van een soort van “hoi!”
Maar ja, ik ben niet bekend natuurlijk. Zo gaat dat, met mensen die niet bekend zijn, of onder pseudoniem werken.
Ik kan natuurlijk een roos in mijn knoopsgat steken, maar mijn jas heeft geen knoopsgat. En om nou met schaar, naald en draad aan de slag te gaan, da’s ook-weer-zo-wat.
Dan maar een recente pasfoto:

Dan ga ik nu maar weer eens verder met gedichten uitzoeken…

Extra mededeling: yak had bijna-plat-ervaring

Dat was bijna einde yak, toen in de stromende regen, een automobileur, in een veel te grote auto, met één hand aan de telefoon, de andere hand wild draaiend aan zijn stuur een vermoedelijk illegale u-bocht maakte en mij niet zag, maar ik met een zelfontstijgende achterwielsliding en een hardgrondig G*DVERDEDG*DVER tot stilstand wist te komen, net iets te ver van de auto om met mijn voet een deuk achter te laten in het rechter portier, gewoon als aandenken. 

De dood van een held

Mensen die mij van live kennen, kennen zeer waarschijnlijk ook mijn grouphugslot. Ooit gekocht om Plouf mee vast te kunnen zetten, maar later vooral gebruikt om record-aantallen fietsen mee aan paal of grachthek vast te zetten. Onder de indruk was men (u) van dit slot.

Vier vijf fietsen
Niets was hem te veel
Behalve dan
De vele nachten die hij
In de afgelopen maanden
Buiten heeft moeten staan
Aan de croeselaan

Ik was hem aan het verzorgen, met olie, kruip en anderszinds, en toen brak het sleuteltje af, zo van knak zeg maar. Na twaalf jaar trouwe dienst, nemen wij afscheid van het grouphugslot (met vele tranen en ook (niet te vermijden) veel snot).

P.S. Het lege bierflesje dat voor de schaal toegevoegd is, heb ik vanmiddag in het herfstzonnetje op mijn balkonnetje soldaat gemaakt. Lekker hoor, zo’n warme herfst.

Kleefdood

Hallo, het ging gisteren even niet heel goed met mij. Als het niet heel goed gaat met mij, dan maak ik daar een liedje over en zo kom ik er dan weer vrij snel uit. Hoe het werkt werkt het, maar het werkt, zal ik maar zeggen.
Het gaat over het, mogelijk herkenbare, gevoel dat na een zo nabij sterfgeval¹, de dood aan je kleeft. Het gevoel dat je niet terug kunt gaan naar de wereld van vroeger waarin mensen bleven leven tot ze héél héél oud waren.

Luister maar, het is overigens niet heeeel vrolijk, behalve een grappig rijmschema:

1 voor wie later ingeschakeld heeft, anderhalf jaar geleden is mijn vrouw overleden. En voor wie mijn niet zo subtiele referenties te subtiel waren, sinds twee maanden heb ik een nieuw vriendinnetje.

Ik heb een diel

Ik heb een diel
Met Ted
Ik mag Ted zeggen, tenminste
Dat denk ik

Een gedicht van hem
Hier op mijn logje
Als ik hem persoonlijk
Op woensdag betaal

Dus woensdag komt hier
Van Van Lieshout
Een dichtsel
Op woensdag want

Gelijk oversteken:
Ik een dichtsel
Hij €26,-
Zo gaat dat

Even spammen voor Ted¹ en de leukste kinderboekwinkel van Utrecht Kakelbont:

1 en Sieb natuurlijk

Wassen en drogen

Ik geloof erg in “No bless, ooblee gay”, dus bood ik aan om een schakelding aan te leggen tussen danwel jegens een droger en een wasmachien. Ik heb niet durven kijken hoe lang geleden ik al had gezegd te obligeren, maar volgens mij heeft MvG braaf iets van een week of zes op me gewacht en hij had nog koffie voor me ook!
Tsjonge…

Genderproblematiek (2)

Natuurlijk is een tweedeling in mannelijk en vrouwelijk wat kunstmatig en ik moet me er ook niets van aantrekken, maar als het een aanleiding is om weer eens lekker te bulderen, ach waarom zouden we dan de emoties niet eens hoog op laten lopen? Veel luisterplezier:

Dat is schrikken!

Weet u, ik geloof dat het tijd is dat ik het hier maar eens openlijk neer pen: Sinterklaas bestaat niet. Tenminste, op cognitief nivo bestaat Sinterklaas niet. Tot ik er weer mee geconfronteerd word. Een toelichting:
Ik ging afgelopen zaterdag iemand van de trein halen. Het was druk op het station, want werkzaamheden aan het spoor, daar komen mensen op af 😉 Ik zou wachten bij het grote blauwe bord (Pavlov effect). Natuurlijk duurde het nog langer dus kocht ik een kofje en ging zitten op ‘t vrijgekomen plekje. Een juffrouw met gevulde kinderwagen en loswandelende kinderen keek moeilijk naar mijn bankje en wou eigenlijk al weglopen tot ik uitdrukkelijk opzij ging zitten om plaats te maken. Zij hoefde niet op het station te zijn, het was een uitje voor de kinderen, die vonden het geweldig. Ik was allang blij voor d’r dat ze de trein niet in hoefde, want de omroeppers hadden niet genoeg spreektijd om alles vaak genoeg rond te brullen. Eigenlijk hadden die het liefst gezegd:”Lieve mensen, het is een puinhoop”, maar dat kan natuurlijk niet.
Toen ging mijn telefoon:

– Ja ik sta bij het blauwe bord
– Okay, ik ook, dus moet ik je kunnen vinden
– Ik sta bij Sinterklaas

Sinterklaas, shit is er dan nog een ander blauw bord, want  Sinterklaas zie je niet snel over het hoofd. Ik draaide me om en stond oog in oog met de goede Sint. Hij keek wat verschrikt, want ik had geen aandacht voor hem. Ik keek dwars door hem heen, dwars door de Pieten want daarachter stond mijn afspraak met een telefoon in de hand breed te grijnzen.
Dat was een vreemde ervaring, want de laatste keer dat ik Sinterklaas van zo dichtbij zag, keek ik in de spiegel, dat is trouwens ook best eng.

LAVA!