Human sacrifice

(Lezen met ranzige voice-over stem, als in goedkope detectiveserie)
Het was al dagen heet en nat, alles in huis was klef, voortekenen, dat was duidelijk. Ik moest nog laat over straat, een klusje dat ik nog moest klaren en de omens lagen ook daar voor het oprapen. Mannen in auto’s, wachtend op, op wat? Hun slachtoffer? Een spoor van sportkleren en schoenen, teken van een gestolen sporttas die leeggehaald is, op zoek naar dingen van waarde. Gelach in de verte, wie zich onder deze omstandigheden nog zo’n harde lach veroorlooft heeft iets op zijn kerfstok, staat op het punt iets op zijn kerfstok te krijgen, of heeft niets meer te verliezen. Het hek naar het onverlichtte pad dat over de dijk leidt stond open. God weet wat zich daar afspeelde, afgespeeld had of zou gaan afspelen. Veel huizen waren donker, een dikke man in korte broek zat in zijn stoel teletext te lezen, waarschijnlijk om te zien of zijn misdaad al opgemerkt was.
In oudheid, mythologie en kazige sf-romannetjes zou het nu tijd zijn voor een mensenoffer om het tij te keren. Het was duidelijk dat het lot van de toekomst in mijn handen lag. Ik wist wat mij te doen stond, ik moest alleen aan de noodzakelijke spullen komen om mijn walgelijke daad tot uitvoer te kunnen brengen. Het licht van een benzinestation wees me de weg en de laatste twijfel over mijn plan werd weggenomen door het rode schijnsel dat de wasstraat van binnen verlichtte, ik had geen tijd te verliezen.
Het is wonderlijk hoe betrekkelijk eenvoudig de benodigde artikelen te koop zijn op een dergelijk tijdstip. Ik vroeg mij af hoe de dame aan de kassa zou reageren op mijn aankopen. Omdat er gekken rondlopen rond dit uur zitten de juffrouwen achter glas en moet je zelf de boodschappen scannen. Een voor een haalde ik de attributen voor mijn ritueel over de scanner. Het was een keiharde, hoewel het doel van mijn aanschaffen haar zondermeer duidelijk moet zijn geweest, vertrok ze geen wenkbrouw, nog los van de spelfout.
Ik rekende af en stak de spullen in een meegebrachte plastic zak en liep er mee naar huis. De poesen waren zenuwachtig, mijn gedrag herkenden ze niet. Poesen hebben gevoel voor het ultime, het definitieve. Ineens voelde ik me verantwoordelijk naar u. Hoe kon ik mijn opdracht vervullen en u niet op de hoogte brengen, hoe kon u verder leven zonder de verklaring te weten voor de verstrekkende gevolgen die de realisatie van dit offer zouden hebben. Dus kroop ik achter mijn reiskonijn om dit verhaal te schrijven, het kosmisch evenwicht moest maar even geduld hebben.
Maar nu is er geen uitstel meer mogelijk, ik weet niet wat er hierna is, maar ik hoop u nog eens tegen te komen…

Andermans woorden

Ik geef toe dat ik tegenwoordig af en toe wat vaak, regelmatig zou je kunnen zeggen, andermans/vrouws woorden gebruik om dit logje te vullen. Nu kun je natuurlijk je best doen om het beter te doen en dat zal af en toe best lukken, maar vandaag kies ik er toch maar weer voor om anderen aan het woord te laten, met name omdat u het misschien niet kent en het er al is. Is het niet zonde iets nieuws te maken als het oude nog niet opgebruikt is?

Teardrops running down your face
Teardrops running down your face
Diamonds of water, and salt from your body
Coming down to meet my kisses
Teardrops running down your face
Teardrops running down your face
Staining your skin and my skin and beginning
The stories that you can’t begin
The way I feel could be despised
but its a vision that I prize
Teardrops Teardrops
I’m not trying to make you feel pain
or joy to make the tears flow
But when they roll unashamed – they move me so
Teardrops running down you, face
Teardrops running down you, face
Let me, let me brush them with my fingers
Comfort you and say its alright
It’s so strong this way I feel
sometimes I want to beg or steal you
Teardrops Teardrops.
I’m not trying to make you feel pain
or joy to make the tears flow
But when they roll unashamed – they move me so
Teardrops running down you, face
Teardrops running down you, face
Diamonds of water, and salt from your body
Coming down to meet my kisses

Nou, is dat niet fraai? En dat van twee Schotse pummelklinkers?

Andere tijden

Soms maak je je eigen Hussen, of Hankies¹ en andere doodoeners waardoor je zo’n hekel kreeg aan volwassenen. Bij thuiskomst, probeert Boris wild mauwend te ontsnappen, want nieuwgierig:

Hela, gaaaaa eens aan de kant. (Maaauw), hee, wat is dat nou voor taal?!? (Maaaauw), dat is bru-taal. (Maaaauw), is het weer zo laat? Het is zeker weer brutali-tijd (ik hihi, Boris Maaaauw), nou het is in ieder geval nog geen etens-tijd (ik nog harder hihi, Boris heeft z’n Hussen gehad, en denkt: ‘vergeet jij dan ook maar je intimi-tijd’)

Wij allebei beteuterd, ik geef toch maar snel te eten, want moet goedmaken. Heb spijt van taalgrappen die naar ik weet, niet aan een hongerige Boots/Stuur besteed zijn en ga maar voor mezelf koken, in de hoop dat er later op de avond nog een intimi-tijd aanbreekt, al durf ik dat niet hardop te denken…

1 De Hussen kent u, de Hankie (vaak geserveerd met Letting) mogelijk niet als antwoord op de vraag:

– Wat eten wij?
– Hankie met Letting
– Wat is dat?
– Dat is een scheet op een plankie en een drol aan een ketting.

Nee ik weet niet meer waar ik hem vandaan heb, het zal wel Onze Taal geweest zijn, stelletje viezerikken!

Oh, en om weer schoon en fris te worden is er voor de reclameliefhebbers deze.

Boris spreekt

En toen opeens gebeurde het, Boris brak open. Niet fysiek, goddank niet, maar Boris verbrak zijn stilzwijgen. Ik dacht eerst over zijn recentere verleden, want daar praat hij liever niet over, maar nee het ging over een vorig leven. Toch meen ik daar conclusies uit te kunnen trekken.
Het begon op het balkon. Boris in de zon, ik ernaast in de schaduw, want geen zonaanbidder, mijn fout, dat weet ik.

– Zeeman.
– Zeeman? Hoe bedoel je Boris?
– Ik was zeeman, op ‘n schip, begrijp je?
– Oja? Echt? Vertel!

Ik meende al iets van spijt te lezen in Boris ogen. Dus voegde ik er aan toe:

– Alleen als je wilt… natuurlijk.
– Het was een fregat, witte romp, witte zeilen, een bjoetie!

Want zo praat Boris, wist ik eerst ook niet, maar nu dus wel. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek naar de einder. Dat wil zeggen, een denkbeeldige einder, want ik woon einderloos.

– We voeren de zeven wereldzeeën, nouja, zeker vijf. Het was een mooie tijd. Ik was boots en later stuurman.
– Ah, je stond aan het roer?
– Neehee, dat is de roerganger.

Mijn interviewstijl liet weer te wensen over, want Boris ging dicht en concentreerde zich weer op de einder (nu iets verder naar links, eh, bakboord).

– Welk, eh, land kwam het schip?

Als ik zenuwachtig word, houd ik op gramaticaal te zijn.

– Het was een Russische schuit, heette toen ook al Boris…

Zijn stem dreef weg. Weer naar de einder, ik werd wat onrustig en ging verzitten. Boris sloot zijn ogen en sliep, waarschijnlijk aan het dromen van zeeavonturen. Na een tijdje ben ik maar koffie gaan zetten. Tsjonge, Boots Boris, Stuur Boris. Nu maar wachten op het volgende open moment. Tsk, een zeeman, wow.

Tekening van fregat,
eerlijk gejat
van sprookjes.org

Sesamstraat

Hoe veel ik ook van taal houd, ik ben geen purist, sterker nog ik heb hier nog een paar pakken instantpuree staan waarvan ik nog niet weet wat ik er mee moet. Om die reden lees ik eigenlijk nooit de rubriek taalergernissen in Onze Taal, dat wil zeggen, als ik het kan voorkomen. Vandaag las ik hem dus wel en zie:

En dan valt mijn mond open. Of dit stukje mist de knipoog, of Sesamstraat moet op de helling, wat weer effect heeft op de jeugdcriminaliteit:

Dan hebben ze de rechter tenminste ook een keer gezien en let op: hier is de knipoog 😉

Night vision

Afgelopen nacht kwam Boris zo lief naast me liggen in bed, dat ik dacht, ongeacht hoe slecht het erop komt, dit moet ik voor u vastleggen. Maar ja, mijn camera-tje heeft moeite met het donker. Was mw. Vega er nu maar:

By day give thanks
By night beware
Half the world in sweetness
The other in fear

When the darkness takes you
With her hand across your face
Don’t give in too quickly
Find the thing she’s erased

Find the line, find the shape
Through the grain
Find the outline, things will
Tell you their name

The table. the guitar
The empty glass

All will blend together when
Daylight has passed

Find the line, find the shape
Through the grain
Find the outline, things will
Tell you their name

Now I watch you falling into sleep
Watch your fist uncurl against the sheet
Watch your lips fall open and your eyes dim
In blind faith

I would shelter you
Keep you in light
But I can only teach you
Night vision

Getver, nou zit ik weer in tranen. Schrijft u het stukje even voor me af. Dan ga ik een zakdoek en een Boris zoeken…

Poesenbillen a go go

Soms komen dingen samen, of zoals een vroegere chef zou zeggen: “I love it when a plain comes together!”
Was woensdag bij vriendin die de loftrompet zong over het kleien van koppen (waar dan weer een rubber afgietsel van gemaakt wordt) voor poppen en als ik ergens niet immuniseerbaar voor ben is het wel enthousiasme, zeker als het om artistiekerige uitingen gaat. Heb een hoog ontwikkeld brandweermangevoeligheidsgen. Maar ach, kleien heb ik nooit echt gedaan, dus dat had weggeëbd ware het niet dat Irene de dag erop met pongomania kwam, wat samen met kleivreugde bij mij fimomanie teweeg gebracht heeft.
Al rollend, knedend en knoeiend (want dat is bij mij het creatieve proces), kwam daar de poesenkontbibs uit. En ik zag dat ik blij was. Tot ik het ‘s avonds ging fotograferen…

Technische fotografie

Het maken van mooie foto’s en het maken van mooie foto’s van dingen waarvan je een mooie foto wilt hebben, zijn twee heeeeel verschillende dingen en dat is jammer.
Ik maak wel eens foto’s, veel, boel en dan zitten er automatisch een paar mooie bij en daar ben ik dan blij mee, het leven is mooi. Maar soms, heel soms, wil ik u iets laten zien en dan moet daar een foto van gemaakt, een technisch goede foto, een foto die laat zien wat ik wil laten zien op een aantrekkelijke manier. Geloof me, dat valt me regelmatig zwaar.
Ik had dit stukje eigenlijk gisterenavond willen schrijven, maar bij kunstlicht lukken dat soort foto’s al helemaal niet, dus ben ik daar veel te lang mee bezig geweest en was er geen tijd meer om dit stukje te schrijven. Dat, terwijl ik geen foto heb die de toets der kritiek doorstaat. Voelt u me lijden?
En het jammere is dan ook weer, dat het stukje uiteindelijk helemaal niet gaat over waar het over had moeten gaan, maar in plaats daarvan over het maken van technische foto’s. Ga je daarna nog over het onderwerp schrijven dat je oorspronkelijk van plan was, of laat je het er maar even bij en geef je de lezers uitgebreid de mogelijkheid om met je mee te lijden? Of til je een tipje van de sluier op en maak je er een rotspunthanger van? Ach, laat ik u dan toch nog even iets van de uitstervende huize Krak taalcultuur vertellen.
Als je lang (16 jaar) met z’n tweeën bent, bouw je een eigen jargon op. Grote delen daarvan komen niet verder dan het eigen huishouden en dat is goed, want vaak is het ook niet verheffend. Maar met het wegvallen van een van de partners is ook die taalfolklore geobsoleteerd (al was het alleen al om dat woord te kunnen maken). Zo heb ik nu last van een zgn ‘sliemke’, waarvan de ongevere betekenis zich laat raden, maar in het Kraks betekent dat je een vervelend, lastigweghoestbaar laagje op je glottis hebt. Erg jammer, om maar weer eens met Drs. P. te spreken.

Over konijnen, reiskonijnen en andere knaagdieren

Ooit had ik een rare baas. Dat wil zeggen, eigenlijk heb ik altijd als ik een baas had een rare baas, maar dit stukje gaat over die ene. Om het niet al te ingewikkeld te maken zou ik ook gewoon kunnen zeggen ‘ik heb iemand gekend die…’ maar het was mijn baas. Sorry, ik kan er niets aan doen, al had ik er in die tijd best wat aan willen doen, maar ja dat lag natuurlijk buiten mijn vermogen, anders had ik het wel gedaan. Toch heeft het voordelen dat hij mijn baas geweest is, want anders had ik dit stukje niet kunnen typen.
Een van de (overigens wonderlijke) kenmerken van deze baas was dat hij kon zeggen: “Zit je weer achter je konijn”, als hij computer bedoelde. De bereidheid om dit gebruik over te nemen was natuurlijk volmondig aanwezig, want mijn baas was raar en het overnemen van rariteiten van rare bazen is wat werknemers doen, soms is dat zelfs het enige dat ze nog doen, werknemers zijn vaak net zo raar als bazen.
Toch bleek er al snel een basis te zijn om de term konijn te bezigen, want in een boek van … over tekstverwerkers staat deze afbeelding:
{{Hier nog afbeelding plakken}}{{inmiddels in nieuw stukje hieronder geplaatst… (of hierboven als u in de maandarchieven aan het lezen bent…)}}
Ik weet alleen niet of de rare baas deze afbeelding kende, dat zou namelijk wel iets verklaren. Want rare bazen zijn vaak niet zo origineel.
Een tijdje geleden kocht een vriendin een notebook om mee te nemen op reis, een reiskonijn dus. En nu is er het woord reiskonijn, heb zelf net ook nieuw reiskonijn, zit ik nu mee op balkon te typen en dat is fijn. Lekker op ‘t balkon, met een glas port, nee met een fles port want ik ben me naar de lekkere fles toe aan het drinken. Er staat namelijk ene fles Dows late bottled ’99 te wachten en die is lekker, hoewel ik weettnatuurlijk niet, want de vorige was nog uit ’98 en die waz eehhl lekker. Maar werk me dus nu eerst door ‘n fles Quinta da Romaneira heen (roepie). Die iz ookwel slekker, maar niezolekker als d eDows, want die is heel lekker, maar tweeeflezzen port ovpen dakkannie neeeeeee, honeeeee, dat kan niet, want dan bne je een akkelolist en dat bwen ik niedz oh nee. Ik ben met grotte reglemaat nughter. Zweker wetzen, ohja. Ik weedded nie zeker, maar volgesmij ben ik zo zat als ‘n rat.¹

1=En als dat geen prestatie is om toch de overige knaagdieren in te bouwen in een stukje dat nergens heen ging, niet gering!

De beloofde afbeelding

Het komt uit Het grote Tekst Verwerker Boek, van David A. McWilliams. ISBN 90 204 34616. Mocht je het ooit ergens kunnen kopen, meteen menemen! Volkomen absurd, heerlijk. Jammer dat de man is overleden aan een combinatie van AIDS, kanker en als ik het moet geloven, wetgeving.