Insomina

Ik lig (lag) al vanaf 3:00 uur wakker. Normaal kan ik altijd en overal slapen, maar vandaag gaat het dus niet. Waarschijnijk als ik op moet val ik in slaap. Okay, ik ga het maar weer eens proberen. Tot later…

UPDATE:

• ca. 8:20 uur in slaap gevallen
• 9:00 uur wekker maar verder mogen slapen van mw. Krak
• 10:40 uur gebeld door Tonerverkoper 🙁

Dus maar uit bed.

Heiligdom

Later af te schrijven…

Knip

Ik heb krullen. Zo dat is eruit. Krullen zijn het grootste deel van het jaar een zegen, je hoeft er bijna niets aan te doen, dat wil zeggen, je kunt er niets mee doen. Helaas is er wel een groot probleem: kappers snappen niets van krullen. Na een bezoek aan een reguliere kapper moet mijn haar minstens een maand bijkomen voordat het weer een beetje toonbaar is. Zo’n tien jaar terug kwam ik bij Virgien terecht en zij kon en kan het wel. Dankzij haar kan ik eens in de acht maanden maar de kapper en ben ik de hele tijd toonbaar. Helaas is Virgien terug naar Suriname en moet ik op zoek maar een andere kapper. Lezers met krullen die tips hebben voor kappers in utrecht of omgeving: laat het even weten!

Adriaan

Het valt niet mee om Adriaan te heten, als een circusduo besluit een kinderserie te maken met jouw naam erin. Ben je ook nog een beetje ‘raar’, dan ligt het plaaggoed voor de het oprapen.
Als je over het schoolpein loopt en iedereen roept je: “Adriaan is acrobaat!” na, terwijl iedereen weet dat je in de gymzaal niets presteert, dan slijpt dat gleufjes in je ziel.

Het ging heel lang slecht, tot de dag dat Bas in de klas kwam, toen werd het een hel. Bas werd onmiddelijk meegesleurd in Adriaan’s neergang. Hij nam Adriaan kwalijk dat hij Adriaan heette en wachtte hem zelfs een keer op na school. Knal, dat was een blauw ook. Maar Adriaan voelde zich net als de Hulk. Niet dat hij groen werd, niet dat hij groot en sterk werd, maar hij voelde een woede opkomen die de Hulk niet misstaan had. Met de woede van maandenlange de treiterij viel hij aan als een berserker.
Kort daarna zakten ze op de grond neer. Auw! En daar was meester Henk: “mee naar binnen”. Toen meester Henk de zin: “Bas en Adriaan…” begon, voelden de jongens al nattigheid. Terecht, want onmiddelijk ontstak hun leraar in een schaterlach die iets deed knappen in Bas en Adriaan. Dit kwam niet meer goed.

Adriaan en Bas besloten vriendschap te sluiten en zich er niets meer van aan te trekken. Als zij Bassie en Adriaan waren, dan was daar blijkbaar niets aan te doen. Negeren. Gewoon negeren, en laten slijten. Tot die tijd waren ze tot elkaar veroordeeld.

Idioot!

Neil Innes, het onzichtbare lid van Monty Python schreef dit fraaie lied en voerde het uit in “Monty Pyton, Live at the Hollywood Bowl”.

How sweet to be an Idiot,
As harmless as a cloud,
Too small to hide the sun,
Almost poking fun
At the warm but insecure, untidy crowd.

How sweet to be an idiot,
And dip my brain in joy,
Children laughing at my back,
With no fear of attack,
As much retaliation as a toy.

How sweet to be an idiot. How sweet.

I tiptoed down the street,
Smiled at everyone I meet,
But suddently a scream
Smashes through my dream.

Fee fie foe fum.
I smell the blood of an asylum.
(Blood of an asylum. But mother, 
I play so beautifully. Listen. Ha ha.)

Fie fye foe fum.
I smell the blood of the asylum.
Hey you. You're such a pedant.
You got as much brain as a dead ant,
As much imagination as a carvan sign,

But I still love you. Still love you.
Oooh, how sweet to be an idiot.
How sweet. How sweet. How sweet.

Klik hier om het te downloaden.

Neil Innes is overigens ook de voorman van de Bonzo Dog Doodah Band. Ook zeer de moeite waard.

De bakker en zijn vrouw.

Naar aanleiding van wederom Pascal die gisteren zijn boterham met pindakaas aan de wereld toonde, vandaag een fraai geval van ‘de bakker en zijn vrouw’.
Van een gat in het brood werd in mw. Krak’s familie gezegd dat daar ‘de bakker en zijn vrouw doorheen gekropen waren’. Daar hebben ze vandaag dus flink de ruimte voor genomen 😉

‘Dat rode, dat rode daar’, is vegetarische filet américain (sic) met extra toegevoegde grof gemalen zwarte peper en extra toegevoegde thijm.

Hele jonge kip

Om terug te komen op ‘haar’ Pascal schreef:

Volgens mij heeft elk dier dat geen zoogdier is geen haar. Maar hoe zit het met die behoorlijk kale olifanten, en neushoorns? Zijn die niet leuk? En een uil die er wel weer donzig uitziet?

Welnu deze hele jonge kip (meerkoet) ziet er zeer knuffelig uit, maar ik vraag me ten zeerste af of het zich ook laat knuffelen.
Als idee zijn vogels redelijk knuffelbaar. De genoemde uilen, buikjes van zilvermeeuwen, ze lijken allemaal behoorlijk knuffelbaar, maar of er ook wat van kan komen, ik weet het niet.
Haar is overigens geen voldoende voorwaarde, zie olifanten en neushoorns.

Haar

Soms kom je achter vreemde dingen: Ik hou van haar, of vacht, liefst zachte vacht. Daar kwam ik een aantal jaar geleden achter toen ik zag dat mijn grens tussen leuke dieren en ‘minder leuke’ dieren daar héééél vééél mee te maken had. Minder leuk zijn, reptielen, vissen, vogels, insecten en eencelligen. Vergeef mij als ik een niet harige categorie ben vergeten. Eigenlijk is de kern van mijn betoog dat een bij mij werkende indeling der dieren zou kunnen bestaan uit: harig/niet harig.
Het aaien van een cheetah is daar een direct gevolg van. Er is dus behoefte aan een uitbreiding, een extra opdeling van de categorie harig: veilig/niet veilig. Daar wordt dus aan gewerkt.

Volmaakte ‘m’?

‘Ooit één keer mocht ik de Volmaakte 9 schreven!’ Begint het verhaal ‘Schrijvem’ van Kees van Kooten, uit de bundel Koot droomt zich af.
Omdat ik dat zo’n mooie zin vind wil ik hem nog wel eens uitstoten, als dat zo van pas komt. Vandaag, ik weet niet meer waarom, kwam het van pas en het deed een laatje open. Een laatje met een leuke herinnering erin.

Ik was jong, vijf of nét zes. Ik had, een klein schrijfblokje met daarop een afbeelding van een rode ballon aan een touwtje, blauwe lucht daarachter. Op een dag, tussen de middag, ik zat op de kleuterschool, schreef (of moet ik zeggen tekende) ik daar een ‘m’ op, op de voorkant dus, in de lucht. Een hele mooie ‘m’, blijkbaar wist ik dat het een ‘m’ was, want ik moest ‘m heel belangrijk aan mijn moeder laten zien.

Net als Kees van Kooten heb ik geen echt dat je noemt: ‘daar worden we nou gelukkig van handschrift’, maar de ‘m’ gaat me nog steeds redelijk goed af.

Papavertje

Zomaar, eigenlijk.