Stel je voor!

Ik heb er hier niet vaak over geschreven en ik sluit niet uit dat ik er volledig over gezwegen heb, dat het beperkt is geweest tot de laatste voorstelling, maar U en ik hebben geen kinderen hoewel we het niet heel erg gevonden hadden als dat wel zo geweest was. Daar zijn we inmiddels wel een beetje overheen hoor, maar soms steekt het een beetje, doe je niks aan.

Het leven serveert je bij injury vaak een uitgebreid bijgerecht aan insult, bijvoorbeeld het feit dat ons balkonhekje weg moest omdat het overklimbaar was, da’s jammer, want wij kunnen vakkundig over elk realistisch balkonhekje klimmen, kinderen niet, maar zoals gezegd zijn die er niet, ook en dat is het ergste, geen kleinkinderen.

De ergste vorm van insult is die van de kinderveilige stekkerdozen. Toen ik mij klaargemaakt had voor Vlieland was er tijd over om nog wat stekkers te trekken. Eruit gaat wel, maar erin! Oh, wat een worsteling was dat weer. En dat alles voor die kinderen die hier niet rondlopen. Het wachten is op de dag dat ik medicijnen in moet nemen en dat niet kan, omdat ik de kinderveilige sluiting niet meer openkrijg.

P.S. kijkt u ook even naar het geheel nieuwe fenomeen op dit logje: aandacht voor…