Lien en Mien

Ik heb een weegschaal. Een hele lieve weegschaal. Op momenten, zoals na een vakantie met veel croissants, knabbels en fijne bieren, krijg ik wel eens het gevoel: nou ben ik toch wel zo-veel aangekomen. Dan haal ik de weegschaal uit de mottenballen en schaatsenvet, stap erop en dan zegt hij steevast: 86kg. En dat is zo’n grens waar ik me ooit eens een keer bij neergelegd heb. Zoveel mag ik maximaal best wegen, zeker als ik denk dat ik vreselijk veel aangekomen ben, want dat gaat er dan ook wel weer een keer van af.

Kwam ik afgelopen voorjaar terug van Terschelling, dacht ik: nou ben ik toch wel zo ontzettend veel aangekomen, zegt de weegschaal: 91kg (dikke pad). Zeker als je bedenkt dat het een lieve weegschaal is, schrik je daar best van, zeker van die toevoeging tussen haakjes, zulke taal was ik niet van ‘m gewend.

Ik stond dus op zo’n tweesprong in mijn leven: word ik echt die dikke pad of ga ik hier iets aan doen, of beter gezegd, ga ik hier iets aan laten? Ach, laten is iets passiefs, dus waarom zou je dat dan niet eh, doen.

De eerste stap was kijken naar wat er nou zoal in gaat aan de bovenkant en of daar pijnloos in te minderen valt. Dit alles zonder extreme regimes, niets tijdelijks, maar iets wat eigenlijk wel redelijk is.

De eerste en grootste boosdoener blijkt de koek bij de koffie. Wist u bijvoorbeeld dat een eenvoudige stroopwafel 180kcal te bieden heeft? Goed he? De eerste is lekker, de tweede gaat er dan zo makkelijk achteraan, zeker als het pakje op het dienblad staat dat je mee naar boven genomen hebt.

Op die manier ben ik door de hele dag heen gegaan en gekeken wat ik gedachtenloos naar binnen prop. En zit ik weer op de 86kg en vind ik mijn weegschaal weer lief.

Er is eigenlijk maar een(1) nadeel: als ik een rol koekjes open maak, doe ik er heel lang mee en eet ik heeeeeeel lang dezelfde koekjes. Dat dan weer wel…