Ik zou nog een stukje paarden

Ik zou nog een stukje paarden en wat belooft moet gedaan¹. Dus bij dezen. Paarden en ik zijn niet goed aan elkaar voorgesteld en begrijpen elkaar niet. Dat wil zeggen, ik begrijp paarden niet, het zou heel goed kunnen dat ze mij maar al te goed doorhebben.

Het zit er waarschijnlijk in dat ze zo groot zijn en alles wat jou kan vertrappelen of vergorzelen² imponeert³. Het tonen van, laat ik zeggen, terughoudendheid kan eenvoudig worden geïnterpreteerd als angst door zo’n paard. En daar zien ze dan weer hun voordeel in⁴, als in: Joh, nou gaan we wat beleven.

Zo was ik in een vorig bestaan als werksman in overheidsdienst onderhavig aan een teambuilding en dan bedoel ik niet een gebouw, maar een opbouwingsactiviteit in de samenwerkgevoelsbeleving. Dan ga je naar een eiland (in dit geval Ameland, maar dat kan ook een ander eiland zijn) en ga je in een groepsaccommodatie met overdag activiteiten en ‘s avonds veel drank. Een van die activiteiten was: poot die malloot⁵ zonder enige instructie op een paard. Groot paard, lief baard, braaf kaard, aai, jahoor jij is lief, heus. “Ahwelneejoh, die paarden lopen altijd het zelfde rondje, je hoeft niks te doen, ze lopen gewoon achter elkaar aan.” Ja, ja.

De start was rustig. Niet veel aan de hand. Een soort van trippel trippel trippel trap. Okay, geen stress, want dit duurt nog wel even. Op dat moment kwam er een groenverzorgingsauto langs, met voldoende vaart om mijn paard doelbewust te laten steigeren. Om te keren en achter de auto aan te galopperen. Kataplof, kataplof, kataplof⁶, tot mijn geluk viel nog sprong ik van het paard en ik wist via paardrijdende sibbelaren⁷ net genoeg van teugels en het tegenovergestelde van vieren om het paard tot stilstand te brengen en zelfs te doen keren. Maar nu was er een gat tussen ons en de groep. Dat moest dicht gegaloppeerd worden⁸ met mij als willoze lappenpop op z’n/d’r rug⁹. Toen het gat dichtgekataploft was, kreeg het paard schijnbaar een bloedneus, want deed alsof er niets gebeurd was, maar ik wou eraf! “GEEN GRAS LATEN ETEN”, werd mij toegebeten door de roekeloze uitbater van het paardending. Dit was het einde van mijn loyaliteit naar het gezelschap en met een soepele beweging gleed ik uit mijn het zadel om het te verruilen voor een fietszadel in een passerende groep collegae. Ik weet dat het niet de fout is van het paard of paarden in het algemeen, maar ik kan het nog niet voelen…