Alone again, naturally

Pas op, hier komt weer zo’n stukje. Ik heb namelijk een probleem. Ik heb geen reden meer om te gaan zitten bij het ontbijt. Voor de diagnose aten we altijd in de keuken, prachtig uitzicht op de bomen buiten, altijd een boeiend gesprek, A. dacht vaak na voor het slapen gaan, soms hoefde ik zelfs helemaal niets te zeggen, was het zelfs niet de bedoeling dat ik wat zei 😉
De afgelopen weken was het elke dag ontbijt op bed, voor ons samen, omdat zij eigenlijk te moe was om eruit te komen en in bed kun je prima eten. De laatste week at ik met anderen, weer in de keuken, of bij A. die op een bed in de kamer lag en in het ziekenhuis.
En nu heb ik geen reden meer om te gaan zitten. Ik loop rond, waarom zou ik gaan zitten? Wat vanochtend betekende dat ik een uur nodig had om mijn twee boterhammetjes klaar te maken en ik ondertussen driehonderd andere dingen (die ook moeten gebeuren) gedaan heb, met rammelende maag.
U ziet, de moeilijkheden van het leven van een “Lustige Witwer” zitten in een klein hoekje.