Ontknopen

Wie klif laat hangen moet ook een vervolg geven. Dat dit in door mij zeer gerespecteerde weblogs niet altijd gebeurt is betreurenswaardig mitsgaders verdrietig. Doch laat ik niet dralen en het lot van het tegeltje uit de doeken doen; het goede voorbeeld kan mogelijk bankjeskopers op betere gedachten brengen.

Zoals u weet ging het gebouw waarin mijn stulpje gevestigd is enige tijd gehuld in een wonderlijk gewaad, teneinde het uiterlijk een verfrissing te bezorgen. Niet zonder succes, maar ook niet altijd met even veel rendement.
De tand des tijds had wel degelijk geknaagd aan het gebouw en ook de buitenvensterbanktegeltjes waren in sommige gevallen aangedaan. De vensterbank bij mijn werkkamer bijvoorbeeld vertoonde grote gelijkenis met een melkgebitje, waarbij door vorst wat randjes waren afgebrokkeld. Of dit letselschade tot gevolg heeft gehad is mij niet bekend, maar de tegeltjes braken soms in tweeën.
Een noeste handwerksman, gewapend met stevige beitel is een ruime dag bezig geweest om alle aangedane tegeltjes te verwijderen zodat deze later vervangen konden worden door nieuwe exemplaren. Hoera!

Alleen het tegeltje dat onderwerp is van deze klifhangcyclus was om andere redenen, handmatig, ingekort. Het balkonhek namelijk nekte het uitstekende gedeelte van dit tegeltje. De geestdriftige hakmeister zag dit niet omdat de hekwerken op dat moment reeds weg waren. “Aha”, moet hij gedacht hebben, “wat wonderlijk, maar laat ik er eens flink op los hakken”.
Grappig genoeg was “aha” ook mijn eerste gedachte toen ik het nieuwe tegeltje zag zitten, want voordat het hek teruggeplaatst kon worden moest een (vermoedelijk andere) artisanaal werker met een zaagapparaat te werk om de bewoners-val-veiligheid in al haar stevigheid te kunnen herstellen.

De natie slaakt een zucht en ik met haar.

P.S. tot troost, ik ben bijna weer uitge-Bommeld