Praten

Even heel vrij naar Wittgenstein:

Waar men niet over kan zwijgen, daar moet men over spreken.

En ik ben niet zo’n goede zwijger. Als ik Willem had geheten, dan was er nooit verwarring ontstaan met de historische figuur. Zo ben ik afgelopen donderdagavond aan het einde van de training bij mijn theatersportclubje langs gegaan. Om even bij te praten en de afstand niet te groot te maken.
Goed, daar zit je dan, niks voorbereid (want improvisatie type) en dan maar, met blikje Fanta (want automaat) in de hand vertellen. Met grapjes, veel grapjes (want ik), met relativeringen en meta-relativeringen (“hier zal vast een bui tegenin komen”), veel knuffels, tranen ook, veel zoenen eigenlijk alles waarvan ik van te voren niet had kunnen zeggen dat ik daar zo’n behoefte aan had.
‘T is een fijne club.