Yak kastijdt wat hij lief heeft

Huize Krak -en yak in het bijzonder- is sentimenteel. Zo heeft yak zo goed als alle knuffelbeesten van relevante kinderjaren nog in zijn bezit. Niet dat hij daar nog regelmatig mee kroelt, die tijd is wel voorbij, maar wegdoen is onmogelijk.
Nu wil het lot dat dat er best een boel zijn en gezien de gebruikte materialen vergaren ze stof, veel stof. Ik weet niet of u wel eens geprobeerd heeft pluche beesten af te stoffen: dat kan niet. Je kunt alleen kloppen en plukken. Afgelopen dinsdag zat yak dan ook, in de laatste zonnestralen op het zuidbalkon met een grote mand knuffels en een kopje thee. Eén voor een kregen de beestjes een beurt, hup over de knie: meppen en plukken. Ik hoop niet dat iemand het gezien heeft, want het zag er waarschijnlijk erg raar uit. Daar staat tegenover dat ze nu weer redelijk fris zijn en weer terug naar hun plank kunnen voor de komende x-tijd. Eigenlijk zou er een ruitje voor die kast moeten, tegen het stof, maar ja, officieel is het géén museum.