Halftalent

Hap, hap hap? Ach ik weet het niet. Ik heb lang zitten puzzelen of ik er nou wel op in moest gaan of niet. Ik heb het natuurlijk over het stukje in de Volkskrant van 26 juni. Hierin werd het zoveelste oppervlakkige stukje geschreven over weblogs en hoewel ik mij niet aangesproken voel is het woord ‘halftalent’ wel blijven hangen.
Weblogs zouden geschreven worden door literaire halftalenten die nu hun eigen plekje hebben veroverd. Terwijl ik er van overtuigd ben dat de gemiddelde weblogger pretentie en aspiratieloos is op literair vlak. Wat me ook een beetje tegen stond is dat weer (en met alle respect, ben met enige regelmaat trouw lezer) Merel aan het woord komt. Hoe fantasieloos. Nee nu gaat mijn stukje weer de verkeerde kant op.
Literatuur (en lectuur) heeft kunnen ontstaan omdat publicatiemogelijkheden schaars waren. Het publiceren van een boek is nou eenmaal duur en riskant (zie de Slegte). Dus alleen dat wat door velen gelezen zou kunnen worden werd gepubliceerd.
Het moet pijnlijk (en moeilijk te bevatten) zijn voor de ‘oude media’ om te zien dat publiceren nu geen drol meer kost. Dat publiceren voor een publiek van 3 gewoon kan en uit eigen zak bekostigd kan worden.
Dat heeft als consequentie dat je moet gaan zoeken, lijstjes bij moet houden, wieden en kijken wat er leuk blijft. Er zijn zoveel weblogs dat je niet goed meer kunt zoeken naar wat goed is, alleen naar wat goed genoeg is om je vast te houden. Je nieuwsgierig te houden naar hoe het verder gaat (als iemand zijn/haar intieme leven publiceert).
Ik denk dat de gemiddelde weblogger geen moment stil staat bij het woord talent en dat niemand zit te wachten op een literaire beschouwing van weblogs.

Bleh, wat haat ik dit soort stukjes, dus ik laat het hier maar bij…