Fietstassen

Bonkende hoofdpijn en in je kleren aan wakker worden was de puzzelopdracht van Adriaan voor vandaag. De wekker: 16.43, de dag: geen idee. Hij had dorst. Een lege koelkast bracht de dag in beeld, dit moest zaterdag zijn, hij had geen boodschappen gedaan en aan zijn hoofd te voelen zou dat ook niet meer gaan lukken.
Maar hoe was dit zo gekomen. Stukje bij beetje, kruimeltje voor kruimeltje kwam het weer terug.
De dag ervoor hadden zijn stagecollega’s hem meegevraagd om te vrijdag-middag-borrelen in R, een café. Adriaan was geen grote drinker en zeker niet voor het eten. Hij had hem al snel zitten. Er waren hapjes geweest, een paar maar Adriaan kon zich niets meer herinneren van na acht uur, niets duidelijks en al helemaal niets waar hij zich nu niet diep en diep voor schaamde.

Boodschappen, anders zat hij het weekend zonder. Maar bij zijn berging aangekomen was er geen fiets te bekennen.
Zou die nog aan de gracht staan? En zo ja, zou die nog aan de gracht staan?

Met de bus naar de stad, met angst en te veel licht in zijn ogen naar de gracht en daar stond hij, niets mis mee. Nu nog snel op de valreep een paar boodschappen en dan het bed in, ohja Paracetamol.
Het was nog druk op dit tijdstip in de winkel, al waren de lekkere-verse-weekend-dingen al op. Spullen in de fietstassen en naar huis. Nu was er nog maar een probleem, hoe kreeg hij de pis uit zijn fietstassen en van zijn boodschappen.