Het stukje dat niet kwam…

Ik weet het, u zit niet te wachten op een stukje over een stukje dat maar niet komen wil, maar het stukje dat niet komen wil komt maar niet en de leiding waarlangs de stukjes komen zit er een beetje door verstopt. Vandaar.
Zoiets had het stukje moeten worden, maar u mag het gewoon overslaan en verder gaan bij het tussenkopje:

Vorige week hoorde ik bij een laat journaal over het ‘drama in het UMC.’ Ik zat meteen rechtop in bed, want in de uitleg van het gebeurde zaten grote tegenspraken. Tot het openen van de sleutel was alles normaal, daarna ging het mis. In de totale populatie was de sterfte normaal, maar de verdeling was raar. In zo’n geval ligt het eerder voor de hand dat er iets in statistisch minder waarschijnlijke gebieden gebeurd is, dan dat er een oorzakelijk verband is tussen het gebruikte middel en de hogere sterfte. Een zwak punt van de doorgaans krachtige techniek is dat er wél een toevalsfactor in zit en die óók tot dit soort resultaten kan leiden. De kans is klein, maar er worden heeeeel veeeeel onderzoeken gedaan, dan kán het dus een keertje gebeuren.
In de verhalen van het UMC komt nergens het woordje toeval voor en wordt de oorzakelijkheid als onomstoten gepresenteerd. Iets waar het UMC maar zeker ook de nabestaanden niet bij gebaat zijn.

Tot zover het stukje dat niet wilde worden wat het worden moest en het nog steeds niet is.

HIER VERDER LEZEN
Ja, want de baritongitaarexperimenten gaan door. Zo heb ik nu mijn staalsnarige akoestische gitaar omlaag gestemd van E naar C met gewone snaren. De snaren worden dan te slap om nog zuiver en mooi te klinken, maar als je voorzichtig doet, kán het zo klinken:

Grappig: dit is met het piëzo brug-element opgenomen omdat er maar heel weinig geluid van de gitaar zelf afkomt. Zodoende was er geen microfoon die het nonchalante gesprek tijdens de opname van de melodie registreerde. Zodoende weet u nu niet dat mij gevraagd werd te helpen met het opvouwen van de was, noch dat ik aankondigde aan het einde van de opname dat te doen.