Sneeuw dus
Vanochtend lag ik zo wat op mijn rug naar andermans plaffond te staren en toen kwamen onderstaande versregels0 naar boven:
If it took those years to get me here
I’d do it again
Ik heb flink gesnoeid, maar dit staat erin en dit is waar het even om gaat. Ik vond de tekst altijd heel romantisch en deels herken ik me er ook wel in. Wat ik herken is dat ik vrede heb met het verleden door waar het me gebracht heeft, door waar ik nu ben. Maar of ik alles wat er achter me ligt nogmaals zou willen doen om weer hier te komen, bewaar me zeg1!
Toch zeg ik ja tegen een toekomst waarin ik-weet-niet-wat kan gebeuren. Ik denk dat het antwoord in het woordje kan zit. De onzekerheid als vriend zal ik maar zeggen.
Kijk in de keuken uit het raam groeit daar een klokje dat genoemd is naar een fenomeen uit de tijd van mijn ouders. Lief he?
0 van Maria McKee (vreemd genoeg moet ik dan steeds aan makreel denken, geen flauw idee waarom)
1 bovendien, ik ben er net!
- Marloes zei: Soms denk ik wel eens, zoals nu, goh, het heeft me 30 jaar gekost om op deze stoel plaats te nemen. :)
- Branwen zei: Dat heb je mooi verwoord Yak. Ik kan mij er helemaal in vinden (afgezien van die makreel dan)
- Simone zei: Leven in het hier en Nu en goed diep blijven ademhalen... ja, dat is een hele opgave voor ons allemaal! Het voelt zoveel beter als dit goed lukt. Ik ben blij met je sneeuwklokje en die sneeuw komt heus nog wel een keer in febr. of maart. ;-)
- Edwinek zei: Stel je voor, een toekomst zonder onzekerheid. Bweuh! Zelfs mijn verleden zit nog vol met onzekerheid.
- Irene zei: Dat lijkt me een goed uitgangspunt. Aankomstpunt. Nee, toch uitgangspunt.