Geflest

U heeft wat aangericht hoor. Ik doe het natuurlijk zelf, maar het is wel ingewikkeld geworden allemaal. Naar aanleiding van uw reacties op het vorige stukje over het bierflesje heeft het echt persoonlijkheid gekregen. Okay, een blijvend bierflesje in het huishouden erbij, kan allemaal hoor. Maar toen liep ik naar mijn tas om het hem te vertellen en hem eruit te halen:

– Kom, je mag hier blijven wonen
– Maar dat wil ik helemaal niet
– Niet?
– Nee, ik wil niet naar de winkel, maar ik wil ook niet hier wonen. Dat is toch raar voor een bierflesje om in een huis te wonen.
– Maar wat dan?
– Laat mij maar in die tas wonen
– In die tas?
– Ja
– En dan steeds maar heen en weer reizen?
– Graag ja, heerlijk
– Maar dan loop je wel het risico dat je op een dag, zij het perongeluk, in de flessenautomaat verdwijnt
– Dat hoort bij het leven he? Dat het een keertje afgelopen is, maar bedenk dan alle verhalen die ik de andere flesjes bij de embalage kan vertellen, van alle kranten, boodschappen en lege flessen die ik in mijn tas langs heb zien komen. En dan zullen ze weten dat ik een in mijn leegte, een vol bestaan geleefd heb.

Nou, dat was het eerste gesprek, ik zal het maar niet over de vervolggesprekken hebben, want die zijn helaas minder diepgaand, namelijk over streepjescodes, het blaadje van Piet Kerkhof en een kartonnetje van de groenteballetjes. Hij heeft nog geen naam, volgens mij gaat het dan helemaal mis…