Tele-kom-nou

Als het batterijtje dood is, moet je afwegen:

1. Ik koop een nieuw batterijtje
2. Ik koop een nieuwe telefoon

Tsja, optie 1 is natuurlijk de meest voor de hand liggende, want:

1. Ik ben gehecht aan mijn oude telefoons
2. Het is toch te gek voor woorden om een telefoon weg te gooien omdat het batterijtje niet meer goed is

Maar het wordt natuurlijk optie twee want:

1. De week nadat je een nieuw batterijtje in de telefoon stopt blijkt:
1. Dat het niet aan het batterijtje zelf lag,
2. De telefoon er ueberhaupt mee ophoudt, of
3. Dat het ‘nieuwe’ batterijtje al drie jaar op de plank lag in de winkel
2. Twee nieuwe batterijtjes ongeveer even duur zijn als een compleet nieuwe set telefoons
3. Het toch wel jammer is dat ik eigenlijk één toestel tekort kom waardoor ik regelmatig mijn schenen openschraap (is lang verhaal)
4. Die nieuwe telefoons kek zijn, met goede hentsfrie enzo.

Nu had ik gisteren bovendien wel een kado-tje verdiend, dus meer wastr niet nodig, hop naar de sjop en ik tik een setje op de kop. Blijkbaar iets te hard, want thuis gekomen, na alle 121 losse delen uitgepakt te hebben die ze in China zo netjes per stuk verpakt hadden in nette papiertjes, blijkt dat de adapter van het basisstation geen sjoege geeft, snif.
En dan vlamt in volle heftigheid mijn radiografischbestuurbareautotraumabijPolakDiscount op. Daarover beloof ik morgen te schrijven, anders moet ik er weer een liedje over schrijven om er vanaf te komen, misschien is een logje genoeg.

Oh, en het is goed gekomen hoor, ik ben ‘s avonds terug gegaan en heb een nieuw ‘daptertje gekregen. Nu snort e.e.a. vrolijk opladend. De telefoons kun je een naam geven (had eigenlijk bij het lijstje boven erbij gemoeten) Ze heten(van links naar rechts):

Father Ted¹, Father Dougle en Father Jack (die laatste mag vies worden).

1 “I’m not a fascist. I’m a priest. Fascists dress up in black and tell people what to do. Whereas priests……”