Nou zie je…

“Nou zie je he?”, begon hij zijn verhaal, “Een sterrenstelsel is opgebouwd uit”, en tegelijk met dat hij zich realiseerde dat hij zijn zin moest afmaken met een of andere variant op: “heel veel sterren”, zag hij haar blik in een denkbeeldige verte verdwijnen.
Even was hij bang dat zijn stilvallen opgemerkt zou worden en dat het ‘vervelend’ zou worden. Het kon de laatste tijd wel eens vervelend zijn.
Maar de stilte werd niet opgemerkt, of anders stilzwijgend gewaardeerd. Ze zag eruit alsof ze het erg naar haar zin had, maar was ze wel in deze ruimte? Of was ze bij het vallen van het woord sterrenstelsel naar eentje ergens anders verdwenen?
Toen hij er over nadacht merkte hij dat de stilte ook voor hém niet vervelend voelde, alsof hij voor het eerst na kon denken. Niet over iets specifieks trouwens.
En de tijd viel weg, dus na hoelang het gebeurde wist hij niet, maar ze zei:”Gekkie”, gaf hem een zoen, glimlachte en liep naar het w.c..
Gekkie.