Sometimes, all I need is the air that I breathe…

Het stukje was klaar. Boris had me weer lopen wekken (de engerd) en ik had het ‘hele stukje’ al uitgedacht. Ik hoefde alleen het volgende in te typen:

I’ll just say one word: kerstkaart.

Als een grappige referentie naar de vervreemdende opmerking in The Graduate:

I’ll just say one word: plastics.

Voor vandaag zou het even omineus worden want de kerstkaart moet nog gemaakt worden en ik had bedacht dat ik dat vandaag ging doen, dat zou in het ‘kort maar krachtig’ stukje voor mijn gevoel helemaal overgebracht worden, fijn, klaar, hoera!

Maar…

In mijn boven w.c. begon in de loop van vorige week in toenemende mate uit te blinken in onwelriekendheid. Natuurlijk is dat vervelend want waar komt het door?

1. Maak ik ‘m niet goed schoon?
2. Ben ik biologisch gezien zo vies dat het niet schoon te houden is?
3. Is er iets mis met de middelen die ik gebruik óm e.e.a. schoon te maken.

Het antwoord is dan weer dat je het niet weet. Maar vanochtend waren hekken van de dam, schapen in drommen d’r overheen en getuigde de lucht aldaar van een dusdanige walgness dat ik niet anders kon dan concluderen dat er iets anders aan de hand moest zijn. En het was. Oja.

Het fonteintje (raar woord overigens) in mijn w.c. wordt niet gebruikt. Als de mensch na het gebruik van het toilet de handen wascht dan doet hij of zij dat in de keuken. Dat heeft twee voordelen:

1. Je weet meteen wie het niet doet
2. Het kraantje lekt en gaat na gebruik eindeloos druppen.

De tweede reden is die waarom daar een tijdje geleden de handoek is weggehaald een bakje met gedroogde roosjes in is gezet en (recenter) er een stapel Onze Taal op is komen te liggen. Het is nu voor iedereen duidelijk:

Dit fonteintje wordt niet gebruikt.

Mensen pikken dat zo goed op, dat eens in de zoveel tijd de siphon opdroogt en in de loop van een week de lucht in het boven w.c. niet te harden raakt. Alleen duurt het ongeveer een week tot ik het me herinner. Dat was dus vandaag.

Blij en gelukkig met mijn frisse cee-tje ga ik vandaag dus aan de kerstkaart werken (die al jaren geen kerstkaart maar een nieuwjaarsgroet is, want hadden/hebben niet zoveel met kerst) met als troost dat ik dít jaar wél weet wat het gaat worden…