Biecht no. 3 (ofzo)

Ik kwam gisteren terug uit Rotterdam en moest ergens eigenlijk wel eten. Op station Alexanders is het nou niet echt gezellig happen en ik had eigenlijk ook geen zin om staand een frietje te eten, bleh! Bovendien kon ik een trein halen en da’s ook wat waard. In de trein dus, hop.
Maar, edoch en helaas, werd het almaar later en het zal u verbazen, maar dat hield niet op. Naarmate de tijd vorderde werd het later en kreeg ik meer buikrammels, nog net geen zwarte vlekken.

Verblind door de zwarte vlekken die ik voorzag (dat is nog eens pech), besloot ik dat ik op Utrecht centraal maar moest eten, want ik kon wel naar huis fietsen, maar daarmee had ik nog geen eten. Dus en maar: de Bugger King. Het was nu zo’n vijf jaar geleden dat ik daar met onvrijwillige regelmaat kwam, dus kon het wel weer eens.

Maar met fantoomvlekken voor de ogen (ze waren er immers nog steeds niet) is het lastig kiezen en in Vast Foot Tsjeens voel ik me als een kip in het water. Ik hoorde mezelf dus zeggen (en onlangs ging dat nog zo goed weet u nog) dat ik een Double Wopper menu wilde King Size. De verkoper keek me aan over de bril die hij niet op had en vuurde nog wat vragen af die elke Burger King bezoeker kan dromen (maar ik niet verstond) en waar ik al in mijn bestelling antwoord op gegeven had, maar zo werkt het spelletje natuurlijk niet. Tsja, als yak moet functioneren in een ritueel, berg je dan maar. (Ik help serverend personeel ook altijd met afruimen, ik weet dat dat niet moet, maar ik kan het niet laten).

Ik werd teruggestuurd naar mijn tafeltje, want de Double Woppa die zou nagebracht worden. Ondertussen sleepte ik me met mijn zeventig liter Cola en de baal friet naar een tafeltje. Oh, darn, telefoon. Nou morgen verder dan maar…

{Toby Continsjoet}