Human sacrifice

(Lezen met ranzige voice-over stem, als in goedkope detectiveserie)
Het was al dagen heet en nat, alles in huis was klef, voortekenen, dat was duidelijk. Ik moest nog laat over straat, een klusje dat ik nog moest klaren en de omens lagen ook daar voor het oprapen. Mannen in auto’s, wachtend op, op wat? Hun slachtoffer? Een spoor van sportkleren en schoenen, teken van een gestolen sporttas die leeggehaald is, op zoek naar dingen van waarde. Gelach in de verte, wie zich onder deze omstandigheden nog zo’n harde lach veroorlooft heeft iets op zijn kerfstok, staat op het punt iets op zijn kerfstok te krijgen, of heeft niets meer te verliezen. Het hek naar het onverlichtte pad dat over de dijk leidt stond open. God weet wat zich daar afspeelde, afgespeeld had of zou gaan afspelen. Veel huizen waren donker, een dikke man in korte broek zat in zijn stoel teletext te lezen, waarschijnlijk om te zien of zijn misdaad al opgemerkt was.
In oudheid, mythologie en kazige sf-romannetjes zou het nu tijd zijn voor een mensenoffer om het tij te keren. Het was duidelijk dat het lot van de toekomst in mijn handen lag. Ik wist wat mij te doen stond, ik moest alleen aan de noodzakelijke spullen komen om mijn walgelijke daad tot uitvoer te kunnen brengen. Het licht van een benzinestation wees me de weg en de laatste twijfel over mijn plan werd weggenomen door het rode schijnsel dat de wasstraat van binnen verlichtte, ik had geen tijd te verliezen.
Het is wonderlijk hoe betrekkelijk eenvoudig de benodigde artikelen te koop zijn op een dergelijk tijdstip. Ik vroeg mij af hoe de dame aan de kassa zou reageren op mijn aankopen. Omdat er gekken rondlopen rond dit uur zitten de juffrouwen achter glas en moet je zelf de boodschappen scannen. Een voor een haalde ik de attributen voor mijn ritueel over de scanner. Het was een keiharde, hoewel het doel van mijn aanschaffen haar zondermeer duidelijk moet zijn geweest, vertrok ze geen wenkbrouw, nog los van de spelfout.
Ik rekende af en stak de spullen in een meegebrachte plastic zak en liep er mee naar huis. De poesen waren zenuwachtig, mijn gedrag herkenden ze niet. Poesen hebben gevoel voor het ultime, het definitieve. Ineens voelde ik me verantwoordelijk naar u. Hoe kon ik mijn opdracht vervullen en u niet op de hoogte brengen, hoe kon u verder leven zonder de verklaring te weten voor de verstrekkende gevolgen die de realisatie van dit offer zouden hebben. Dus kroop ik achter mijn reiskonijn om dit verhaal te schrijven, het kosmisch evenwicht moest maar even geduld hebben.
Maar nu is er geen uitstel meer mogelijk, ik weet niet wat er hierna is, maar ik hoop u nog eens tegen te komen…