Boris spreekt

En toen opeens gebeurde het, Boris brak open. Niet fysiek, goddank niet, maar Boris verbrak zijn stilzwijgen. Ik dacht eerst over zijn recentere verleden, want daar praat hij liever niet over, maar nee het ging over een vorig leven. Toch meen ik daar conclusies uit te kunnen trekken.
Het begon op het balkon. Boris in de zon, ik ernaast in de schaduw, want geen zonaanbidder, mijn fout, dat weet ik.

– Zeeman.
– Zeeman? Hoe bedoel je Boris?
– Ik was zeeman, op ‘n schip, begrijp je?
– Oja? Echt? Vertel!

Ik meende al iets van spijt te lezen in Boris ogen. Dus voegde ik er aan toe:

– Alleen als je wilt… natuurlijk.
– Het was een fregat, witte romp, witte zeilen, een bjoetie!

Want zo praat Boris, wist ik eerst ook niet, maar nu dus wel. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek naar de einder. Dat wil zeggen, een denkbeeldige einder, want ik woon einderloos.

– We voeren de zeven wereldzeeën, nouja, zeker vijf. Het was een mooie tijd. Ik was boots en later stuurman.
– Ah, je stond aan het roer?
– Neehee, dat is de roerganger.

Mijn interviewstijl liet weer te wensen over, want Boris ging dicht en concentreerde zich weer op de einder (nu iets verder naar links, eh, bakboord).

– Welk, eh, land kwam het schip?

Als ik zenuwachtig word, houd ik op gramaticaal te zijn.

– Het was een Russische schuit, heette toen ook al Boris…

Zijn stem dreef weg. Weer naar de einder, ik werd wat onrustig en ging verzitten. Boris sloot zijn ogen en sliep, waarschijnlijk aan het dromen van zeeavonturen. Na een tijdje ben ik maar koffie gaan zetten. Tsjonge, Boots Boris, Stuur Boris. Nu maar wachten op het volgende open moment. Tsk, een zeeman, wow.

Tekening van fregat,
eerlijk gejat
van sprookjes.org