Toetesenborden-overpeinzingen

Iedereen gebruikt ze en iedereen heeft er een mening over¹ de een krijgt er pijn van, de ander genot. Ik heb het natuurlijk over toetsenborden².

De meesten van ons zijn begonnen met het hamertjesaandrijvende klavier van de mechanische schrijfmachine en sommige van ons hebben nog immer een aanslag die boos zwarte lettertjes zou kunnen maken op het papier om de schrijfmachinerol, doorslagen erbij. Als u geluk hebt heeft u tienvingersblind leren typen (dan zegt u waarschijnlijk ook tijpen. met een “ij” in plaats van een “ie”). De snelheid van het typen en de vrijheid van de ogen om te dwalen maken het tienvingerblindsysteem ongeëvenaard. Ik ben zo'n bofferd. Bij de mechanische schrijfmachine had ik nooit RSI.

Maar we wilden muizen, want we hadden wat aan te wijzen. Wij muizen rechts en we hadden ook al een numeriek toetsenbordgedeelte aan het alfabet geplakt zodat de hand steeds heel ver naar rechts moest. RSI galore! Dus kleiner toetsenbordje zonder numeriek gedreutel en zo veel mogelijk met toetscombinaties werken. Hiep hoi, lekker veel typen, zonder pijn. Kwam verdorie de notebook. Zat ineens je scherm vast aan je toetsenbord. Keek je steeds omlaag in plaats van vooruit. Kwestie van wennen, maar echt fijn werd het niet.

Toen ging de muis weg en gingen we vlekken maken op het scherm, sterker nog, we gingen typen op het scherm. Hoera, geen lomp vouwding meer, maar een rechthoekje. Nadeel is alleen dat je niet kunt tienvingerblinden. Da's jammer, heel jammer zelf. Dus heeft yak nu een los toetsenbordje bij de iPad zodat scherm en typer weer gescheiden zijn, en dat ze nu lekker op elke willekeurige plek ten opzichte van elkander kunnen staan. Het lijkt een lange omweg, maar ik geloof dat ik er gelukkig van kan worden (was ik al hoor, maar nog gelukkigerder).

Nu nog even creatief met ducktape worden…