KrakLog

Een stukje plastic, ongeveer zo groot als een creditcard…

Heb bamboeblokje is maar 12mm dik, en ik moet de elektronica er ook nog ik kwijt, dus moet er ook een stukje1 in dat door en door is, niet alleen een holte maar gewoon een gat. Alleen een gat is ook weer zo’n gat zo’n gat. Dus daar moet een klepje op. Daarvoor heb ik dan natuurlijk een dun maar stevig stukje plastic voor nodig en vind dat maar eens. Eigenlijk moet het zo groot zijn als, ja als wat? Tsja, het lijkt wel een beetje het formaat van een visitekaartje of een creditcard. Ah!

Notes:

  1. Of beter gezegd uit…

It’s not easy being bamboo

Gaat goed hoor dat bewerken van bamboe. Geen klachten. Waar ik natuurlijk in eerste instantie bang voor was is dat het in tweeën zou barsten als ik bijna klaar was, maar dat valt dus mee. Ik vermoed dat het een gelamineerd geheel is en dat heeft ook geen neiging tot splijten. Aan de dunste rand zit maar een millimeter of vijf aan hout dat ik over heb en ook dat is1 niet gebroken of gespleten. Ik zou bijna Horatio Nelsons laatste woorden citeren, maar dat slaat in deze context helemaal nergens op.

Morgen als het mee zit foto’s van de affe Nette Erika.

Notes:

  1. Tot nu toe niet
  • Irene zei: 'Dan liever de lucht in'? Nee, andere vent. Maar de meningen zijn verdeeld: http://www.standaard.be/cnt/gs3ognmi
  • yak zei: Ik weet het, maar als het niet echt te achterhalen is, mag je kiezen natuurlijk (als het niet uitmaakt).

Bambooooooo

Ik ben er een beetje uit hoe Erika1 er uit moet komen te zien. Hout en laag. Dus ben ik op zoek naar een plankje van goed te bewerken hout dat bij voorkeur al dun is. Nou weet ik niet hoe bamboe bewerkt, maar wat ik zo merk bij het bepotelen ervan, lijkt het allemaal best wel hard. Zodoende heb ik gekozen voor… Jawel, een IKEA snijplankje, van bamboe. De eerste resultaten zijn veelbelovend. Het enige probleem waar ik al snel tegenaan liep is dat de splinters vrij makkelijk de huid binnendringen en zich daar dan heel fijn nestelen.

Notes:

  1. De echte? De nette? Nouja, de nieuwe in ieder geval…

Maken

Ik ben eigenlijk altijd wel een maker geweest. Iets maken is fijn, zeker als dat wat je gemaakt hebt iets is dat blijft. Dat was in het verleden nog wel eens een probleem. Zeker toen ik jong was en echt helemaal geen geld had om spullies te kopen, werden maaksels nog wel eens gesloopt om het volgende maaksel te maakselen. Niet dat het nou spectaculaire dingen waren, maar het is wel jammer dat er van die tijd niet zo veel meer is.

Er kleeft ook een nadeel aan het maken van dingen die blijvend zijn, want wat doe je er mee? Als je ze gebruikt is dat niet zo’n probleem, want dan gebruik je ze en verdienen ze een plekje, maar als je ze niet (meer) gebruikt dan liggen ze vooral in de weg. Ik moet dus maar eens aan een archief gaan denken, of een uitleen. Iemand nog interesse in maaksels?


Ik zie dat ik

Ik zie dat ik de laatste tijd vaker schrijf over mijn geheugen en dat het selectief erg goed is, maar helaas ook op sommige punten extreem slecht. Nu kunt u natuurlijk denken: amai, die yak holt achteruit, maar dat is niet zo1, het is meer zo dat ik altijd zo gefunctioneerd heb2.  Ik het zeg maar een hele brede punt aan mijn tong, waar veel op kan liggen, maar vaak niets af komt. Tenzij het gaat om een verloren gewaand pedagogiekboek van U dat ik onmiddellijk kon pin-pointen. Waarschijnlijk heb ik hier al vele malen eerder over geschreven, maar dat weet ik dan dus niet meer, want dat zou nuttig zijn. Als u nu een beetje met mij in de pas loopt, dan hoeft u zich niet te storen aan de herhalingen en zijn we eigenlijk allemaal gelukkig en tevreden. Bovendien alleen google weet nog z’n weg te vinden in die duizenden stukjes, zo’n geheugen als google, dat lijkt me pas erg. En dat iemand een verzoek in kan dienen of je ze alsjeblieft wilt vergeten, da’s pas erg.

Notes:

  1. Niet in de laatste plaats om dat ik zelden hol, maar dat heeft weer een medische achtergrond.
  2. Of gedisfunctioneerd zo u wilt

Onverzettelijk, of Erika met de haak

Guerrilla Erika heeft geen entertoets. Want die had de oorspronkelijke Erika ook niet. Wat ze daarentegen wél had was een regelverzethaak. Dus met enige noeste arbeid, heeft ook Guerrilla Erika een regelverzethaakknopje. Hoera!

P.S. Ik liet gisteren Guerrilla Erika aan iemand zien die terecht opmerkte: wat is die ‘w’ klein, het was mij nog niet opgevallen, maar het klopt natuurlijk wel, ik ben dol op kleine weetjes.

P.P.S. ik krijg net bericht van DHL dat morgen (voor het einde van de dag) de oorspronkelijke plaat voor Erika aankomt. Nu moet ik dus bedenken of ik die ga bouwen, of dat ik die ongebruikt aan de muur hang. Of dat ik daar een hele nette Erika mee ga maken. In mahonie ofzo, want het kán.

P.P.P.S. ik val natuurlijk door de mand, zoveel maak je namelijk niet gebruik van de regelverzethaak en gebruiken wil je ‘m wel. Vandaar nog deze encore.

P.P.P.P.S. en deze nog…


Nou, nog één extra stukje(taart) dan

Het stukje is bij mij aangekomen, hoera. Nu ga ik het oppeuzelen1 met fijne koffie. Dank MdP, U en T, zonder jullie was deze smulpartij niet mogelijk geweest… (Prima appeltaart)

Notes:

  1. Terwijl een aantal vogels op het dak een of andere dans aan het oefenen zijn.

Een extra stukje (taart)

U ging taart bakken met en bij MdP. Appeltaart wel te verstaan, want omdat. Nu lust ik appeltaart, dus was mij een stukje in het vooruitzicht gesteld, dat kan ik dan op mijn beurt weer waarderen. Stuurt ze gisteren bovenstaande afbeelding op, het water liep mij al in de mond, maar ze komt thuis: zonder stukje appeltaart. Nee, dat komt morgen pas, want hij was nog te warm. Ik verwacht dus vandaag na het eten, het beloofde stukje appeltaart te kunnen verorberen, of redeneer ik nu fout. Wat blijkt, U gaat bij T eten vanavond en na mijn eten is er dus helemaal nog geen appeltaart, sterker nog, U zegt: oh, pak maar een doosje, dan neem ik een stukje voor je mee (wat mij sowieso al toegezegd was). Ik vrees het ergste, morgenochtend nog steeds geen appeltaart. En misschien heb ik de appeltaart ook wel niet meer verdiend na dit stukje, want het is geen recht1 het is een gulle gave en gewekte verwachtingen, tsja, die zijn dan toch van mij ook al zijn ze gewekt.

Nu is de beste voorspeller van geluk: het omzetten van tegenslagen in positieve actie2, dus ga ik een dezer zelf maar eens een appeltaart maken, en daar mag U gewoon van meesnoepen.

Notes:

  1. Dat lijkt me een mooie studie: appeltaartrechten, met slagroomjurisprudentie als uitgebreide nevenrichting.
  2. En appeltaart in het algemeen.

Tientig terebetje

Wat is je geheugen toch een gek ding, je wilt bepaalde dingen wel onthouden, maar dat lukt niet. Hele grote dingen kunnen zomaar weg zijn, dat je denkt wàht?1 Op dit moment kreeg ik telefoon, I kid you not, en ik ben toch echt even kwijt waar ik over ging schrijven. Staat me weer goed dit. Oja, dat je dingen ook weer terug kunt pulleken. Of het betrouwbaar is weet je niet, maar geef me een kans.

De titel titel, die komt uit een héél oud taal-schrijf-tekst-experiment. Eigenlijk een pre-pre-pre-kraklog. Volgens mij mocht ik pas nét de typemachine gebruiken, nou, nee, ik geloof dat de typemachine niet zo heilig was, anders was hij dat wel gebleven. Maar ik ontdekte wel net de lol van taal denk ik en dat je daar alles mee kon doen2. Tientig zal een uitbreiding geweest zijn van tien, die ligt nog voor de hand, en terebetje is waarschijnlijk een verhakseling van terug, een woord waar ik als kind een vreselijke hekel aan had, omdat in mijn omgeving de ‘e’ stom was en ik die ook niet schreef, trug dus. Vind het nog steeds een prima spelling, behalve dan dat ik de ‘e’ wel uitspreek, ook om mij te verzoenen met het woord. Het woord zal dus straf gehad hebben en werd het: Tientig terebetje.

U begrijpt dat ik, toen ik later3 Alice in Wonderland las, ik erg blij was met Humpty Dumpties houding naar woorden, ze hard moeten werken voor hun geld.

Notes:

  1. Geloof me, zo denk is soms echt!
  2. Nu zou ik dat jazz noemen, maar toen gelukkig nog niet…
  3. Lang verhaal

Brabant boppe

Wij waren in ‘s Hertogenbosch. Eigenlijk nog nooit zo heel erg geweest dat ik me kan herinneren. Kamagurka kwam ons daar halverwege tegemoet, dus dat leek ons wel gezellig. Eigenlijk ging ik er een beetje, hoe zal ik het zeggen, uit nostalgie naar toe, maar man wat is die jongen toch goed en actueel. Het hing en stond in het Noordbrabantsmuseum (correcte spelling op een briefkaart, vast wel ergens) een behoorlijk fraai en fijn museum, ruim en fijne kroketten ook nog. De Bosche Bol was ik een beetje ontwend, dus die durfde ik niet zo goed meer aan. Maar ik dwaal af: Kama was cool en evenals waar we verder nog langsliepen. Ik zeg doen!