Zie Andere Kant

Ik heb een zak over mijn zadel, want fiets staat aan straat. Het niet hebben van een achterom is qua van poesenontsnap wel heel fijn, maar fiets staat aan straat. Nu is het fenomeen slijtzak de gemiddelde aanstraatfietser niet onbekend. De levensduur van een dergelijke fietszak is beperkt. De kunst en kik zit in de tijdsrek tot vervanging. De zak op de afbeelding is zeker twee drie maanden mee gegaan. Is helemaal verbleekt en afgelopen week was het alsterlaatste vlakje-zo-groot-als-het-zadeloppervlak doorboord. Een nieuwe zak was van node en voorhanden. Hiephoi ende ook hoera. Ware het niet dat op de eerste dag van de carrière van de nieuwe zak deze AWOL¹ ging. Zomaar, weg.

Oh, P.S. U en ik zijn vandaag drie jaar! (Drie jaar pas!)

^{1 weg zonder briefje van z’n moeder.}

Poedelprijs

Dit jaar is er geen zilveren penseel uitgereikt, omdat geen van het werk daar voor in aanmerking kwam. Het nivo van de kinderboek illustraties is blijkbaar benedenmaats (zie ik niet helemaal trouwens, maar dat kan aan mij liggen).
Daarentegen zijn er wel een boel vlag-en-wimpels uitgereikt, dat zijn de eervolle vermeldingen, de aanmoedigingsprijzen.

In Zweden was een groot probleem. Want wie geef je  nou in hemelsnaam een Nobelprijs voor de vrede? En dus kreeg Obama de vlag-en-wimpel voor de vrede, mooi he?

Showing your age

Ik word altijd erg blij van buitenlands idioom. Voornamelijk omdat je er frisser tegen aan kijkt dan Nederlandse idiomeriën. De uitdrukking in de titel is ws. van toepassing op het onderstaande.

Het zout was op, dus moest er een nieuwe bus komen. Goh, wat een hip-onnozele nieuwe verpakking is dat zeg. Zo zag de vertrouwde bus eruit:

En zo de nieuwe:

Ik heb het over de onbewuste variant hoor, doorgaans ben ik namelijk bewust als ik de zoutbus pak, dus hoeft het zout zelf niet sentient te zijn. Maar waar zit hem de kneep? Juist in de onnozele kneep, die meteen zorgt voor beduidend minder inhoud. Waar de oude bus nog 750g huisvestte, zit er nu nog maar zes ons in. Meer (onnozele) verpakking voor minder zout, blijkbaar is bij jozo alleen het zout bewust, goedzo!

Genoten

Ik heb net, voor het eerst in jaaaaren een nietmachientje bij moeten vullen. Och wat een nostalgie. Als kind heb ik voor mijn gevoel de tijd voornamelijk doorgebracht met nieten en het bijvullen van de nietmachine. Ga er maar vanuit dat dat niet helemaal klopt. Maar zo’n doosje nietjes, met zo van die flapjes en dat je dan niet weet of je ‘m met de goede kant boven uitschuift.
De nietmachientjes uit die tijd hadden allemaal verschillende problemen. Danwel kon er geen mooi rond aantal nietjesreepjes in, zodat je ze moest breken (wat dan wel weer spannend was) en/of was de veer te strak om een goed gevuld magazijn weer dicht te schuiven.
Nee dan deze nieter: drie volle repen nieten kunnen erin en hij kan nog dicht ook. Ja dat kunnen ze daar in Hestra wel, hoera!

Muziekjes

Ik las bij Laurent over zijn geschiedenis met thuisopnames en werd helemaal week. Ik weet nog dat ik als vierdeklasser (’77)  met twee cassetterecordertjes ‘oh when the saints go marching in’ in elkaar prutste. Op de ene cassetterecorder nam ik op. Was die opname klaar dan speelde ik die af op de tweede, zodat de microfoon van de eerste recorder niet alleen mijn volgende gepruts hoorde, maar ook de eerste opname.
Allemaal lekker mono en naar ik me herinner niet meer dan getrommel en zang, want ik speelde nog helemaal niets.
Spoel verder tot mijn veertiende, want toen kwam de gitaar, en twee cassettedecks, stereo en direct met elkaar verbonden, zodat een eerdere opname niet weer door de microfoon hoefde. Het enige probleem was nog de gelijkloop van de recorders, de een was namelijk wat sneller dan de andere, wat betekende dat de eerste en de laatste opname niet zuiver ten opzichte van elkaar klonken.
Spoelen we nog verder dan komen we in ’87 en op de vier sporen cassette recorder uit. Perfect, eindeloos pielen en dan liep je bandje in de soep. Heel fijn.
De jaren negentig pielde ik nog wel, maar ik ging ook ernstig werken. Ik kon de spullen kopen die ik toen ik studeerde had willen hebben, maar nu had ik de tijd/fut/inspiratie niet om er mee aan de slag te gaan. Bovendien vond ik die vier sporen toch wel heul beperkend en pingpongen¹ te eng.
Eens in de zoveel tijd keek ik weer eens of mijn computer al iets wezenlijks kon met muziek, maar dat bleef wel erg behelpen. Eind jaren negentig ging muziek er helemaal uit. Ik raakte eigenlijk geen gitaar meer aan, en de (inmiddels aangeschafte) piano en gitaren verdwenen in een kast.

Toen kwam ik in contact met een gitaarbouwer, en dat inspireerde genoeg om de gitaar weer uit de vaseline te halen. Bovendien kwam er ineens de aanvechting om buizen-gitaar-versterkers te ontwerpen en bouwen.

Inmiddels zijn we in de tijd gekomen waar mijn weblog begon, dus kunt u zich verder inlezen, maar om de muzieklijn uit te lichten zal ik nog even doorgaan.

In 2005 overleed mijn vrouw en in de periode daarna werd muziek en muziek maken een stuk belangrijker. Ook keek ik weer eens of opnamesoftware inmiddels werkbaar was en dat was het. Het enige wat nog ontbrak was het sleutelwoord prententieloos om een inmiddels gigantische stroom aan liedjes (op het ogenblik geloof ik ca. 200) op te leveren.
Het motto pretentieloos zorgde er ook voor dat ik de liedjes op mijn logje durfde te posten wat vervolgens weer een aansporing was om dingen (hoe snel en pretentieloos ook) af te maken.

Het laatste product bestaat uit een aankondiging en een linkje om te luisteren:

En zoals u ziet kunt u e.e.a. op dit linkje beluisteren.

^{1 pingpong=drie sporen terug mixen naar het vierde spoor om zodoende weer drie sporen vrij te hebben. Aan die mix is later niets meer te veranderen, zucht.}

Meuh!

Toegegeven ik heb net een boek over depressie gelezen, maar ik word niet echt vrolijk van het opstaan in het donker. Van mij mag de zomertijd wel weer terug gesteld worden. Nouja, ‘s ochtends dan. Eigenlijk moet het zo, ‘s ochtends wintertijd en ‘s middags zomertijd.
Ik denk dat ik maar eens een locale tijdzone ga introduceren hier. Moet ik wel even zelf een klok voor maken, leuk projectje.

Mar-ke-ting sprook-je om zelf te le-zen

Dit is yak.
Yak werkt thuis.
Daar gaat de bel
Het is de te-le-foon.
Dat moet voor zijn werk.
Met yak, zegt yak.
Dag, met de El-se-vier, zegt de stem aan de an-de-re kant.
Dag El-se-vier, zegt yak be-leeft.
Kent u het blad El-se-vier? vraagt de stem uit de  de te-le-foon.
Ja, dat ken ik, zegt yak
Leest u het wel eens?
Nee, want ik vind het een draak van een blad, als ik eer-lijk ben, zegt yak.
Ach, eer-lijk duurt het langst, zegt El-se-vier.
Nee, het kortst. Dag El-se-vier, zegt yak
Dag yak, zegt El-se-vier.

Yak gaat weer aan het werk. Die yak toch!

Over het messenblok, of eigenlijk het tuutje

Ik had al geschreven over het messenblok in de slaapkamer, maar eigenlijk was dat meer afgeleid probleem. Want het echte probleem zat in een klein hoekje.

Namelijk het aftapkraantje van de verwarming. Dat zat namelijk achter onze gigantische kast:

En die kast zit op het moment dat hij functioneel is, vol met servies en kokularia. Geloof me, hij is zwaar. En zoals u op het eerste plaatje kunt zien lekt het kraantje. Eerst op de grond (zodat de marmofloor marmoprut werd en de kast niet meer kon schuiven) en later in een bakje (dat je wel optijd moet legen, omdat er anders meer marmoprut bij komt). Tijd voor een repareuze actie door een vak-(in-dit-geval)-man¹. Dus ging de vriezer er op:

En lo and behold:

De kast weer op z’n plek, het messenblok weer in de keuken en een niet lekkend kraantje, gewoon voor het grijpen. Gelukkig? Nee, geluk is het woord niet.

^{1 oh men! PC speak 2.0}

Het Cubaisme

En in dat museum was een tentoonstelling die ik nooit zou hebben uitgezocht op de naam, wie verwacht nou iets specifieks Cubaans? Ik niet in ieder geval, maar oh, wat was dat mooi. Wat een kleurgebruik!

Zo mooi zelfs dat we na veel aarzelen toch maar de veel te dikke boekenkast-ruimte-innemende catalogus gekocht hebben. En dat was meteen de aanzet van het begin om weer eens meer naar het museum te gaan serie doen, willen. Hoera!

Slotterdeslot

Toen kwamen we in een stukje bos dat al heeeeeel erg lang opengesteld was. Zolang dat de bomen de bordjes opaten. Zo lang zelfs dat er al geen restaurant was waar het pietpadboekje dat wel beloofde.
Gezeten op een bankje met uitzicht op veen werden wij vervolgens verzwolgen door muggen van indrukwekkend bultvormend kaliber. En…
begon de regen. Spat spat spetter (en erger). Zo erg dat we maar naar Groningen gegaan zijn om het museum te bezoeken en hup naar huis. Totalen? 4 etappes pietpad, één peesontsteking en één heel fijne vakantie.