Cinquante Nuances de Grès

Regen is een goede raadgever, iig een week geleden. In Antwerpen is bij mooi weer voldoende buiten te bekijken, te bewandelen en te beterrassen dat je niet zo snel toe komt aan twee indoor acticiviteiten op een dag. In de stromende regen ligt dat iets meer voor de hand, dus na Permeke (q.v.) was en nog een gat te vullen in ons overkappingsprogramma. In het steen is (helemaal nieuw) het steen der wijzen gerealiseerd, een erg leuk kinderleerendevermaakatractie met meer dan leuke verpoosruimte voor alle leeftijden met lunchversnaperingen.

Daar konden we even recupereren, opdrogen en hergroeperen. Dat wil zeggen, op zoek naar museum dat niet aan het ombouwen is én iets wel boeiends te bieden heeft. Internet is je vriend, dus via een hi-tech tethering constructie zocht ik met mijn ipad via mijn telefoon naar musea… Veel was er in ombouw, veel was niet waar we zin in hadden maar gelukkig hadden we nog de oude media. Onderweg had U namelijk op een poster gezien dat er een modemuseum was. Fraaie tentoonstelling van mme Grès. Heb daar als jongeling wel eens een documentaire over gezien op Duitse zondagochtendtelevisie (in de tijd dat er nog geen Nederlandse was) en dus zat ik weer in mijn eentje op de bank in mijn jama, waarschijnlijk met een gegapte koek Duitse zondagochtendtelevisie te kijken. Waar musea al niet goed voor zijn.
Na afloop van ons bezoek bleven wij echter steken met een vraag (auw!) maar daar maak ik even een kliphangertje van…

Vous Permeke monsieur?

De slogan van het museum voor schone kunsten in Antwerpen is thans: Dicht, maar dichtbij. Het is gesloten dus, maar op een aantal andere plekken is een deel van de collectie thematisch te bekijken. Aangenaam in de loop (zeker omdat het regende) was de tentoonstelling over Permeke en z’n vriendjes, of in ieder geval tijdgenoten. [colletout]Mooie tentoonstelling, maar door gebrek aan ruimte gebeurde er hier en daar iets vreemds. Zo hing dit schilderij bij de kluisjes. Jawel, een hele echte Permeke. Ik weet niet wat hij daar zelf van gevonden zou hebben, zo bij de natte paraplujen. Charmant blijft het, Antwerpen, charmant en een beetje vreemd.

Turangalîla

Er zijn zo van die programma’s die het niet meteen zijn maar toch iets hebben. Die moeten op je groeien.¹ en dat doen ze dan ook vaak. Eén van die shows is Futurama. Ik had er zo hier en daar een aflevering van gezien in mijn forenstijd² Het kijken van het programma vraagt nauwelijks inspanning (heel goed), Is voldoende grappig en ergens ook wel intelligent (ook goed).

Een van hoofdpersonen is Leela (de dame met het paarse haar rechts³), volledige naam Turanga Leela. Vanochtend kwam ik er achter dat ze genoemd is naar Turangalîla van Messiaen en die staat nu op⁴, fijn dynamisch, misschien minder geschikt voor een zenuwzieke, maar verder heel fijn. Alleen daarom al, dank u Futurama.

Beddekijn, of creatief met board

Ik heb altijd zo’n medelijden met hotels. Je doet je best het er fraai uit te laten zien, maar in drie tot vijf jaar tijd bereikt het de staat van entropie met slechts hier en daar hints van wat het geweest moet zijn. Veel hotels laten dat zo gebeuren, tussentijds bijwerken komt niet in ze op, is te duur of te onpraktisch. Als je geluk hebt kom je als hotelgast in het eerste jaar, alles nog fris en heel, zit het tegen (en let wel, dat is dan voor de prijs die ook je in het eerste jaar betaalde) dan is het bij elke kastdeur¹ spannend of hij open gaat of uit zijn scharnieren valt. [colletout]Het hotel van afgelopen weekend, keurig hotel, bijna geen kotsvlekken in de gang, binnenloopkamerprijs van 235 euro² had creatief onderhoud gepleegd aan de pootjes van het bed (van U), gewoon, heel praktisch, met spaanplaat en schroeven. “Hatseklats! Gewoon schroeven in de boxspring, hij hoeft toch nog maar een jaar of twee, dat hout (sic) wel,” moet de dienstdoende oplapper gedacht hebben, of gezegd, je weet het niet. Toegegeven, zondagochtend zat het nog.

Ils sont fous, les fabricants

Je zou denken dat openheid inmiddels eindelijk een keer zou moeten indalen, maar nee, Philips doet het weer. De nieuwe Senseo Sarista (klinkt als kalmerend middel en riep pas na weken de bedoelde associatie met Barista op, kan aan mij liggen) dichtgetimmerd met patenten, is een zelfmalende espressomachine waar je (officieel) alleen DE bonen in kunt stoppen. De goedkoopste versie is Euro 249,- en de hackhandleidingen zijn al overal op internet te vinden zodat het kinderlijk eenvoudig is om er je eigen bonen in te doen. [colletout]Maar waarom zou je? Het apparaat is namelijk niet goedkoper dan vergelijkbare apparaten waar je elke boon in kunt stoppen die je blieft en beduidend duurder dan andere systemen waar een koffie-leveranciers-lock-in aan de orde is.

Nee, als ze nou in plaats daarvan aandacht besteed hadden aan de wateropvangbak die naar verluid bijzonder snel vol is en lastig te legen. Dan was ik misschien wel omgegaan, want dan had het de nieuwe gemaksbakkenzetter kunnen worden.

Spannende verhalen

Ik was dus zaterdag en zondag in Antwerpen, waar wederom werd bewezen dat U en ik een perfect gevoel hebben voor het kiezen van verkeerde weekends voor uitstapjes. Naar Berlijn als er twintig jaar eenwording gevierd wordt, van de weg af om in een dorpje wat te drinken en het centrum is afgezet en gisteren waren er de verkiezingen in Antwerpen. Geen rellen ofzo, maar er was wel meer dicht dan anders en voor de broodnodige koffie kan je dat aardig opbreken. [colletout]Deze koffie wordt ook altijd genuttigd bij Caffenation en hoewel we sowieso al te laat daar aangekomen zoude zijn, sloeg het hart nog een paar extra slagen over toen we zagen dat het pand leeg was en alleen een klein togo-filiaal over leek te zijn gebleven.

Thuisgekomenlijke research deed echter opgelucht adem halen. Caffenation bestaat nog, maar elders, iets verderopper. Een spannend verhaal dus, dat goed afloopt…

Hele grote olifanten

Wat is het belangrijkste van Antwerpen? De olifanten natuurlijk!

Vandaag ben ik even bezig

Verhalen en liedjes in kinderboekwinkel Kakelbont

Een kadootje? Ach, dat had je niet moeten doen!

Het is weer pink-ribbon-maand, of beter gezegd een nieuwe aflevering van pimp your illness. Dat lukt natuurlijk niet met eigen-schuld-dikke-bult-ziektes als longkanker, of ziektes aan lichaamsdelen die niet direct een appetijtelijk beeld oproepen als teelbalkanker, maar met borstkanker gaat dat heel erg goed. Goede sier is ook sier en elke vorm van aandacht is aandacht. En als het zo is dat hierdoor vrouwen gered worden is dat mooi.

Maar er is iets mis met de glamouruitstraling van pink ribbon en dat zit ‘m in de belangrijkste eigenschap van kanker die het zo anders maakt dan hart- en vaatziekten: de behandeling.

Hoewel de kans bijna even groot is om aan hart- en vaatziekten te overlijden, is de angst daarvoor te verwaarlozen ten opzichte van die voor kanker. Je gaat er even dood aan en bijna even vaak, maar behandelingen aan hart- en vaatziekten zijn bijna elegant, openhartchirurgie is een hoogstandje in technische en vakmanschappelijke perfectie. [colletout]In vergelijking daarmee zijn de behandelingen voor kanker en het effect ervan op het lichaam bijna middeleeuws barbaars te noemen. Inspuitingen met het ernstigste gif en bestraling om een deel van het ontspoorde lichaam selectief te doden. En dan nog, en dan nog, hoewel de statistieken langzaam maar zeker beter worden ben je voor je gevoel al ten dode.

Nee, dan ben je blij dat iemand je wijst op het feit dat kanker eigenlijk een geschenk is. En ja mevrouw van Boven, u heeft gelijk! Ik heb er namelijk een splinternieuwe vrouw aan overgehouden en de levensverzekering heeft ook nog betaald! Natuurlijk heeft mijn overleden echtgenote haar eigen genezing in de weg gestaan, dat begrijp ik, maar realiseert u zich dat uw hele website een fraai voorbeeld is van finalistische geschiedschrijving? Ik heb het overleefd, dus heb ik het goed gedaan, het heeft zo moeten gaan en het had niet beter gekund. Begrijpelijk maar dom, kwetsend en gevaarlijk.

Frie es a burd

Ik heb altijd al gezegd dat ik mezelf te kort deed door niet van vogels te houden, nee dat zeg ik verkeerd, door niet dol op vogels te zij, door niet zoveel te hebben met vogels. Als ik in het wild een zoogdiertje zie, ongeacht welk¹ gaat mijn hart open en smelt ik tot een blobje van och owww en ah. Het jammere is dat het waarnemen van zoogdiertjes in het wild lastig is ten opzichte van het tegenkomen van, ik zeg maar wat, een meeuw of een drieteenstrandloper. Het zou ook niet prettig zijn als ik van elke duif in gallipoli zou geraken² in een stad als Utrecht heb je dan geen leven meer.
Maar er is iets gaande, heeeeeel langzaam en een beetje zeker, sinds ze af en toe voor mijn lens langs schieten vind ik ze eens zo leuk, zeker voornoemde tenige strandtippelaars. Wie weet, zou ik een vogelaar in de dop zijn? Ik geef de schuld aan twitter, want zoals altijd tegenwoordig hebben de sosiale medija het gedaan!