KrakLog

Het blijft geen feest…

Kerstverhalen in drie delen doe ik niet aan. Sorry maar zo is het nou eenmaal, kerstverhalen in drie delen dat kán gewoonweg niet. Kun je wel willen, maar doe ik niet aan. Het spijt me oprecht, nee wat zeg ik, het spijt me helemaal niet. Misschien volgend jaar, maar nu is het klaar.

 

  • Irene zei: OK.
  • Simone zei: Ja maar....oh echt jammer en het spijt je helemaal niet...nah ja zeg...tot volgend jaar dan maar. Hé heb je je snor met Kerst laten staan? :-)
  • aargh zei: Ja duh, nóg een wonder zou ook te gek zijn.

Kerstverhaal (deel 2)

Je kunt de wereld en dingen op verschillende manieren in tweeën of voor de echte liefhebber van delen in meerdere stukken opdelen. Je kunt ze opdelen in de dingen die je kent en de dingen die je (nog) niet kent. Je kunt ze opdelen in dingen die je hebt en dingen die je (nog) niet hebt.1 maar voor dit stukje geldt een bijzonderder opdeling: in dingen die heb-baar zijn en dingen die niet heb-baar zijn. Dingen die wel bestaan, maar die niet het eigendom van een sterveling kunnen zijn, al ben je nog zo rijk, die dingen zijn on-heb-baar. Daar gaat dit stukje over.

Kerst kwam en ging. Heel veel glorijainekselsidejo, heel veel juf-en-lichjes-staren, kaarsje op je eigen tafeltje, meer kinneketeer dan een ongelukkige strandvogel. Ik denk zelfs oud en nieuw en dan toch moest De Normale Gang Van Zaken terugkomen. De kerstboom ontmanteld, de lichtjes eruit, de boom waarschijnlijk gekerstboomverbrand.
Er zat een mooie doos bij mijn lichjes, daar zaten ze los in en een van de dingen die bij het optuigen van de boom hoorde was het ontwarren van de sliert. Nu had het wel zo'n stekker waar je een van de draadjes uit kon trekken. Waarschijnlijk mag dat nu absoluut niet meer.
Mijn juf zal geen ontkluwer geweest zijn want zij bedacht een oplossing voor het netjes opbergen van de lichjes, zij pakte een liniaal, een echte schoolliniaal en deed de knijpertjes van de lichjes op de liniaal, briljant, maar die liniaal mocht ik natuurlijk niet houden, dus heel zinvol was dat niet, thuis moesten ze van de liniaal af en alles weer in de knoop.

En toen opeens gebeurde er een wonder, een mirakel, iets wat je niet had kunnen bedenken. Een categorieoverstijgende gebeurtenis, er werd een gat geslagen in de realiteit. Mijn juf zei dat ik de liniaal mocht houden. Het onhebbare werd hebbaar en wel door mij! Niet dat ik er iets aan had, er zaten het jaar rond lichjes op geprikt, maar het idee, bo-ven-aards!

 

Notes:

  1. kan met meer werkwoorden
  • Irene zei: En al die jaren heb je dat vastgehouden zodat je het nu kunt vertellen. Veel mooiere kerstverhalen gibt es nicht. (ps ik kan niet scrollen hier, behalve met ingeklikt scrollwieltje)
  • Yak zei: Dat is nou nog eens modern leed. Welke browser hebben we het dan over?
  • yak zei: Ah, gefixt! overflow: moest overflow-x: zijn. Dank voor de tip
  • Simone zei: Zo te zien heb je er een heleboel linialen bijgekregen. ;-) Ik zit opnieuw te genieten van je Kerstverhaal.
  • Irene zei: O, zie ik nu pas, nu al gefixt is. Het was firefox. Nooit zomaar een x weglaten, heel verstandig.
  • aargh zei: Ha ik dacht al dat mijn computer kuren had, kon hier niet eens bij de reactiebox komen want die zat onbereikbaar buiten beeld. Wat een fijn kerstwonder, zo gebeuren ze tegenwoordig niet meer.

Kerstverhaal (deel 1)

Ik was nog jong, Sinterklaas en God waren nog mijn helden, ik hield meer van de juf dan van mijn moeder en ik hed het idee dat er sprake was van een zekere reciprociteit1. Sinterklaas was achter de rug en het was niet de makkelijkste sint geweest, oh nee. Sinterklaas was op school op bezoek geweest en hij had cadeautjes uitgedeeld, op naam, elk kind van school een voor een naar Sinterklaas en u begrijpt het al, mijn presentje (hoe suf het ook geweest zal zijn) was kwijt. Ik in tranen, ze zullen wel snel iets van een zesdeklasser hebben ingepakt, want na een minuut of wat (voelde als uur) kreeg ook ontroostbaar yakje een chandootje. Dagen nagebibberd stel ik me zo voor, want ik was zoo gevoelig.
Nu kwam kerst eraan en wij kregen een kerstboom in-de-klas, niet in de aula of gang, maar in-de-klas, naast de juf, bij het raam. En in een boom, daar moeten lichjes2 in. Na de impulsaankoop van de kerstboom was er natuurlijk geen geld meer voor een diepteinvestering in kerstboomlichjes, maar mijn juf had daar een oplossing voor, die vroeg aan de klas of ze thuis wilde vragen of ze nog ongebruikte kerstboomlichjes hadden, eh liggen.
Die hadden wij, want wij hadden dat jaar geen kerstboom, want naalden. Dus ik mocht de lichtjes mee. Ik was niet de enige. Ik vermoed dat er nog twee aanbieders waren. Allebei bordeelerige gekleurde en misschien zelfs flikkerende lichjes. Die van mij waren kaarsjes, met echt imitatiedruipsel en groene klemmetjes voor aan de takken, uit 1961 want gekocht met de eerste kerst van mijn broer.
Wat deed de juf? Werd het een Salomonskerstboom met drie setjes lampjes, of deed ze een dappere keuze voor, eh, nouja mij en mijn kerstboomlichjes…
In de aanloop naar de kerst keek ik afwisselend naar mijn juf en mijn lampjes in de boom. Er maakte zich een waar kerstgevoel van mij meester, glorijainekselsisdejo!

Notes:

  1. waarschijnlijk ook omdat zij helemaal niet van mijn moeder hoefde te houden
  2. u ziet ik ga zelfs kwa spelling in regressie
  • Simone zei: Mooi en ontroerend Kerstverhaal...ik kijk uit naar deel 2! Hilarische kerstverlichting op deze foto...vrolijke kerst. :-)
  • Irene zei: Spannend. (+ I love voetnoot 1)

Een nieuwe jas

Zitten nog rafels aan, morgen zal ik de schaar ter hand nemen…

  • Simone zei: Ik moet nog een beetje wennen aan deze verhoudingen...nogal rommelig? De groene hulstblaadjes vind ik fijn Kerstig!

Pillen

Ach het is het bekende verhaal, yak en pillen. Och het ging zo goed allemaal. duidelijke afbouw van pijn. maandag de hele dag fijn gewerkt en toe… Het begon in de nacht van maandag op dinsdag. Ik werd om een uur of twee wakker, want ademen deed zeer. Nou nee, zeer is niet het woord. Ik U wakkermaken, of ze wat paracetamolletjes kon halen voor mij, dit alles in de taal die Oehoeh-Aaaah’s zou kunnen heten, met een Nederlands accent.

De volgende ochtend, de huisarts aan de telefoon: oh, nee dat is heel normaal, ik heb wel wat lekkers voor je.
Apotheek, diclofenac, ‘s avonds: hap en naar bed, en snurken, heel hard snurken, apneuen, een uitgedroogde tong vanwege blijkbaar gedwongen open mond en hele boeiende dromen waarvan ik er een aantal pas in de loop van de dag als zodanig ontmaskerde.
De nacht erna maar weer terug naar de molletjes, minder effectief, maar veel efficiënter.

  • Branwen zei: Leveren die drugsdromen dan geen wonderlijk materiaal op voor verhalen? Bijvoorbeeld voor op uw blog? Ik noem maar iets. Maar serieus: Beterschap jochie.
  • Irene zei: Yak ziet er idd wat wazig uit ...
  • yak zei: Nee, meer relatieconflicten ;-) Maar ik beloof een mooi kerstverhaal, bij dezen!
  • yak zei: Wat heb ik nu weer beloofd!?!
  • Simone zei: Naproxen zou bij deze heftige pijn beter voor je zijn dan Diclofenac, want heeft veel zware bijwerkingen en kan hartproblemen geven. Daar is veel onderzoek naar gedaan. Je huisarts zou beter moeten weten! Goed dat je weer over bent gestapt naar de paracetamolletjes.
  • yak zei: Zal bij volgend bezoek ook melden dat ik er niet echt fijn op reageer. Zal ook naproxen noemen als alternatief. Hoorde dat in het zkh bij ribbenkneus 4x2 paracetamol wordt gebruikt. Alternatieven genoeg dus. Zal niet zeggen dat ik nooit meer mijn ribben ga kneuzen, daarvoor ken ik mezelf te goed...

Antwerpen ’12 epiloog (In bad met Laphroaig)

Ik kwam thuis (duh!) U was er niet, Nelson had honger en ik durfde niet zo goed in bad zonder dat er iemand thuis was en mijn blaas vond dat de genoten biertjes er subiet uit moesten1. Het laatste als eerste vanzelfsprekend en op het einde was er toch het warme bad en een fijn glas Laphroaig quarter cask.

Zaterdag therapeutisch was opgehangen (voor duim) en zondag ging het eigenlijk al wel weer. Tsja, maar volgend jaar is het Antwerpen ’13, ik houd mijn hart vast.

Notes:

  1. Schijt aan het pis- en poepbeding
  • Simone zei: Volgend jaar gaat alles beter met de juiste focus...;-)

Antwerpen ’12 deel 7 (draaimolen draai)

Draaimolens zijn verschrikkelijk, draaiorgels nog erger, maar een draaimolen met een vals draaiorgel gecombineerd is goud waard. Jarenlang stond er in december een juweeltje op de groenplaats. Zo vals zo mooi, indrukwekkend. Maar die is er al jaren niet meer.

Het zal u dus niet verbazen dat wij opveerden toen wij op de Grote Markt een draaiorgel zagen staan. De opvering was van korte duur, want het was een nepperd van het zuiverste water. In een uitgeholde stoommachine was waarschijnlijk een elektromotor geplaatst het draaiorgel was hoogstens een mpdreiorgel en de stoomfluit liep op perslucht. Nee, dit had onze interesse niet en zo te zien ook die van het publiek niet, want er waren geen gegadigden voor een rondje op dit gedrocht.

Gelukkig was er ook een reuze(n?)rad, dat leverde dan wel weer mooie plaatjes op. Nu was het alleen nog de kunst om wel op tijd naar de trein te strompelen, maar niet een uur van te voren op het station te zijn.

Dat lukte, ware het niet dat de Fyra een kwartier te laat ging, daarmee de snelheidswinst waarschijnlijk grotendeels verspelend. Het was wel fijn dat ik niet lang in een houding hoefde te zitten, dat wel, maar comfort, neen.

(lees verder in de epiloog (In bad met Laphroaigh))


Antwerpen ’12 deel 6 (Lo más importante de la vida)

Het ging eigenlijk wel goed, zo een beetje langs de schelde lopen, je pijn verbijtend, licht stoer (of zoveel als ik in huis heb), de schaamte over een knullige val vervangen door een zekere calvinistentrots.

Het zou ‘s middags regenen dus hoewel we dus in de ochtend geen museum zouden doen, was het beklimmen (nouja, beroltrappen) van het Museum a/d Stroom (mas, als in titel) wél een goed idee i.v.m. uitzicht enzo.
Uitzicht was mooi, maar vroege lunch en bier lokten. Dus op naar de Valk en de bollekes. Het tafeltje van vier waaraan wij aanschoven werd uiteengeschoven tot twee van twee. Er zijn drie stellen naast ons gaan zitten en even hard weer weggegaan. Dit was aanleiding tot introspectie zoals u zich kunt voorstellen.
Nu snel naar de overkant vóór de grote hoosbui (okay, dit werd dus slempen ipv museum, het zij zo). De regen was op tijd zodat we meteen op de linkeroever moesten schuilen in de kroeg. Dhz medicatie is met mate niet verkeerd. Proost!

(Lees verder in deel 7 (draaimolen draai))

  • Simone zei: Super golvend uitzicht...:-)

Antwerpen ’12 deel 5 (koffie en bier)

We zaten dus op de verkeerde punt, mijn hand deed zeer, mijn zij deed zeer en mijn gevoel voor richting was ernstig gekwetst. Wij verbeten ons en liepen naar de andere punt, langs het Park Lane Hotel dat nog eens flink gromde en daarna hard giechelde. Ik liep onderwijl te oefen en te eh-ah-en. Je leert je verwondingen kennen door de grenzen ervan te verkennen, eawh-oeh.

Caffénation daarentegen zat er goed bij, een fraai groot pand (maar zonder lampje aan douchestang in de wc). Eerst maar intensieve handreiniging. Het aanbod voor pleisters kon ik afslaan en twee dubbele ristretto’s verder waren mijn zenuwen voldoende gekalmeerd. Nieuwe taxatie van de schade: zere ribben, schaafwond aan pink. Zere duimnagel links en een nieuwe, mijn rechter duim was ontzet. De smartfoonduim die eenhandig smartfonen mogelijk maakt was in zijn bewegingen beperkt. Niet gebroken, dus bier was de oplossing, daarvoor was het echter nog te vroeg. Vóór de lunch geen bier, bovendien moesten eventuele inwendige bloedingen gestelpt zijn. Pijnstillers waren geen optie, want dat combineert niet met bier en als ik moest kiezen was het eenvoudig. Ach zolang je nog bier verkiest boven pijnstillers ben je er niet heel slecht aan toe was mijn eigen taxatie. Richting schelde dan maar…
(Lees verder in deel 6 (Lo más importante de la vida))

  • Irene zei: Wat is dat met dat lampje aan douchestang in de wc? Had de vorige lokatie dat wel? Een gemis, dat is zeker.
  • yak zei: Ik heb me suf gezocht, ik moet er een foto van hebben, maar kan 'm niet vinden.
  • Simone zei: Sax spelen op het dak van deze auto lukt je nog steeds met zere ribben...chapeau ;-)

Antwerpen ’12 deel 4 (een onzachte landing)

Daar vloog ik door de lucht en had ik een uitzonderlijk kijkje in het volledig autonome functioneren van mijn hoofd. Dat ging ongeveer zo:

  • Hela, ik struikel, roep oeh!
  • Haal tweede been bij
  • Okay, die blijft ook achter iets steken, dan komt nu het vrije val gedeelte!
  • Hoe ga ik vallen? Ik heb een camera op mijn buik, die gaat 1. kapot 2. maakt een gat in mijn borstkas, dus: opzij duwen
  • Waar ga ik dan nu mee de grond raken? Een hand heeft camera beet, de andere dan maar gebruiken om val te breken (en liefst niet de hand) weet je wat ik draai op mijn rechter kant dan heb ik een hele arm om op te landen.

De volgende gedachte was boem, auw en een woord dat ik maar niet ga herhalen. Ik kon opstaan, da’s niet verkeerd. Het deed zeer, heel passend. Eerste gedachte waar ik zelf weer bij om de hoek kwam kijken was, goh, als mijn nieuwe broek en jas maar niet kapot zijn. Die waren volledig ongehavend en bij eerste inspectie zag ik geen bloed, alleen wat modder.

 

De portier van het Park Lane Hotel schoot verbaal te hulp, maar niemand helpt zo snel dat ik hem niet kan afwimpelen. Ik zal daar iemand tot last zijn zeg! Tweede inspectie: bloed aan rechter pink, schaaf, voldoende bloed om niet te infecteren, bloed aan linker duim, zijkant van nagel is in z’n bedje geprikt, pijnlijk maar niet dodelijk. Pijn in zij, tamelijk heftig, zal wel weer wat ribjes gekneusd hebben. Maar gauw naar de koffie, want dan kan ik mijn handen even goed wassen en inspecteren.

 

Insult to injury: het was inderdaad de verkeerde punt van het park

(lees verder in deel 5 (koffie en bier))

  • aargh zei: Er moet iets in de sterren geschreven staan, oppassen maar tot 21-12. Daarna zal het wel afgelopen zijn.
  • Irene zei: Een wetenschappelijk loepzuiver verslag, een Krak-log waardig.
  • yak zei: Even nog ter verklaring: de foto was de testfoto om te kijken of camera en lens het nog deden.