Onvoorziene schoorsteen

Het gebeurt nog wel eens dat blokverwarming omgezet wordt naar een ketel per huurder. Zowel in appartementencomplexen als ook bij bedrijfspanden. Het probleem is dan dat er behoefte is aan een rookkanaal en een frisse-lucht-aanzuiging, want ketels mogen tegenwoordig geen binnenhuislucht meer gebruiken om de zuurstof uit te halen. Tsja, en dan krijg je dit. Nou waren die prijzen sowieso al niet zo scherp, dus is het ook wel een soort van gerechtigheid.

Stel je voor!

Ik heb er hier niet vaak over geschreven en ik sluit niet uit dat ik er volledig over gezwegen heb, dat het beperkt is geweest tot de laatste voorstelling, maar U en ik hebben geen kinderen hoewel we het niet heel erg gevonden hadden als dat wel zo geweest was. Daar zijn we inmiddels wel een beetje overheen hoor, maar soms steekt het een beetje, doe je niks aan.

Het leven serveert je bij injury vaak een uitgebreid bijgerecht aan insult, bijvoorbeeld het feit dat ons balkonhekje weg moest omdat het overklimbaar was, da’s jammer, want wij kunnen vakkundig over elk realistisch balkonhekje klimmen, kinderen niet, maar zoals gezegd zijn die er niet, ook en dat is het ergste, geen kleinkinderen.

De ergste vorm van insult is die van de kinderveilige stekkerdozen. Toen ik mij klaargemaakt had voor Vlieland was er tijd over om nog wat stekkers te trekken. Eruit gaat wel, maar erin! Oh, wat een worsteling was dat weer. En dat alles voor die kinderen die hier niet rondlopen. Het wachten is op de dag dat ik medicijnen in moet nemen en dat niet kan, omdat ik de kinderveilige sluiting niet meer openkrijg.

P.S. kijkt u ook even naar het geheel nieuwe fenomeen op dit logje: aandacht voor…

Soms ben ik dom

Dan doe ik dingen die me in een mum van tijd al spijten. Als je mazzel hebt kun je het nog terugvoeren op iets dat vroeger nuttig was. De tafel voor een teveel dekken als het kind uitgevlogen is of de partner er om de een of andere reden niet is. Andere keren is het iets dat je vroeger zus deed, en nu zo en dus dat je het dan perdomgeluk weer zus doet, met alle consequenties van dien.

Vroeger (inmiddels best wel een tijdje geleden) had ik geen baard. Als ik lui was en een dag of wat geen zin had om me te scheren, haalde ik een droog scheermes langs mijn keel zodat wat er op de rest van mijn gezicht groeide opzettelijk leek. Inmiddels is dat dus opzettelijk en hoeft de keel alleen wat korter gehouden te worden dan de rest, dus daar gebruik ik de baardtrimmer voor. Toet baard, keel, nee hals heet dat, hals stoppels. Werkt prima.

Kom ik thuis van vakantie (trimmer bleef thuis) pak ik (in plaats van de trimmer) het scheermes en doe ratsch, AUW wat gek dat doet zeer, Ratsch, AUW AUW dat is vet pijnlijk. Schratsch, waarom is dat zo gevoelig? Schuurratsch, oh, waarschijnlijk omdat hals daar niet meer aan gewend is. Toen was meer dan de helft klaar, maar het brandde, het BRANDDE! En dan moet er toch iets opgesmeerd. Wauw, wat is het menselijk lichaam toch knap in het ervaren van pijn. Volgende keer weer de trimmer.

P.S. Nelson liep net over het toetsenbord en wilde u dit nog toevoegen: “yhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh nqaXD$$$$$$$$$$$$” Ik weet dat u het fijn vindt om dat te lezen

Toetesenborden-overpeinzingen

Iedereen gebruikt ze en iedereen heeft er een mening over¹ de een krijgt er pijn van, de ander genot. Ik heb het natuurlijk over toetsenborden².

De meesten van ons zijn begonnen met het hamertjesaandrijvende klavier van de mechanische schrijfmachine en sommige van ons hebben nog immer een aanslag die boos zwarte lettertjes zou kunnen maken op het papier om de schrijfmachinerol, doorslagen erbij. Als u geluk hebt heeft u tienvingersblind leren typen (dan zegt u waarschijnlijk ook tijpen. met een “ij” in plaats van een “ie”). De snelheid van het typen en de vrijheid van de ogen om te dwalen maken het tienvingerblindsysteem ongeëvenaard. Ik ben zo'n bofferd. Bij de mechanische schrijfmachine had ik nooit RSI.

Maar we wilden muizen, want we hadden wat aan te wijzen. Wij muizen rechts en we hadden ook al een numeriek toetsenbordgedeelte aan het alfabet geplakt zodat de hand steeds heel ver naar rechts moest. RSI galore! Dus kleiner toetsenbordje zonder numeriek gedreutel en zo veel mogelijk met toetscombinaties werken. Hiep hoi, lekker veel typen, zonder pijn. Kwam verdorie de notebook. Zat ineens je scherm vast aan je toetsenbord. Keek je steeds omlaag in plaats van vooruit. Kwestie van wennen, maar echt fijn werd het niet.

Toen ging de muis weg en gingen we vlekken maken op het scherm, sterker nog, we gingen typen op het scherm. Hoera, geen lomp vouwding meer, maar een rechthoekje. Nadeel is alleen dat je niet kunt tienvingerblinden. Da's jammer, heel jammer zelf. Dus heeft yak nu een los toetsenbordje bij de iPad zodat scherm en typer weer gescheiden zijn, en dat ze nu lekker op elke willekeurige plek ten opzichte van elkander kunnen staan. Het lijkt een lange omweg, maar ik geloof dat ik er gelukkig van kan worden (was ik al hoor, maar nog gelukkigerder).

Nu nog even creatief met ducktape worden…

 

Nelsons thuiskomst

Zoals ik al eerder zei is het mauwen van Nelson gedetermineerd als kikkergekwaak. Om het daar mee eens te kunnen zijn was het natuurlijk belangrijk om het zelf weer een keer te horen, maar toen we hem op gingen halen: geen mauw. Hij had het erg naar zijn zin op zijn logeeradres, misschien was dat het, maar dan moeten we zijn mauwen interpreteren als een teken van onvrede en dat is natuurlijk niet waar je als baasje op zicht te wachten. Zelfs op weg naar en in de auto, geen kik(ker). Bij thuiskomst tilde ik hem de traop op en zette het mandje op de overloop en zette het deurtje open. Geen geluid. Hij liep de woonkamer in en zei tegen de woonkamer in het algemeen: mauw (niks geen kikker niet). Inmiddels kwebbelt hij weer als vanouds. En of hij nou als een kikker klinkt, ik weet het niet, maar om het een kans te geven ga ik morgen een groen pakje voor hem naaien.

Terug van de kust

Dat was weer een fijn weekje vlie, het eerste oud en nieuw dat ik niet thuis ben sinds 1989, het jaar waarin ik katten onder mijn zorg kreeg. Katten laat je niet alleen met oud en nieuw en ook inwonende poesenoppassen kun je niet vragen om thuis te blijven, dus was ik altijd thuis.

Nu is Nelson uit logeren geweest. Wat ik hier schrijf is nog voor de overdracht terug en kan dus nog geflatteerd zijn om ons een rustige vakantie te laten hebben, maar de informatie die ik nu heb doet me geloven dat hij een paradijselijke tijd heeft gehad. Zijn mauwen is geïdentificeerd als kwaken, zodat we nu denken dat hij toch een kikker is en vrezen voor de dril (ik weet dat nelson een heer is, maar als hij een kikker kan blijken, garantiere ich für nichts mehr).

Onze dagen daar waren iig joepie, want hoewel de voorspelling k*t was, hebben we enkel best wel erg goed weer gehad en is de pluu niet uit de tas geweest. Kortom met de kennis van nu: supervakantie.

UPDATE: Nelson heeft het daadwerkelijk goed gehad. Hij was maar matig blij ons weer te zien, vakantie is hard voor de band met je huisdier.

 

Het gouden jaar

(Een nieuwjaarsoverdenking)

Soms verlang ik er naar terug, maar ik weet dat dat onrealistisch is, zoals sommige mensen terug kunnen verlangen naar hun jeugd. Die tijd hoorde bij die tijd en kon zo zijn omdat dat bij die situatie en periode van je leven paste. Gestalt ofzo, weet ik veel.

Als mw. Krak dood zou gaan, dan zou ik ook niet meer zo nodig hoeven. Ik hoor het me nog denken. Romantisch en Byronesque¹ en, zo bleek, geheel bezijden de waarheid. Begrijp mij niet verkeerd en als u twijfelt moogt ge teruglezen, ik was heel verdrietig en bij tijd en wijle in de war, ik moest mezelf opnieuw uitvinden en misschien zelfs over mijn eigen schaduw heen springen maar ik heb geen dag bij de balkonrand gestaan, in de messenla gerommeld of met de gasslang geknoeid. Nee deze jongen zou nog wel een tijdje doortuffen.

Toch ben ik niet geneigd daar enige eer voor te claimen. Tuurlijk ik was er bij, ik deed mijn deel, maar ik deed het niet alleen. Ik heb me, zoals in dat fraai kazige gedicht gedragen gevoeld. Niet door God, die zat aan de bar te zuipen, nee door mensen en voor een niet onaanzienlijk deel door mensen die ik voor die tijd helemaal niet zo goed of überhaupt niet kende. Ordners vol zijn er heen en weer gemaild. Bergen logjes en gelogde liedjes zijn becommentariaateerd, tot een hoogte dat ik het aandurfde er het podium mee op te gaan.

Het was een jaar waarin ik alleen woonde en het hebben van een relatie wel miste, maar waarin de leegte op een warme, opbouwende manier opgevuld is, dat het in mijn hoofd het gouden jaar is gaan heten.

Soms verlang ik er naar terug, maar ik weet dat dat onrealistisch is, zoals sommige mensen terug kunnen verlangen naar hun jeugd. Die tijd hoorde bij die tijd en kon zo zijn omdat dat bij die situatie en periode van je leven paste. Gestalt ofzo. En voor iedereen die daar aan heeft bijgedragen: terima kasih, baie dankie, hiep hiep hiep hoera! En dat uw 2013 romig moge zijn.

 

Een oud en grijs verleden

Ik ben bevriend met een gitaarbouwer. Een grote vriendelijke gitaarbouwer die ook gitaarbouwles geeft en met hem heb ik mijn joekelele gebouwd. Misschien kent u hem ook wel, want hij is in de krant geweest en op tv. Hij heeft namelijk een oud en grijs verleden.

Voordat hij met fijne gereedschappen iets moois maakte van toch al mooi hout, was hij namelijk iets anders. Iets heel anders. In. Het begin leek het of vooral dat andere was dat daarna gitaarbouwer was geworden. Niet andersom, een gitaarbouwer die ooit iets anders was. Dat is nu wel. Dat andere is een oud en grijs verleden. En ik denk dat je een hele gitaar bij hem kunt bouwen, zonder er achter te komen wat dat grijze en oude verleden is. Ik vertel het u in ieder geval niet. Ga maar bij hem op les, kijk maar of het lukt.

Feestjes zijn voor mij een ijkpunt. Op jubileumfeestjes kom je mensen tegen die je nog niet kent en het idee is dat ze je, als je naar huis gaat, iets beter kennen. Je hebt de kentallen: hoe kent u jubilaris, arbeidzaam leven, woonplaats en evt woning, nakroost. Dan komen de oh, maar dan ken je die en die ook waarschijnlijk! Ja, oh wat is de wereld toch klein. Als het dan nog niet klikt is er de ultieme schmolltok als hoe u daar gekomen bent en als het echt moet het weer.

Als het wel klikt, dan gaat u de diepte in met persoonlijke anekdotes, u geeft zichzelf bloot, vertelt over vakanties van langer geleden, misschien zelfs over de jeugd. En als u meeluistert naar uw eigen verhaal, dan tekent zich een versie af die uzelf kan verrassen: goh zie ik mezelf zo?

Zeven jaar geleden zal ik meteen verteld hebben, op iets te vrolijke toon om het feestje niet te bederven, dat mijn vrouw net overleden was. Want, laten we wel wezen, dat was aan de hand. Er zal een dag komen dat het helemaal niet aan de orde hoeft te komen. Dat het een oud en grijs verleden is. Maar de schaamte voor een de aanname van een echtscheiding zorgt er voor dat ik vertel dat mijn eerste vrouw overleden is. Het verleden groeit op, maar is nog niet oud, en zeker niet grijs.

 

Ontmoeting met… (5)

Ja, in het oude testament had ik wat moeite met loslaten, met het uit handen geven van de franchise. Ik had wat te hooggespannen van de aarde en, hoe zal ik het zeggen, de mensheid.

– En dat heeft het hele Oude Testament geduurd?

– In principe wel ja. Zelfs al werd er naar me geluisterd, dan nog werden er onhandige dingen mee gedaan en werd zelfs mijn naam gebruikt om de boel mee te belazeren, om een volk te mennen en een richting in te sturen die niets met mijn oorspronkelijke gedachtengoed te maken had. En als dat niet genoeg was, dan werd er zelfs een zelfverzonnen hemel en hel bij gehaald. Alleen mensen kunnen een hel bedenken.

– En toen kwam Jezus?

– Dat was eigenlijk mijn laatste poging om me er nog direct mee bezig te houden. Een vertegenwoordiger die het allemaal nog één keer letterlijk kon vertellen. Dat het allemaal niet zo zwaar is en dat het er vooral om gaat dat je het met elkaar een beetje gezellig hebt¹. Op papier zag het er goed uit, het was allemaal doorgenomen, Jezus naar beneden en uitleggen.

– Maar ging dat dan niet goed? Ik bedoel, Jezus is een van de belangrijkste figuren in de westerse cultuur enzo.

– Nee, Jezus was ook maar een mens en hij kon eigenlijk niet zo goed overweg met de aandacht en mogelijkheden. De belangrijkste les: leg nooit je lot bij één iemand in handen. Vanaf toen heb ik gezegd: zoek het maar uit, maak er iets moois van, ik bemoei me er niet meer mee. Je ziet wat daar van geworden is.

– En nu zit je hier te simmen omdat je het niet echt los kunt laten?

– Nee, nee, het enige waar ik echt nog last van heb, is dat hoewel ik me niet meer met jullie bemoei, jullie nog eindeloos met mij bezig zijn, mij te veranderen, mij woorden in de mond te leggen en dingen uit mijn naam te doen. En daarbij verliezen jullie de dingen die belangrijk zijn, die écht belangrijk zijn uit het oog. Dat is jammer, daar heb ik het moeilijk mee. Drinken we er nog een?

– Doen we

wordt misschien wel vervolgd

Ontmoeting met… (4)

Eva, eigenlijk was ik vanaf Eva niet meer nodig.

– Eva?

Ik zat nog altijd in de kroeg, naast iemand die zich uitgaf voor God. Ik was een beetje moe en suf van het meegaan in zijn verhaal, maar ook al was dit een waan dan nog was het filosofisch boeiend genoeg om verder te gaan.

– Ja, Eva, van Adam enzo, boom, appel, kennis. Zij was de eerste wetenschapper, de eerste die zich afvroeg: “Wat nu als ik eens doe wat niet de bedoeling is,” want daar gaat wetenschap natuurlijk over. Dat je nieuwe dingen probeert. Dat je je wereld groter maakt.

– En daarom zijn ze uit het paradijs verjaagd?

– Daar waren ze klaar voor. Net als een kind op een dag het huis uit moet. Die wereld is, bij prettige ouders, harder en zwaarder dan thuis, maar met een vrijheid en zelfbeschikking die je thuis en in het paradijs niet kunt vinden. Maar het is moeilijk om je daar als ‘ouder’ dan niet meer mee te bemoeien. Kinderen doen zulke suffe dingen. En ook al doen ze dingen wel goed, dan nog had je ze zelf anders gedaan.

– En dat is dan het Oude Testament?

– Wat?

– De periode dat de ouder het niet kan laten om zich met het leven van de kinderen te bemoeien.

– Daar heb je een punt.

wordt vervolgd