De grootste klacht is niet dat hij lelijk is

Het lelijkste probleem is dat hij zo groot is, die Rabotoren. Nee, er wordt veel lelijkers gebouwd op het ogenblik. Het voordeel (na heel lang zoeken) van dat hij zo lang is, ligt daarin dat je, als je vanuit Lunetten naar de Croeselaan loopt, je hem lang genoeg ziet om te ontleden hoe de lichtgevende ringen op de rand bovenaan veranderen van kleur.

Rabozengarden

Yak’s tuintip voor deze week: grind is niet de oplossing. Waar we in het thema onderhoudsvrije tuin natuurlijk de natuur willen weren, is grind niet de oplossing. Toegegeven, er groeit niets meer en dat is waar we naar streven, maar grind is niet de oplossing. Grind blijft niet liggen waar je het legt, er lopen mensen doorheen, er vormen zich bergjes en hoopjes en dat vraagt om onderhoud, daarom is grind niet de oplossing. Doe grote tegels waar je eventueel nog je auto op kunt rijden want we weten nu: grind is niet de oplossing.

OVrijwielen

Als het ook maar een beetje kan, dan ga ik lopend naar dingen toe. Wandelen is koel. Kan het wel, maar nekt de tijd, dan fiets ik. Is het te ver, dan trein ik (bij voorkeur) in combinatie met lopen op het trein-bestemmingstraject. Als dat niet feasbaar¹ is maar wel fietsbaar is daar tegenwoordig de OV-fiets voor. Als ook dat niet kan, zit ik gewoon huilend in de bus.

Het leuke van de OV-fiets is dat ze nog wel eens rondhangen voor huizen van jarigen. Lief he?

Kinderreclame, mag dat?

Soms val je wel eens in reclame. Als je iets opgenomen hebt en het 5min eerder laat beginnen. Zit je ineens in de reclame. Als je afstandsbediening dan slechter wordt kom je er niet optijd bij weg. Hoewel ik geen kinderen heb, zijn er wel programma’s op de kinderzenderuitzendtijd die de moeite waard zijn, de Taarten van Abel, om maar iets te noemen. De reclame daaromheen is dan kindgericht en m.i. fout of in ieder geval foutig, dat je zegt nou zeg! 

Gelukkig wordt het erger en  daardoor minder erg, als je op deze manier pizzae mag pushen op kinderen, dan is die reclame op tv nog niet zo erg.

Om terug te komen op het stukje van gisteren

Dit zou dus gewoon de mijdstraat moeten zijn. Krom en recht dat kenselt elkaar uit. U hoeft niet met mij mee te gaan, maar als u me maar kunt volgen, zal ik maar zeggen.

De grote en de kleine.

Verdriet komt in vele stijlen, tinten en laten we eerlijk zijn vormen. Verdriet is net als schoonheid in het oog van de aanschouwer, de een zijn vreugd is de ander zun treurnis. Zo stoot ik alom op onbegrip als ik bezwaren heb tegen de term mini-magnum. Magnum betekent groot (wordt gebruikt voor ongezellig grote champagneflessen en voor munitie die groter is dan normaal bijv.) Mini-magnum wordt dan een soort kleine reus en dat is een beetje gek, mini en magnum vallen tegen elkaar weg, maar ja hoe noem je het dan? Bij magnum hebben ze dus niet echt een keuze.

Anders zit dat bij een kleintje grand marier. Dat wordt dan gewoon een marnier.

Nu alleen nog dat liedje uit mijn hoofd krijgen:

Deeeee Grote en de Kleine

Waar komen ze vandaan?

De Grote en de Kleine

Misschien wel van de maan

De Grote en de Kleine

Die willen hier weer weg

Maar de Grote en de Kleine

Die hebben altijd pech

Ik zou nog een stukje paarden

Ik zou nog een stukje paarden en wat belooft moet gedaan¹. Dus bij dezen. Paarden en ik zijn niet goed aan elkaar voorgesteld en begrijpen elkaar niet. Dat wil zeggen, ik begrijp paarden niet, het zou heel goed kunnen dat ze mij maar al te goed doorhebben.

Het zit er waarschijnlijk in dat ze zo groot zijn en alles wat jou kan vertrappelen of vergorzelen² imponeert³. Het tonen van, laat ik zeggen, terughoudendheid kan eenvoudig worden geïnterpreteerd als angst door zo’n paard. En daar zien ze dan weer hun voordeel in⁴, als in: Joh, nou gaan we wat beleven.

Zo was ik in een vorig bestaan als werksman in overheidsdienst onderhavig aan een teambuilding en dan bedoel ik niet een gebouw, maar een opbouwingsactiviteit in de samenwerkgevoelsbeleving. Dan ga je naar een eiland (in dit geval Ameland, maar dat kan ook een ander eiland zijn) en ga je in een groepsaccommodatie met overdag activiteiten en ‘s avonds veel drank. Een van die activiteiten was: poot die malloot⁵ zonder enige instructie op een paard. Groot paard, lief baard, braaf kaard, aai, jahoor jij is lief, heus. “Ahwelneejoh, die paarden lopen altijd het zelfde rondje, je hoeft niks te doen, ze lopen gewoon achter elkaar aan.” Ja, ja.

De start was rustig. Niet veel aan de hand. Een soort van trippel trippel trippel trap. Okay, geen stress, want dit duurt nog wel even. Op dat moment kwam er een groenverzorgingsauto langs, met voldoende vaart om mijn paard doelbewust te laten steigeren. Om te keren en achter de auto aan te galopperen. Kataplof, kataplof, kataplof⁶, tot mijn geluk viel nog sprong ik van het paard en ik wist via paardrijdende sibbelaren⁷ net genoeg van teugels en het tegenovergestelde van vieren om het paard tot stilstand te brengen en zelfs te doen keren. Maar nu was er een gat tussen ons en de groep. Dat moest dicht gegaloppeerd worden⁸ met mij als willoze lappenpop op z’n/d’r rug⁹. Toen het gat dichtgekataploft was, kreeg het paard schijnbaar een bloedneus, want deed alsof er niets gebeurd was, maar ik wou eraf! “GEEN GRAS LATEN ETEN”, werd mij toegebeten door de roekeloze uitbater van het paardending. Dit was het einde van mijn loyaliteit naar het gezelschap en met een soepele beweging gleed ik uit mijn het zadel om het te verruilen voor een fietszadel in een passerende groep collegae. Ik weet dat het niet de fout is van het paard of paarden in het algemeen, maar ik kan het nog niet voelen…

Ui t – k ij k – p u nt

Wat kan ik hier verder nog over zeggen behalve dat ze zichzelf een duivels gebied noemen. Dat komt in de spelling van hun wegwijzers waarschijnlijk terug.

Oeh, het was weer stoofpottentijd

Nee, dit is niet een scène uit een Zweedse crimi, maar een fijne ronde stoofpotten. Men brande het vleesch eerst even aan met de naakte gasvlam.

Dan in de pan, zo snel als het kan, met twee Westmalle bubbeltjes¹. Uitjes snijden in ringen en hup erbij.

 

Prei d'r in, vind je sowieso niets van terug dan smaak!

Oh, en een fijne winterpeen. Ook zo lekker.

Een paar uur later. Om zo een hap van te nemen, maar neeeeeee, het is niet voor vandaag. U gaat koken, dus het fornhuis moet vrij, wat doen we dan?

Hoewel ik de oorlog niet meegemaakt heb² ken ik wel de hooikist. Ik zou graag een hooikist hebben, maar tot die tijd werkt geduldig wasgoed ook. En de dag erna, verrees de stoof aldus:

Dat witte is witlofsla met yoghurt/kerrie/peer-dressing. De blokjes op de voorgrond zijn gebakken aardappeltjes, dat in die glazen is een gedeelde Maredsous brune. De mayotube is niet open geweest.

 

Dessertnootjes

Eten en drankjes, het is lastig. Zeker als de bediening niet altijd even goed in beeld is, bijvoorbeeld wanneer je met je toet naar buiten gericht zit. Je hebt je eten gekregen (door een andere serveerster gebracht dan die de bestelling opgenomen heeft) en je hebt nog anderhalve slok in je glas. Hebt dat zelf nog niet door en inene zit je zonder, terwijl je eten koud wordt. Het zou dan eigenlijk toegestaan moeten zijn om door het ethablisement iets te gillen als “HELP DORST!” Al weet ik niet of ik dan nog naar dat restaurant gaan zou.
Kort en goed, ik kreeg mijn volgende biertje wel, maar toen was het eten eigenlijk al op. De rest van het gezelschap stond op het punt om te gaan desserteren, alleen had ik nog een flink glas Urthel¹ dus waar de rest ijs of koffie bestelt, bestelde ik dessertnootjes én kreeg ze. Kijken of ze volgende keer op de kaart staan…