Lelijkheid is zo’n…

Lelijkheid zit in zo’n projectie van een cirkel op een lijn zodat min oneindig bij oneindig komt. De naam is mij ontschoten. Dingen die dus heeeeeeel lelijk zijn, komen gevaarlijk dicht bij iets dat mooi is. Neem nou deze foeilelijke kerktoren, zo lelijk dat je al heel snel moe wordt van het lelijk vinden en hop, na verloop van wandeltijd wordt hij eigenlijk best mooi. Ik denk niet dat u nu de tijd neemt om dat te laten gebeuren, kan ik ook niet van u vragen, maar de kans bestaat, hij bestaat!

Lief thuisfront

Een vakantieganger schrijft naar huis, zittend in de deuropening van zijn camper:

Dag luitjes,

Het is hier geweldig! Uitzicht op zee!¹ en weet je wie hier ook zijn? Hutje en Mutje!  Morgen gaan we kijken of we ergens kunnen barbecuen want we hebben niet echt plek om stoelen neer te zetten.

Zonnetje,

De vakantiegangertjes. P.S. vergeten jullie de plantenbakken niet?

 

The devil is in to details

Stel je tegelt een gangetje, en je hebt geen tegelsnijder, waar hou je dan op? Ik zou het weer overengineerd hebben en onder de tegeltjes nog een puntig stukje vloer gemaakt hebben, die duivel ziet het zo slecht nog niet.

Mobiele emotie (ofzo)

Bij mijn eerste grote geliefde was de telefooncel nog een romantisch, niet passeerbaar¹ object waarmee kortstondig een virtueel contact gelegd kon worden met de dierbare. Mijn tweede hartklopping² beschikte over een mobieltje en sms’end waren we constant in contact, tot grote ergernis van omlevenden.

Bovenstaande jongeman lijkt echter in lastig vaarwater geraakt met zijn significant other (m/v), danwel anderen die ook uitdagend vaarwater te bieden hebben. Allemaal projectie natuurijk, maar moet hij maar geen projectiescherm zijn…

Oh wacht, ik weet wel wat!

Op een goede dag bij Fort d’ Ambleteuse

– Joh, dat bord is niet meer leesbaar

– Oh wacht ik weet wel wat. ¹

En zo kwam het dus dat een tweede versie van de zelfde tekst, inmiddels bijna even onleesbaar, dwars over de houten versie hene geplakt raakte. Ah, alors allez trucs

Hoekhuis ofzo

Als je eindeloos de tijd had per dag dan zou je het gaan onderzoeken. Wat is de geschiedenis van dit huis. Waarom heeft het deze vorm en vooral, waarom zitten er juist op de hoek geen ramen? Maar ja, geen eindeloze tijd per dag. ¹

Equestrian poetry

Zoals u weet ben ik niet dol op paarden, dat is niet de fout van paarden, dat heeft alles te maken met hoe ik in aanraking gekomen ben met paarden en bovendien wil ik het daar nu niet over hebben.

Ik was namelijk op een verjaardag, niet mijn favo bezigheid, druk, herrie, liflafjes, halve verhalen en te snel weer vergeten namen. Maar toch ik was er en met nichtje(paardenmeisje) ontstond de discussie over hoe intelligent paarden nou zijn¹ tot ik het idee kreeg, stel nou dat paarden poëzie maken maar niet opschrijven.²Zou toch kunnen en het geeft meteen een boeiende nieuwe blik op de wereld van het paard.

Het staat geschreven en gedrukt…

Ik heb geen flauw idee of dit onder enig P&PB valt, maar dit was eigenlijk wel een van mijn fraaiste foto’s in Fecamp afgelopen zomer. De hond heeft een zielige achterpoot en is daarmee niet meer de schrik die hij waarschijnlijk eerder was in de buurt.¹ Dat zijn baas dan ook nog even krabt waar het jukt, is dan weer een fijne bonus.

Halsbandparkiet (zo ik mij niet vergis)

Sta je buiten bij de gashouder van de Westergasfabriek, hoor je inene een soort van vogelgekwetter dat je niet direct kunt thuisbrengen. Mogelijk zijn het de conferentiegangers die aan het twitteren zijn, maar toch klinkt het nog visceraler. Kijk je omhoog, zit daar een complete roedel heuse halsbandparkieten^{1 2 3}

Ah! je ris de me voir, Si belle en ce miroir!

Ik heb een gaatje, of moet ik inmiddels zeggen ik had een gaatje. Bijna alle muziek trek ik wel, zelfs country (binnen grenzen), Klaus Wunderlich, James Last, Gabber, Noise (denk Merzbow zij het niet te lang), minimal music, middeleeuwse zut, geen probleem, Zangeres zonder naam, Manke Nelis, Eddie Christiani, Bob Scholte? Geen probleem, maar Opera, dat werkte op de een of andere manier niet. Zo hier en daar iets moderners dat gaat nog wel. Akhnaten, Nixon in China, geen probleem. Maar ouderwetse degelijke opera, ik wou wel, maar er was niemand in mijn omgeving die mij nog eens dat kontje kon geven om over het muurtje van mijn aangeleerde weerzin heen deed kijken.

In @Hoepsika heb ik de Operacoach gevonden die mij enthousiasmeert voor de degelijke hardcore opera. 21 april gaat het gebeuren, mijn eerste opera. En waar kun je dan beter mee beginnen dan Faust van Gounod? Met de geweldige (door Hèrgé gepopulariseerde Juwelenaria, Ha! ‘k lach bij het zien van mijn schoonheid in deez spiegel.) Denk als plaatje boven dit stukje maar de weelderige boezem van Bianca Castafiore, want de erven Hèrgé zijn nogal strikt op het gebruik van afbeeldingen, ik weet recht van citaat, maar boh.