Triagist (I kid you not)

Tsja, het gaat wel, paracetamol, toch maar eerst naar Utrecht, in trein: “toch maar even langs huisartsenpost” Laat ik beginnen met: Niets dan lof voor de huisartsenpost/SEH¹ in het Diakonessenhuis. De rest van het ziekenhuis betaalt volgens mij vermakelijkheidsbelasting (daarover later meer), maar de HP/SEH is top.

Wij hadden ons voorbereid op enkele uren in wachtkamers (hadden nog niet gegeten, het was dik etenstijd), maar het ging allemaal heel vlot. Ik moest eerst gezien worden door een huisarts. Vriendelijke dame, ik moet zeggen dat ik door mijn interne farmacie was voorzien van voldoende its gonna be alrightness drugs dus ik vond alles goed. Op haar jas stond Triagist, dus ik enthousiast: “triagist, dat meen je niet!” Triage is de (handige maar) smakeloze techniek, bedacht in de eerste wereldoorlog, om om te gaan met grote stromen gewonden. Je deelt ze op in drie groepen (tri):

1. Zij die waarschijnlijk dood gaan
2. Zij die het wel halen en dan naar huis gaan
3. Zij die na enige inspanning terug naar het front kunnen

Natuurlijk behandel je ze in omgekeerde volgorde, waardoor er natuurlijk mensen van categorie 2 naar categorie 1 zijn gegaan.² Dus ik wild enthousiast: mag ik daar een foto van maken, dat mocht. Ondanks mijn gebrek aan ondragelijke pijn werd de rare stand van mijn schouder toch voldoende reden geacht om mij de molen in te sturen.

Hij doet het nog

“Gaat het mijnheer, moet ik u overeid helpen?” Nou nee, ik wou eerst even zitten en mijn, hoe noem je dat, mijn status peilen. Knal, grote knal, arm zeer, wat is er precies gebeurd. Oh, mijn camera. Ik had namelijk in mijn rechterhand mijn camera, met polsbandje aan eh, nouja pols. Die kun je dan wel loslaten, maar dan bungelt hij aan pols en slaat natuurlijk in je gezicht met medeneming van oog of erger. Dus ik was op links gevallen. Klopt, linker arm auw, flink auw.

Ik vroeg of de jongen die mij te hulp schoot een terras had en of hij mij kon voorzien van een kopje thee en een zitplaats om bij te komen. En zo kwam het dat we daar zaten (binnen, want toch fijner). Doet camera het nog, klik, ja, camera doet het nog. Doet arm het nog? Bepaalde dingen wel, maar bij andere dingen doet het zeer en zeggen de spieren in mijn bovenarm “bloeblelboelelebloeb”, oeps.

Een moeilijk geval

Ik ben doorgaans redelijk matig in de inname van geestverruimende (en -vernauwende) middelen. Ik drink graag een fijne bier en het leven is te kort voor pils. Ik las van de week dat het eerst gedefinieerde niveau van een ‘drinker’ begint bij drie glazen per dag¹, ik kan me daar weinig bij voorstellen, maar dat ben ik dan he?

Nee ik dwaal af, wat ik wou zeggen dat ik me geen illusies maak over mijn vermogen tot vliegen (dientengevolge de referentie aan mijn matige inname). Toch maak ik de afgelopen jaren nog wel eens een duik/smak. Ik som even op: 2012 Morlaix, 2013 Antwerpen, 2014 Amersfoort en u begrijpt het er is er eentje bij gekomen:

2015 Den Haag. We zouden naar Rothko, maar Rothko druk tot buiten en ik ben niet zo goed met rijen. Dus wij naar zee en dan maar dinsdagochtend of zo naar het museum terug. Leuk gewandeld, mooi weer (vrijdag 13 februari). Komen van het binnenhof, Plein op en helaas hier Plein af. Het lijkt alsof daar een heel duidelijke rand is, maar er is daar een terras en ik zag het afstapje niet. Geprobeerd mijn benen onder mij te rennen² en toen toch een soort van flinke boem. Het deed wel zeer, maar ik begon me zorgen te maken toen ik mensen zag komen toelopen³

Therapeutisch type(n)

Ben ik weer en, maar, laat ik er meteen bij zeggen dat het uit gezond eigenbelang is. Dit stukje (deze stukjes) zijn namelijk therapeutisch van aard, in die zin ben ik dus terug omdat ik u nodig heb. Misschien is dat laatste goed om te horen, maar ik hoop niet dat het helemaal nieuw voor u is.

Laat ik eerst eens vertellen waar ik al die tijd was. Ik had het druk, best wel druk. Eerst met het binnen halen van hele grote opdrachten, toen die op zich lieten wachten was ik bezig met het binnen halen van kleinere opdrachten om vervolgens druk te zijn met het uitvoeren van die kleinere opdrachten. Allemaal heel invigoriserend om niet te zeggen druk. Daarnaast was ik ook nog druk met allemaal leuke dingen ernaast die niets met loggen te maken hadden en daar, bottom line, ook niet veel fut en ruimte voor over lieten. Kort en goed: druk dus.

“Geen excuses, geen beloften”, heb ik geloof ik wel eens gezegd, ik ben in ieder geval tijdelijk terug, en morgen meer!

Het ligt aan mij

Laat ik vooropstellen dat het aan mij ligt en u alvast waarschuwen dat dit zo’n stukje is. Dat gezegd hebbende: dit was niet hoe ik me automatisering in 2014 had voorgesteld. Zo het is eruit. Maar laat ik het uitleggen:

1. Ik heb iets besteld en kon daarbij aanvinken wanneer ik het bezorgd wilde krijgen. Hiephoi, laat maar komen op zaterdag.

2. Ik krijg net een familiaire sms die ongeveer gaat als: Hee hoi, ik ben de postbezorger en ik kom vandaag een pakketje afleveren met code 3SYRA01023012001230124812571257 kijk op mijnpakket.nl om te zien hoe laat ik kom

3. Ik kan met geen mogelijkheid de code selecteren en kopiëren op mijn telefoon. Kan die sms app blijkbaar niet. Dus ga op mijn pc naar mijnpakket.nl, type bloedig de code over en krijg te horen dat: Hij komt tussen 8:30 en 21:30.

Ik adem in en ik adem uit…

Sieb en het pompoenmirakel

Wat hier gebeurt? Dit gebeurt hier!

It’s “outside”

Door omstandigheden (zielig oogje, castratie en algehele pieperigheid van onszelf) was Sieb nog niet buiten geweest. Afgelopen zondag was de eerste keer dat hij dat onder begeleiding mocht. Ik ben blij dat ik deze foto nog gemaakt heb, want dit was het enige moment dat hij nog een beetje onder de indruk was. Ik denk dat we binnenkort niet veel meer zullen zien van Sieb…

Maar om terug te komen op

De oogjes van Sieb¹ want gisteren ging het toch voornamelijk over zijn onderstel en daar is niets mis mee. Zijn oogjes dat zijn zorgenkindjes. Dus die moeten op het ogenblik vier-maal-daags gedruppeld worden. Ik vraag dan altijd: “is er een duurder maar beter alternatief?”, omdat dierartsen daar nog wel eens voor je in lopen te vullen dat ze niet te duur moeten zijn. Gelukkig is dat een genomen brug bij deze diergezondheidskundige. Er was wel een alternatief, maar in tegenstelling tot deze crème was die wél vervelend in de oogjes en hij moest zés keer per dag. Dan is het natuurlijk duidelijk, vier keer per dag met kat op schoot, oogjes open, drupje crème d’r in en eten of snoepjes². Daarmee wordt zijn eetfixatie uitgebuit en uitgebreid, zucht. Hij was in twee weken evenzovele onzen aangekomen. Dat wil zeggen dat hij over een jaar bijna negen kilo weegt.

Uwe hoogbenige majesteit

Sieb is een beetje ziek. Hij heeft een siepoog, nou eigenlijk twee, dus wij naar de dokten. Eerste bezoek met ons erbij, want hem is inmiddels een dierbare last ontsneden¹ maar dat was afgeven en ophalen.

De eerste reactie van dierarts is belangrijk, dat bepaalt of je er nog eens naar toe gaat. Als dierarts niet lovend is over kat, dan wordt het nooit wat² maar hij werd mooi bevonden (terecht natuurlijk) en in meer detail werden zijn lange benen geroemd. Hij staat hoog op zijn poten, was geloof ik de letterlijke tekst en het goede nieuws is dat de verwachting is dat dat door gaat zetten. Als ze te lang worden mogen we ze zelf bijknippen, gewoon met een snoeischaar. We wachten tot hij niet meer bij zijn brokjes kan…

Wees exact mijnheer Guttering!

“Kijk, ik weet dus hoe hoog mijn wagen is. Exact. Hoef ik niet over na te denken. Gewoon, omdat ik een innige band heb met mijn voertuig. Ik twijfel dan ook nooit of ik ergens onderdoor kan of niet. Want ik weet hoe hoog ik ben, op de millimeter. EkZakt. Dus toen men mij vroeg om dit bordje te maken, heb ik even exact bepaald hoe hoog het was, gewoon als eerbetoon aan mijn collega hoogteweters. Niks geen marge, je kunt er onderdoor of niet”