Bijna, in de betekenis van niet

In mooi Engels heet dit “schadenfreude” geloof ik. Ik hoop dan altijd voor de persoon in kwestie dat hij een beetje mild is voor zichzelf, er misschien wel helemaal niets van vindt. Waarschijnlijker is dat hij in het duizend-bommen-en-granaten-spectrum terecht komt…

Dat gezegd hebbende en mijzelf op het spoor van Kuifje gezet, het volgende: Heeft een van u toevallig ooit een Engelstalige Tintin gelezen en kopt het dat het palet aan verwensingen van Captain Haddock zo veel schraler is dan in het Nederlands, of is dat alleen in de matige verfilming?¹

Geneutraliseerd

Lief he? Zoo leuk vind ik die toer dat ik deze er nu pas tussen zie zitten. Er zullen best mensen zijn die me kunnen vertellen wíe dit zijn, daar staat tegenover dat het me maar matig interesseert 😉

Poepie

Nu ik dan toch officieel een stuiplog¹ heb moet ik nog even een tijdje teruggrijpen, want het is natuurlijk niet zo dat er niets gebeurd is of zo. Nee joh, we hebben de toer hier door de straat gehad. Het meeste kan ik daar niet over schrijven, want dat valt onder een uitbreiding van het pis-en-poep-beding², namelijk de professor-zuurbekje-clausule³ die mij verbiedt over de communicatie van de gemeente Utrecht te schrijven.

Dan blijft er natuurlijk niet veel van zo’n toer over. Een seconde of dertig waarin de renners langsfietsen en de toercaravaan natuurlijk. Op de foto hierboven houdt een autobandenmerkhond zich niet zo aan het pis-en-poepbeding, maar dat zullen we ‘m maar niet aanrekenen he?

Styropor

Ik werd vanochtend wakker met een, hoe zal ik het zeggen, soort van gevoel. Op zich niet bijzonder, er is van mij bekend dat ik zo af en toe iets voel/ervaar, vaak is dat gevoel niet goed in woorden uit te drukken. Dan zit je te hannesen in termen als “zo iets van…” en “een soort van dat je zegt.” In lang vervlogen tijden kon het voorkomen dat het zich eerst om moest zetten in een liedje.

Grappig genoeg was het gevoel nu heel duidelijk. Het voelde of ik van styropor was, tamelijk star en onbewegelijk, maar ondertussen wél dat ik ieder moment weg kon waaien, ontwaken¹ was er niet bij, U moest er tot twee keer toe aan te pas komen. Koffie hielp, koffie helpt heel vaak en langzaam maar zeker begon ik in de afgelopen uren mijn vlezige beweegbare zelf terug te vinden, nu alleen de hersenen nog.

Ik denk dat vandaag maar in het bakje: mêh gaat.

Een update

Hallo allemaal, hier even een update want update. Het is namelijk zo dat er op het ogenblik updates draaien op meerdere apparaten en dus kan ik alleen nog iets met dit apparaat al heeft die last van enorme downloads, zodat the Ilfracombe¹ rete traag is, die mij doen verlangen naar de tijd dat updates nog op floppies kwamen en vooral niet.

Een update dus, nou, het gaat wel goed met Sieb, alleen gaat het herstel heel langzaam. Hij ligt op het ogenblik op schoot waardoor ik niet bij mijn koffiepotje kan komen om mezelf bij te schenken en hij ligt weer zo lief te soppen. Mild irriteren² helpt niet, want als hij sopt is hij van de wereld.

En ik dan? Nou met arm gaat het wonderwel. Zes weken na (onge-)val en kon ik mijn vinger opsteken met links³⁴ waarop arts zijn ogen uit de kassen rolden. Op mijn vraag of fysio, hij: zien je aankomen. Wij waren blij met elkaar.

E.e.a. is nog niet klaar, oh, het is uit, herstarten is dus uiteindelijk uitschakelen? Ohnee, hij is toch nog aan. Maar niet dat ik er iets mee kan, want hij wil allerlei dingen configureren. Oh hij heeft mijn beeldschermen verwisseld. Ja natuurlijk zou ik ook doen. Maar, hoera, hij is terug, ik geloof dat we een uur verder zijn (voor mijn gevoel dan he?)⁵

Hoe dan ook, ik kan weer aan het werk. Tot gauw!!

He flies, who flies

8 april, geen dag eerder, ging de kap eraf. Ik durf het niet uit te rekenen, maar volgens mij heeft hij een week of negen met zo’n HMV kap op gelopen. Het hoogtepunt van de ellende vond plaats bij de dierenarts. We waren er voor de ‘tichste keer heen, nu voor een plotseling gezwollen poot. In een dag was hij in een ballonnetje veranderd. Toen dierarts hem tempte zei iets knap en was de behandeltafel bedekt met een egale laag van rood met stukjes. Hulde voor dierarts!

Aerme beest. Het eerste dat hij deed toen de kap af was? Heel uitgebreid snuffen aan het lintje waarmee de kap vast zat natuurlijk, daarna¹ maakte hij dit blije sprongetje in de lucht.

En Sieb dan!?

Ik realiseer me dat u niet op mijn medische verhalen zit te wachten. Ik kan het dus wel even afraffelen met iets in de trant van: ik ben drie weken uit de running geweest, werk nu halve dagen en ik vergeet regelmatig dat ik mijn arm niet kan gebruiken, bijvoorbeeld om op te leunen (auw).

Nee dan Sieb, die heeft al veel langer last van een zere poot en loopt al zeker een week of vijf met een HMV kap op. Heel zielig dus, maar hij kan er alles mee. Na een uur lukte het apporteren al weer. Nu kan hij zelfs bij de plek op zijn poot…

I’m Popeye the sailor man x .5

Newton is a bitch. Ik moest rechtop slapen en dat betekent dat het bloed van de val naar je onderarm gaat met Popeye proporties tot gevolg tot het pijn doet. De oplossing? Tweeërlei: 1. een steunkousequivalente armomhulling, 2. het gebruik van de onderarmspieren i.e. typen. Vandaar deze waterval aan stukjes en ik kan zeggen: het helpt. Een beetje hulde voor beide middelen natuurlijk, maar het verschil in onderarmen is oppervlakkig geworden. Er zitten nog wel stukken bloedklomp (stel ik me zo voor), maar dat wordt gecompenseerd door het verlies van spiermassa. Dus dat maakt typen nog belangrijker.

Kort en goed:  Ik had niet verwacht dat het herstel van een gebroken schouder zo snel zou kunnen gaan. Ik doe beduidend meer dan me opgedragen is in het kader van revalidatie en zonder negatieve consequenties. Dat maakt mij een happy camper¹ helemaal niet verkeerd dus.

Sling

Om toch nog even terug te komen op de sling. “Ja, dat is zoiets als een mitella, maar dan maar dan niet met je elleboog er in.” Als je het sling wilt noemen, moet je het vooral sling noemen, maar volgens mij is sling gewoon Engels voor mitella. Doet er verder ook niet zo toe eigenlijk. Wonderlijk is dat het werkt. Het is blijkbaar genoeg om de boel op z’n plek te houden en als het mee zit te laten herstellen. Je krijgt er alleen wel maar eentje mee, die je dag en nacht draagt. Hoe ranzig wordt dat na zes weken vraag je je dan af. Op de foto is naast de sling, ook de fraaie bloeduitstorting te zien, daarover morgen meer.

Molen

De verwachtte molen viel mee. Binnen anderhalf uur waren we de deur weer uit. De Röntgen man (jongen) liet me meteen kijken naar de foto, kijk er is een stuk van je schouderkop afgebroken. Sjit, gips is natuurlijk weer geen optie, ik zal toch niet weer onder het mes moeten? De spieren die aan dat stuk vastzitten, trokken ‘m van z’n plek als ik ze probeerde te gebruiken, vandaar het bloebelebloeb geluid. Nee hoor, na een kort gesprek met een arts (meisje) mocht ik wachten op iemand van de gipskamer, die mij een sliert¹ zou aanmeten en dan zou het vanzelf weer vastplakken ofzo. Alle complimenten over mijn pijngrens waren dan wel vleiend, maar ik zag een vaag traject voor me, waarin ik na een week ofzo alsnog onder het mes zou moeten.

“U mag bij de balie een afspraak maken voor over een week bij de poli om te kijken of het op z’n plek blijft.” En daarmee hadden we op de valreep alsnog de comedy factor van het Diak. Want, de dame aan de balie kon geen afspraak voor mij maken, want het spreekuur zat vol. Maar als ik maandag zélf belde, dan kon het wel, toen brak er dus ook nog een klomp.