Snaaksize

Ik zag ze liggen, in een impulstafelbakding. Ik zou er langsgelopen zijn als ik niet had gezien dat er ‘snacksize’ op stond terwijl ik ze er uit vond zien als normale marsen van vroeger. Maar nee, ze zijn echt kleiner. Een mars classic¹ is 45g deze zijn 35g. Als ik dat snel uitreken dan is het 22% minder dan een gewone mars, maar het is altijd nog twee minimarsjes. En dan heb je de 2x snack verpakkingen en die bonbon-size. Oh, het lijkt wel oud Engels geld.

Ceci n’est pas une piep

Eindelijk, na dagen heb ik ‘m gevonden, de piep. Het is de voeding van een USB-HUB. Dus die is allez-HUB uit het stopcontact gegaan. Piep weg. Later maar eens naar een alternatief kijken, och wat een vrede, geen piep. En wat een tijd ik al niet overhoud doordat es nicht mehr piept. Hiep, maar zeker niet minder hoi!

Ogen (of alles is doorzichtig)

Ik geloof dat ik op de middelbare school hooguit één keer een microscoop in handen gehad heb. Docent was geloof ik nogal, hoe zal ik het zeggen, zuinig op z’n¹ spullen. Had ik dat vaker gedaan, dan was het me waarschijnlijk al veel eerder opgevallen: alles dat je van heeeeeel dichtbij bekijkt is doorzichtig. Vingers zijn doorzichtig, insecten zijn doorzichtig, arachniden  zijn doorzichtig, zelfs mijn opbouw naar  een woordspeling is doorzichtig. Dat wist ik inmiddels, want ik heb sinds de middelbare school al wel een paar jaar gehad om  daar achter te komen.

Wat ik niet wist is dat er insecten zijn die iets hebben wat wel heel veel lijkt op een oogbol. Weer wat geleerd, nu nog een keer³ kijken of dat ook echt zo is.

The eternal sunshine of the spotless sensor

Even een vlekje wegwerken, of beter gezegd, de sensor van mijn camera is vies¹. Die moet dus schoongemaakt, maar daar moet je je camera voor wegbrengen en daar ben ik niet zo goed in. Voor de vakantie was ik nog van plan om het even te doen bij Foto Prisma op de mariastraat. Helaas kwam dat er niet van en nu is het te laat. De ooit zo sympathieke fotozaak is niet meer² blijft alleen een hele grote keten over die ik niet bij naam zal noemen.

Nu ga ik het maar zelf doen, met schoonmaakspulletjes van die grote winkel. Oh wacht, die spulletjes hebben ze niet in de winkel, die kun je alleen online krijgen. WAT WILLEN ZE NOU?!

Giller (wat een)

Vogels zijn amusant. Dat is het effect dat ze op mij hebben, het zal zeker niet hun inzet zijn om mij te vermaken. Ik denk dat vogels¹ vooral bezig zijn met overleven op een zo prettig mogelijke manier². Het gaat meer om wat ik op ze projecteer en vogels zijn daar erg geschikt voor. Zeker de gillende meeuwen laten zich voorzien van ondertitels, daar hoef je eigenlijk niet eens iets voor te doen. Nee, geen voorbeelden, ga zelf maar eens naar meeuwen luisteren en/of kijken.

Een aanhoudende pieptoon

Nee, hij zit dit keer niet in mijn hoofd. De pieptoon. Hij zit op mijn werkkamer. Eerst was het een vaste piep¹, nu is het een soort sirene, maar dan op de rand van je gehoor zowel qua volume als qua toonhoogte. Heeeeel naar. Maar hij is zo hoog dat het lokaliseren niet eenvoudig is. En het piept er lustig op los. Pieeeeep. Ik zou natuurlijk  één voor één alles uit kunnen zetten, maar ja, dat is ook weer zo wat. Als ik zelf genoeg herrie maak heb ik er geen last van. Wij nemen de liedbundel op pagina 344: de paden op, de lanen in.

In ontwikkeling: Erika

Als u mijn gezeur over toetsenborden zat bent moet u dat gewoon zelf weten  hoor. Ik verplicht u tot niets. Dit stukje gaat dus weer over toetsenborden. En over distraction free writing¹, de heilige graal van, hoe zal ik het zeggen, het schrijven? Anyway, ik ben een nieuw toetsenbord aan het maken, eentje alleen bedoeld om creatief schrijfwerk op te doen². Het gaat maar 33 ³ toetsjes krijgen en ziet er ongeveer zo uit als afgebeeld.

We noemen haar Erika, naar mijn oude schrijfmachine. De vraag die u natuurlijk op de lippen brandt is: kun je daar alles mee wat je ook met een ander toetsenbord kunt? Het antwoord is: nee natuurlijk niet, tenminste niet eenvoudig. Het idee daarachter is dat je die dingen dan misschien⁶ niet zo snel meer wilt doen. Vooralsnog vermaak ik mij best, hihi.

Technolowie?

Het is de eeuwen oude vraag: A qui appartient la technologie, ceux qui la fabriquent, ou ceux qui l’utilisent¹? En dan heb ik het niet zozeer over of je het mág hacken, maar meer in welke mate je dingen naar je hand kúnt zetten. Dingen³ waar je dag in dag uit mee werkt doen het nooit helemaal zoals je het gedroomd had. Nou ben ik techneut en zou ik dus meer moeten kunnen dan de gemiddelde gebruiker, ik merk alleen dat je niet uitgenodigd wordt om de boel naar je hand te zetten.

En nu ik zo lekker bezig ben met toetsenbordgeneuzel merk ik weer hoe fijn het is als dingen werken zoals je zou willen dat ze werkten⁴.

Panta Rhei

Geld moet stromen¹ en liefst de goede kant op. Ik ben niet dol op administratie, dus als ik het eens in de twee maanden kan doen, ben ik gelukkig. Dat betekent dat ik van één van mijn maandelijkse betalingen, net een herinnering krijg² en dan doe ik weer een rondje. Works almost all the time.

Als zelfstandige (die geen rolletjes drop verkoopt) zijn mijn inkomende posten wat grillig verdeeld in het jaar en kán het voorkomen dat ik heel tijdelijk een low water mark tegen kom op mijn zakelijke rekening³ en dan kán het zijn dat er geld naar mijn bedrijf tóé moet, in plaats van dat het er vandaan komt. De technische term daarvoor is onwenselijk.

Kom ik terug van vakantie, krijg ik een tip over een gaaf nieuw apparaat dat eindelijk leverbaar is, ik antwoord dat mijn low water mark in zicht is, dus dat die investering even moet wachten, hoe cool en gaaf ook. Bovendien liggen er twee B.E.’s⁴ en u weet, die maak je altijd in de verkeerde volgorde open. De eerste was vriendelijk en gaf mij te veel betaald geld terug, orde grootte van cool en gaaf ding, hee leuk! De tweede vordert natuurlijk een even groot bedrag terug voor iets anders. Het is net de zee, die geeft en neemt ook⁵ er staat altijd zo’n waarschuwing bij dat ze dingen verrekenen met andere dingen en ik hoop dan altijd dat ze dat maar doen, dat scheelt werk.

Ik inloggen om wat andere dingen te betalen en te kijken hoe laag het water staat, blijkt mee te vallen, goh, dat had ik niet verwacht, fijn, hm, nou, mooi. Ik blader even terug, blijken ze het deze keer niet verrekend te hebben en aapt mijn administratie de natuur na. Heel droog allemaal, gelukkig is er geen sproeiverbod.

Fit for purpose

Soms denk je wel eens: waar zijn die dingetjes¹ die daar zo op een gebouw staan, of langs de weg, of ergens anders. Ornamentaal is dan vaak een goede ontsnapping, maar dat is bijna zoiets als ouders die DAAROM tegen hun kind schreeuwen.

Soms, heel soms krijg je in de loop der tijd antwoord op je knagende verlangen naar de waarheid. Zoals in dit geval waar een tutelopbouwdingetje op een retro-huisje natuurlijk gewoon een duiventoilet is. Hoewel, ik bedenk mij nu, dat is ook bijna een DAAROM antwoord, want als het er op aan komt, is alles een duiventoilet.