Poepie

Nu ik dan toch officieel een stuiplog¹ heb moet ik nog even een tijdje teruggrijpen, want het is natuurlijk niet zo dat er niets gebeurd is of zo. Nee joh, we hebben de toer hier door de straat gehad. Het meeste kan ik daar niet over schrijven, want dat valt onder een uitbreiding van het pis-en-poep-beding², namelijk de professor-zuurbekje-clausule³ die mij verbiedt over de communicatie van de gemeente Utrecht te schrijven.

Dan blijft er natuurlijk niet veel van zo’n toer over. Een seconde of dertig waarin de renners langsfietsen en de toercaravaan natuurlijk. Op de foto hierboven houdt een autobandenmerkhond zich niet zo aan het pis-en-poepbeding, maar dat zullen we ‘m maar niet aanrekenen he?

Styropor

Ik werd vanochtend wakker met een, hoe zal ik het zeggen, soort van gevoel. Op zich niet bijzonder, er is van mij bekend dat ik zo af en toe iets voel/ervaar, vaak is dat gevoel niet goed in woorden uit te drukken. Dan zit je te hannesen in termen als “zo iets van…” en “een soort van dat je zegt.” In lang vervlogen tijden kon het voorkomen dat het zich eerst om moest zetten in een liedje.

Grappig genoeg was het gevoel nu heel duidelijk. Het voelde of ik van styropor was, tamelijk star en onbewegelijk, maar ondertussen wél dat ik ieder moment weg kon waaien, ontwaken¹ was er niet bij, U moest er tot twee keer toe aan te pas komen. Koffie hielp, koffie helpt heel vaak en langzaam maar zeker begon ik in de afgelopen uren mijn vlezige beweegbare zelf terug te vinden, nu alleen de hersenen nog.

Ik denk dat vandaag maar in het bakje: mêh gaat.