Statnauweer?

Normaal zitten vogeli achter in de tuin. Met mijn 200mm teletoeter kan ik die re-de-lijk in beeld krijgen en met een klein beetje uitsnijwerk aardige kiekjes uit de hoed toveren. Nu stond ik gisteren te douchen¹ en inene, aan de nog onaangeknabbelde zak pindae zit een vogeltje. Eerst dacht ik dat het een eendekuiken was, zo geel. Later meer een flamboyante tot hysterische  mus.
Maar goed, ik stond dus onder de douche en dan neem ik zelden mijn camera mee. Vogeltje zou natuurlijk al gevlogen zijn als ik uit de douche kwam, laat staan als ik mijn camera gehaald had (die nog in de keuken lag). Dus ik droog me af. Vogeltje knabbelt. Ik sluip langs de balkondeur, naar beneden, met camera naar boven, weer langs de balkondeur en… Jahoor hij zat er nog. Ik kon zo dichtbij komen dat mijn lens niet scherp wilde stellen (minder dan één meter).

In ieder geval staat hij niet op mijn tuinvogeltelspiekbriefje, dus val ik gaarne terug op mijn commentariaat. Wat is het? En als u dat niet weet, hoe zou je het noemen.

 

Naschrift:

Het zou wel eens kunnen (als ik mijn beroerde-vogel-gidsje van Peter Hayman er op na sla) dat het een jonge sijs² is.

Nee dan deze…

Van nature ben ik nog al lesseefajjderig¹²³⁴, zo van leven, laten leven en daarna zien we dan wel weer. Dat heeft gelukkig vele voordelen en welbeschouwd zou dat ook wel eens de reden kunnen zijn dat dat mijn basishouding geworden is. Hier een kleine opsomming:

1. Het kost minimale inspanning
2. Het levert doorgaans fraaie resultaten
3. Het wordt je in dank afgenomen
4. Het lijkt alsof het je verdienste is, maar dat kun je terrecht en groot ablehnen
5. Het kost dus echt mi-ni-ma-le inspanning

Ik bedoel maar. Echter edoch en ook maar, soms wordt ook aan mijn grenzen geknabbeld, mijn geduld ge-, ge-, dingest en met mijn voeten gespeeld. Mijn voeten hebben aanmerkelijk minder geduld dan de rest van mijn lichaam en zetten het op een lopen/stampvoeten/algemeen voeteren. Genoeg over mijn geduld, nu de reden dat dit vinkje hierboven staat.

Deze vink (ook hier denk ik dat het zich vooral handelt om slechts  één exemplaar⁵⁶) zit doodleuk de knoppen uit de boom te eten, sans zjène.  Als ik dat zie, dan willen mijn voeten ‘m dus gewoon echt een lel om de, niet zo goed zichtbare, oren geven. Maar helaas, meer dan de balkondeur open doen zit er niet in en dat staat zo raar en, hoe zal ik het zeggen, impotent. Dus stellen mijn voeten mij tot doel dit fotografisch vast te leggen. Ga je er voor zitten met je camera, maar geen vink. Waarschijnlijk zijn ze al te rijp, ‘ik lust geen rijpe knoppen.’ Desalniettemin is het wachten tot het gezellige stelletje Turkse tortels zich er aan vergrijpt, die houden van wat doorleefdere knoppen.

Ik hou al op, sorry!

Is dit een vrouwtje, of een mannetjesputter?

Ik heb tegenwoordig een tuinvogelspiekbriefje. Ik had er naar willen linken, maar ik kan ‘m online niet vinden, destobeter dat ik ‘m op papier heb. Dit hier is bijvoorbeeld een putter. Belangrijk nieuw ontdekt feit met betrekking tot putters is: ze voelen dat je je camera opgehaald hebt en kruipen dan voltijd naar de achterkant van de pitten- of pindazak. Heb een hele serie foto’s van z’n/d’r bips. Een paar van z’n/d’r koppie onder de zak pindae. En uiteindelijk dan eentje waarbij je de neiging hebt om de foto te draaien, maar dat ziet er ook niet uit.

Kort en goed, we hebben dus een putter in de tuin en ik weet dat het een putter is, tenzij u zegt: welnee joh, dat is heul geen putter nie! Dan hebben we iets anders in de tuin en dat is dan ook bijzonder. Bijna even bijzonder als dat ik nu redelijk zeker denk te weten dat het een putter is.

Ik zal niet afsluiten met de opmerking dat ik er uitgeput van ben…

Er is echt nog meer! Klik maar…

En het stond niet eens in het koelvak

Ik weet dat het kan, kijk hier maar. Maar of ik het zelf zou doen? Nah.

 

Overigens staat het stukje van gisteren, sinds vandaag, in het stukje van eergisteren. Dat trekt uw flexibele geest toch wel?

 

Oh en een extra linkje voor Ton.

Getver

Een fout ei in mijn boterkoekbeslag. Heeft de vuilnisbak ook eens wat…

UPDATES

Om te beginnen boterkoek is een van de eenvoudigste bakdingen die je door je oventje heen kunt halen, en een van de recepten waar je de grootste variëteit aan ingrediëntverhoudingen aantreft, terwijl er echt maar eentje de lekkerste is. Daarenboven is het een van de recepten waarbij je je handen en je gereedschap makkelijk schoon krijgt. Niks geen bloem over je werkblad strooien, geen¹ invetten van de vorm. Het enige waar je mogelijkerwijs tegenop zou kunnen zien² is het snijden van de boter. Bij de eerste boterkoek gaat dat nog wel, maar bij de tweede gaan je armen echt wel vet zeer doen, die van mij dan dus.
Zoals u kunt zien is het goed gekomen met de tweede. Lekkar! Dan ga ik nu het geheime recept delen, met de wereld. Het is niet van mij, maar het is wel briljant lekker.

• Gelijke delen boter, bloem (of ZrBm) en basterdsuiker. Zout naar smaak en afhankelijk van gezouten of ongezouten roomboter, JA ROOMBOTER SUFFIE!
• Snijdt de boter steenkoud door de suiker en bloem, JA AUW
• Als de klontjes zo klein zijn dat je denkt: “Ja poehee”, ga over tot het frommelen van handjes grut tussen je handen.
• Zodra het deeg (beslag?) aaneen gaat kleven in de vorm doen (invetten naar smaak)
• Hup in de oven @ 144 Réaumur of 453 Kelvin of 356 F of 180C voor de liefhebber.
• Daar rustig laten staan gedurende geef of neem 25 min.
• Af laten koelen, in stukken snijden en (is mijn tip) in de koelkast bewaren voor de bite.

Zwembel

Ik weet dat het zwendel is, maar ik vind het vaak zo schattig. “We are able to solve problems of our clients and we do it well, do not refuse the chance”,  eenig: “Let’s discuss your problem, contact me if you have any questio)ns.” Heerlijke guilty pleasures, ik overweeg soms zelfs mijn spamfilter uit te zetten…

Alleen daarom al een ei

Ik eet graag een ei, maar mijn generatie heeft op een critieke leeftijd de eerste ei-cholesterol-scare meegemaakt. Ik kán het negeren, maar voel me schuldig bij elk ei dat ik bereid. Gelukkig beperkt het zich tot de bereiding. Eten doe ik schuldgevoelloos, als dat een woord is.

Nu is het papierkringloopinzamelpunt bij mij om de hoek vernieuwd. Kleinere opening, met goedgevederde klep. Na een handbeweging of vijf zeswas ik die klep al goed zat. Net op dat moment was de eierdoos (zes stuks uit biokip) aan de beurt. Laat die nou net mooi klem passen. Foto gemaakt, trots op vinding, vrees alleen dat ik ben vergeten 'm weer weg te halen, wie weet gebruikt de hele buurt straks mijn eierdoos.

En dan maar zeggen dat je niet in je eentje een verschil kunt maken in de wereld!

Verherbouw

Ik vind niet dat alles het zelfde moet blijven. Alles verandert en ergens is dat ook wel goed (ofzo). Ik vind het jammer als dingen vervangen worden door een lelijkere variant. Helaas gebeurt dit nog wel eens, maar ook daar kan ik (om budgettaire redenen) vaak iets bij voorstellen.

Hierboven ziet u het ‘oude’ vredenburg. Met jaarbeurs en geparkeerde auto’s. Mooi gebouw, de jaarbeurs, zeker het (waarschijnlijk oudere) rechter gedeelte. En dan staat er ook nog een raar wat moderner gebouwtje. Op z’n eigen manier wel weer een soort van mooi, maar als ik twijfelde met mijn sloopkogel, dan wist ik het wel. Maar blijkbaar was men dat niet zo met mij eens.  Kijk maar:

Het staat er nog. Ik dacht dat het bij de nieuwbouw van HC in de jaren zestig/zeventig hoorde, maar nee. Het stond er al, en het staat er nog. Maar het staat nu wel leeg, dus zal het alsnog de kogel wel krijgen. Net nu het zo oud is, dat ik het eigenlijk wel zou willen behouden. Ik weet ook niet wat ik wil he?

yak verontrust de dieren (of is daar bang voor)

Sommige gedachten moet je gewoon niet aan beginnen. Als je daar wel aan begint is het einde zoek. Helaas heb je er niet altijd iets over te zeggen en worden die gedachten ongevraagd naar binnen geforceerd. Zo ook met bovenstaand bordje. Dieren niet verontrusten. Ja, hoe doe je dat? Ligt dat ook niet een beetje bij die dieren? Stel je hebt een wat angstige eekhoorn, of een bibberige boomklever. Misschien zitten die wel te huiveren alleen al als ze in de verte mijn gedempte voetstappen horen op het zachte mos. Misschien stellen ze zich wel hele angstige insluipers voor die met gemene messen. Het punt is kort en goed, ik kan niet instaan voor het feit dat mijn eenvoudige aanwezigheid in het bos al niet een zekere verontrusting, nee misschien zelfs traumatisering van de aanwezige bange dieren bewerkstelligt. Soms wens ik mezelf wel eens schouders die zich makkelijker op laten halen.

Het is schuim en het piept

Soms moet je iets nieuws. Bijvoorbeeld omdat het oude kapot is of het om andere redenen niet meer doet.¹ Tegenswoordigs zitten dingen in karton, in karton. Da’s mooi, want da’s uitpakken en de verpakking kan in het oud papier.

Tot mijn ueber grote verbazing, zat de door mij aangeschafte video-weergave-eenheid,² in piepschuim in karton. Nu staan er plestik-recycle-bakken in de straat, maar daar mag dan weer geen piepschuim in. Weet iemand iets nuttigs dat je met piepschuim kunt doen? Of iets leuks, dat mag ook. Anders kost het me een vuilniszak.