Toetesenborden-overpeinzingen

Iedereen gebruikt ze en iedereen heeft er een mening over¹ de een krijgt er pijn van, de ander genot. Ik heb het natuurlijk over toetsenborden².

De meesten van ons zijn begonnen met het hamertjesaandrijvende klavier van de mechanische schrijfmachine en sommige van ons hebben nog immer een aanslag die boos zwarte lettertjes zou kunnen maken op het papier om de schrijfmachinerol, doorslagen erbij. Als u geluk hebt heeft u tienvingersblind leren typen (dan zegt u waarschijnlijk ook tijpen. met een “ij” in plaats van een “ie”). De snelheid van het typen en de vrijheid van de ogen om te dwalen maken het tienvingerblindsysteem ongeëvenaard. Ik ben zo'n bofferd. Bij de mechanische schrijfmachine had ik nooit RSI.

Maar we wilden muizen, want we hadden wat aan te wijzen. Wij muizen rechts en we hadden ook al een numeriek toetsenbordgedeelte aan het alfabet geplakt zodat de hand steeds heel ver naar rechts moest. RSI galore! Dus kleiner toetsenbordje zonder numeriek gedreutel en zo veel mogelijk met toetscombinaties werken. Hiep hoi, lekker veel typen, zonder pijn. Kwam verdorie de notebook. Zat ineens je scherm vast aan je toetsenbord. Keek je steeds omlaag in plaats van vooruit. Kwestie van wennen, maar echt fijn werd het niet.

Toen ging de muis weg en gingen we vlekken maken op het scherm, sterker nog, we gingen typen op het scherm. Hoera, geen lomp vouwding meer, maar een rechthoekje. Nadeel is alleen dat je niet kunt tienvingerblinden. Da's jammer, heel jammer zelf. Dus heeft yak nu een los toetsenbordje bij de iPad zodat scherm en typer weer gescheiden zijn, en dat ze nu lekker op elke willekeurige plek ten opzichte van elkander kunnen staan. Het lijkt een lange omweg, maar ik geloof dat ik er gelukkig van kan worden (was ik al hoor, maar nog gelukkigerder).

Nu nog even creatief met ducktape worden…

 

Nelsons thuiskomst

Zoals ik al eerder zei is het mauwen van Nelson gedetermineerd als kikkergekwaak. Om het daar mee eens te kunnen zijn was het natuurlijk belangrijk om het zelf weer een keer te horen, maar toen we hem op gingen halen: geen mauw. Hij had het erg naar zijn zin op zijn logeeradres, misschien was dat het, maar dan moeten we zijn mauwen interpreteren als een teken van onvrede en dat is natuurlijk niet waar je als baasje op zicht te wachten. Zelfs op weg naar en in de auto, geen kik(ker). Bij thuiskomst tilde ik hem de traop op en zette het mandje op de overloop en zette het deurtje open. Geen geluid. Hij liep de woonkamer in en zei tegen de woonkamer in het algemeen: mauw (niks geen kikker niet). Inmiddels kwebbelt hij weer als vanouds. En of hij nou als een kikker klinkt, ik weet het niet, maar om het een kans te geven ga ik morgen een groen pakje voor hem naaien.

Terug van de kust

Dat was weer een fijn weekje vlie, het eerste oud en nieuw dat ik niet thuis ben sinds 1989, het jaar waarin ik katten onder mijn zorg kreeg. Katten laat je niet alleen met oud en nieuw en ook inwonende poesenoppassen kun je niet vragen om thuis te blijven, dus was ik altijd thuis.

Nu is Nelson uit logeren geweest. Wat ik hier schrijf is nog voor de overdracht terug en kan dus nog geflatteerd zijn om ons een rustige vakantie te laten hebben, maar de informatie die ik nu heb doet me geloven dat hij een paradijselijke tijd heeft gehad. Zijn mauwen is geïdentificeerd als kwaken, zodat we nu denken dat hij toch een kikker is en vrezen voor de dril (ik weet dat nelson een heer is, maar als hij een kikker kan blijken, garantiere ich für nichts mehr).

Onze dagen daar waren iig joepie, want hoewel de voorspelling k*t was, hebben we enkel best wel erg goed weer gehad en is de pluu niet uit de tas geweest. Kortom met de kennis van nu: supervakantie.

UPDATE: Nelson heeft het daadwerkelijk goed gehad. Hij was maar matig blij ons weer te zien, vakantie is hard voor de band met je huisdier.

 

Het gouden jaar

(Een nieuwjaarsoverdenking)

Soms verlang ik er naar terug, maar ik weet dat dat onrealistisch is, zoals sommige mensen terug kunnen verlangen naar hun jeugd. Die tijd hoorde bij die tijd en kon zo zijn omdat dat bij die situatie en periode van je leven paste. Gestalt ofzo, weet ik veel.

Als mw. Krak dood zou gaan, dan zou ik ook niet meer zo nodig hoeven. Ik hoor het me nog denken. Romantisch en Byronesque¹ en, zo bleek, geheel bezijden de waarheid. Begrijp mij niet verkeerd en als u twijfelt moogt ge teruglezen, ik was heel verdrietig en bij tijd en wijle in de war, ik moest mezelf opnieuw uitvinden en misschien zelfs over mijn eigen schaduw heen springen maar ik heb geen dag bij de balkonrand gestaan, in de messenla gerommeld of met de gasslang geknoeid. Nee deze jongen zou nog wel een tijdje doortuffen.

Toch ben ik niet geneigd daar enige eer voor te claimen. Tuurlijk ik was er bij, ik deed mijn deel, maar ik deed het niet alleen. Ik heb me, zoals in dat fraai kazige gedicht gedragen gevoeld. Niet door God, die zat aan de bar te zuipen, nee door mensen en voor een niet onaanzienlijk deel door mensen die ik voor die tijd helemaal niet zo goed of überhaupt niet kende. Ordners vol zijn er heen en weer gemaild. Bergen logjes en gelogde liedjes zijn becommentariaateerd, tot een hoogte dat ik het aandurfde er het podium mee op te gaan.

Het was een jaar waarin ik alleen woonde en het hebben van een relatie wel miste, maar waarin de leegte op een warme, opbouwende manier opgevuld is, dat het in mijn hoofd het gouden jaar is gaan heten.

Soms verlang ik er naar terug, maar ik weet dat dat onrealistisch is, zoals sommige mensen terug kunnen verlangen naar hun jeugd. Die tijd hoorde bij die tijd en kon zo zijn omdat dat bij die situatie en periode van je leven paste. Gestalt ofzo. En voor iedereen die daar aan heeft bijgedragen: terima kasih, baie dankie, hiep hiep hiep hoera! En dat uw 2013 romig moge zijn.